พระเอกหลบไป ฉันจะรักท่านจอมมาร

7.โล่งอก

ดวงตาของมิลลาเหม่อมองออกไปด้านนอกรถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวอยู่ เธอยกยิ้มจางๆเพื่อทำการปลอบใจตัวเองพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเธอจะทำตัวดีๆเชื่อฟังท่านจอมมารที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีนิสัยเช่นไร

เธอเชื่อว่าเขาจะต้อง..มีเมตตาเพราะว่าทางเมืองปีศาจไม่เคยรุกรานหรือว่าทำอันตรายเหล่ามนุษย์อีกเลยตั้งแต่ที่ทำสัญญาสงบศึก หมายความว่าในใจของปีศาจพวกนั้นอาจจะมีความเมตตาและ..เป็นปีศาจที่ดีมากกว่าที่คิดเอาไว้ก็ได้

ใช่ไหม?

อ่า..ให้ตายเถอะ เธอกำลังสะกดจิตตัวเองอยู่เพื่อไม่ให้ความหวาดกลัวเดินทางเข้ามาครอบงำจิตใจ เธอจะต้องผ่านมันไปให้ได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอจะมีชีวิตรอดเพื่อกลับไปแก้แค้นไอ้คนสารเลวอินคาให้จงได้!!

เธอเดินทางมาสักพักรถม้าจอดที่ประตูชายแดนระหว่างมนุษย์และปีศาจ ทหารพวกนั้นใช้ให้มิลลาเดินเข้าไปข้างในนั้น ด้วยตัวเองและด้วยตัวคนเดียว ไม่มีใครตามมาและไม่มีใครคิดจะเดินมาส่งเลย

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน เธอกำลังสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเอง มิลลาถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กก่อนจะเดินก้าวข้ามเขตแดนนั้นไปด้วยหัวใจที่สั่นไหว ท้องฟ้าพลันมืดครึ้มราวกับว่านี่คือเวลากลางคืน มีต้นไม้หน้าตาประหลาดและผืนดินที่เป็นสีดำสนิทไร้หญ้าปกคลุมอยู่ มันแห้งแล้งและชวนขนหัวลุกมากทีเดียว

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่เมืองปีศาจค่ะ.."

"..."

เธอกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ก้าวเท้าเพื่อวิ่งหนีเมื่อพบกับ..ปีศาจรูปร่างคล้ายปลาหมึกตัวสีชมพูที่มายืนต้อนรับ กว่าจะหาสติตัวเองเจอก็พบว่าตัวเองกำลังยื่นมือไปจับหนวดหมึกเส้นหนึ่งเพื่อกล่าวทักทาย

"สวัสดีค่ะ ข้าชื่อมิลลา"

"อ่า ท่านมิลลาคงจะดีหากว่าท่านปล่อยมือออกจากดวงตาของข้า ตามมาสิคะข้าจะพาท่านเดินเข้าไปด้านใน"

ดวงตาอย่างนั้นรึ ก็เห็นว่ามันคือหนวดปลาหมึกชัดๆ!

"ท่านจอมมารเป็นคนยังไงอย่างนั้นหรือคะ คือข้าอาจจะต้องเตรียมตัว.."

ปีศาจหมึกหัวเราะเบาๆ

"ท่านจอมมารเป็นลูกครึ่งค่ะ ครึ่งปีศาจครึ่งมนุษย์ ข้าไม่อยากจะกล่าวเช่นนี้เลยแต่ว่าท่านจอมมารนั้นมีใบหน้าที่อัปลักษณ์มาก ท่านเองก็จะต้องทำใจในส่วนนี้"

มิลลากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อัปลักษณ์อย่างนั้นหรือ..เรื่องนั้นมิได้เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ เพราะหากว่าเขาหล่อเหลาแต่นิสัยเหมือนอินคานั่นมันคงจะแย่มากๆ หวังว่าเขาจะมีความเป็นมนุษย์มากกว่าปีศาจก็แล้วกัน

ปีศาจปลาหมึกสีชมพูพาเธอเดินมาหยุดที่ด้านหน้าทางเข้าคฤหาสน์ที่ดูลึกลับราวกับในหนังสยองขวัญ มีก้อนหินที่มีชีวิตกำลังยืนเฝ้าหน้าประตู

"นี่คือแมดเดนค่ะ เขาคือหัวหน้าทหารของที่นี่ แน่นอนว่าเขาคือปีศาจที่หล่อเหลาที่สุดในดินแดนแห่งนี้ ท่านมิลลาห้ามหวั่นไหวไปกับเขานะคะ เพราะว่าท่านคือเจ้าสาวของท่านจอมมาร อีกอย่างเหล่าปีศาจสาวที่นี่คลั่งเขามากท่านคงไม่อยากจะมีเรื่องกับปีศาจพวกนั้นหรอกใช่ไหมคะ"

เบื้องหน้าของมิลลามันคือโทรลล์หินตัวใหญ่ ที่สวมชุดเกราะในแบบพิลึกๆ นี่คือหล่อที่สุดแล้วอย่างนั้นเรอะ!! สาบานได้เลยว่าเธอจินตนาการใบหน้าที่แสนอัปลักษณ์ของท่านจอมมารไม่ออกเลยจริงๆ

"โอ้..ข้าไม่มีทางเข้าแถวต่อคิวแย่งเขาจากปีศาจสาวที่นี่อย่างแน่นอนค่ะ มะ..ไม่มีทางอย่างแน่นอนเชื่อใจได้เลย"

มันแย่เล็กน้อยตรงที่เธอไม่รู้ว่าปีศาจปลาหมึกเบื้องหน้ากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ นางพาเธอเดินเข้ามาด้านในปราสาท ก็พบกับภาพวาดจำนวนมากที่ถูกแขวนเอาไว้ที่ผนังสีดำสนิท

"ข้าคิดว่าท่านมิลลาอาจจะต้องการ การปรับตัวเพื่ออยู่ที่นี่วันไหนที่ท่านพร้อมจะมอบร่างกายของท่านให้ท่านจอมมาร ท่านสามารถแจ้งข้ามาได้เลยนะคะ"

เท้าทั้งสองข้างหยุดอยู่ตรงภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง ใบหน้านี้มันอะไรกัน..ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครที่หล่อเหลาขนาดนี้มาก่อนเลย คนวาดนี่คือขายวิญญาณเพื่อวาดภาพนี้ไปแล้วแน่เลย ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่สามารถสร้างสรรค์รูปวาดของคนที่หล่อเหลาขนาดนี้ออกมาได้หรอก

"ขอบคุณค่ะที่เข้าใจ ว่าแต่ในรูปนี้คือใครกันเหรอคะ?"

ปีศาจหมึกเดินเข้ามาใกล้ๆ มิลลาก่อนที่หนวดหมึกด้านหน้าจะขยับเบาๆ

"อ๋อ นี่ก็คือท่านจอมมารยังไงล่ะคะ ถึงท่านจอมมารจะอัปลักษณ์แต่ข้ารับรองได้เลยว่าท่านจอมมารนั้นทั้งใจดีและมีเมตตา.."

อัปลักษณ์อย่างงั้นเรอะ!! เจ้าหมึกชุบสีตัวนี้กล้าบอกว่าคนที่หล่อเหลาเช่นนี้อัปลักษณ์ได้ยังไงกัน!!

"วันนี้..วันนี้เลยค่ะ"

ปีศาจหมึกมองใบหน้าที่งดงามของมิลลาอย่างไม่เข้าใจ

"วันที่ข้าจะมอบร่างกายให้ท่านจอมมารไงคะ ช่วยเลื่อนมาเป็นวันนี้ได้เลยค่ะ!!"

"เอ๋?"

ดวงตาของเธอนั้นเป็นประกายจนเจ้าปีศาจหมึกต้องเดินถอยหลังไปด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องด่วนขนาดนั้นหรอกค่ะเพราะว่าท่านมิลลาจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับท่านจอมมารก่อน มิต้องเป็นกังวลเพราะว่าท่านจอมมารมิได้ใจร้ายเช่นรูปลักษณ์ของเขาหรอกค่ะ"

หยุดกล่าวเช่นนั้นออกมาได้แล้ว เพราะในสายตามนุษย์และปีศาจเรื่องความหล่อเหลาบนใบหน้าในสายตาของเรามันคงจะต่างกันมาก..

"อ่า คงจะดีหากว่าข้ารู้ชื่อของเจ้า"

"ตายจริง! ข้าเสียมารยาทแล้วที่มิได้แนะนำตัว ข้าชื่ออาเซลค่ะ เป็นผู้ดูแลท่านมิลลานับจากนี้เป็นต้นไป"

การพบเจอปีศาจหมึกสีชมพูตนนี้มันทำให้ความกลัวในจิตใจของมิลลาพลันจางหายไปราวกับฝุ่นควัน ปีศาจมิได้ชั่วร้ายดั่งรูปลักษณ์ภายนอกที่เธอเห็นสินะ

"เช่นนั้นข้าจะพาท่านมิลลาไปสำรวจรอบๆปราสาทก่อนดีไหมคะ หลังจากนั้นเราจะลงไปร่วมทานมื้อค่ำและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับท่านจอมมาร"

ริมฝีปากของมิลลายกยิ้มขึ้นมา เธอเดินตามปีศาจปลาหมึกอาเซลไปด้วยความผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด

"ที่นี่คือห้องนอนของท่านมิลลาค่ะ ด้านข้างคือห้องนอนของท่านจอมมาร.."

"ขอโทษนะอาเซล ข้าเพียงอยากรู้ว่าสตรีที่ถูกส่งมาที่นี่ มีใครที่ได้เดินทางออกไปด้านนอกบ้างรึเปล่า?"

อาเซลหยุดนิ่งก่อนจะหมุนหนวดยาวๆมาหามิลลา

"เรื่องนั้นข้าไม่ทราบรายละเอียดมากนักเพราะว่าข้าพึ่งจะมาทำงานรับใช้ท่านจอมมารได้สองปีเท่านั้นค่ะ หากว่าท่านมิลลามีตรงไหนที่สงสัยละก็สามารถถามท่านจอมมารได้เลยนะคะ"

เธอมิได้แสดงอาการที่น่าอึดอัดใจต่อไป มิลลาทำได้เพียงส่งยิ้มให้อาเซลเท่านั้นเพราะเธอไม่อยากสร้างบรรยากาศไม่ดีตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่

"ขอบคุณเจ้ามากนะ อันที่จริงตัวข้ามิได้เคยชินกับการมีสาวใช้ส่วนตัวเพราะฉะนั้นเรื่องการอาบน้ำรวมไปถึงการแต่งกายข้าจะขอจัดการเรื่องราวพวกนั้นด้วยตัวเองได้ไหม?"

อาเซลก้มหัวลงจนหนวดหมึกลากยาวไปตามพื้น

"ตามที่ท่านมิลลาปรารถนาเลยค่ะ"