พระเอกหลบไป ฉันจะรักท่านจอมมาร

6.ไม่อยากพ่ายแพ้

หีบทองและข้าวของมากมายถูกกองอยู่ด้านหน้าบ้านหลังเล็กๆของมิลลา เธอยื่นมือออกไปรับม้วนผ้าที่เรียกว่ามันคือราชโองการขององค์จักรพรรดิ

"จงน้อมรับและปลาบปลื้มในพระเมตตาขององค์จักรพรรดิเลดี้นิม.."

"อ่า นี่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะท่านลอร์ด ข้ามิใช่เลดี้และข้าก็ไม่ใช่ชนชั้นสูงอะไรเลย"

"เจ้าเป็น..เลดี้นิม เจ้าคือชนชั้นสูงเพราะว่าตอนนี้ตระกูลนิมมิใช่บารอนแล้วแต่ทว่าคือท่านเคาน์แห่งนิมต่างหาก"

มิลลาคิดว่าเธอต้องการที่จะอธิบายให้ผู้แทนพระองค์ขององค์จักรพรรดิได้รับฟังว่าเรื่องนี้จะต้องมีอะไรที่มันผิดพลาดอย่างแน่นอน

"ข้าจำได้ว่าพ่อของข้าคือบารอน ก่อนที่ท่านจะเดินทางมาที่นี่พ่อของข้าก็ยังเป็นบารอนอยู่.."

"อาจจะใช่เลดี้แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว นี่คือใบแต่งตั้งการเลื่อนยศของบารอนให้เป็นท่านเคาน์ ภายใต้การเห็นชอบของชนชั้นสูงทุกคนในราชอาณาจักรแห่งนี้"

พระเจ้ากำลังเล่นตลกหรืออย่างไรกัน?

"บอกข้าหน่อยได้ไหมคะว่าท่านเคาน์มอแอธมิได้มีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้"

ท่านลอร์ดยกยิ้มก่อนที่เขาส่งส่งมอบจดหมายให้เธอ

"ท่านเคาน์ฝากแสดงความยินดีล่วงหน้ามาให้เลดี้ด้วย อันที่จริงท่านควรจะเขียนจดหมายเพื่อแสดงความขอบคุณแก่เขา เพราะว่าเขาช่วยทำให้พ่อจนๆของเจ้าเป็นท่านเคาน์ได้"

มิลลาเม้มปากแน่น หลังจากที่ท่านลอร์ดผู้แทนพระองค์จากไปพร้อมกับขบวนรถม้าของพระราชวัง มันทำให้เธอถึงกับยืนไม่อยู่ มิลลาทรุดลงกับพื้นหญ้าพร้อมกับมือที่กำม้วนราชโองการเอาไว้แน่น

ไอ้เวรอินคา เรื่องนี้เจ้าจะต้องชดใช้มันให้ข้าอย่างแน่นอน!

"เขาโหดร้ายกับเจ้ามากเกินไปแล้วมิลลา ข้าจะไปสวดภาวนาเพื่อให้พระเจ้าทรงเมตตาเจ้ากับการเดินทางในครั้งนี้"

คุณแม่อธิการกล่าวพร้อมกับโอบกอดมิลลาเอาไว้แน่น

"ไม่เคยมีใครรอดกลับมา นั่นหมายถึงข้าจะมิได้พบหน้าของท่านและพี่ลิเลียนอีกใช่ไหมคะ?"

"โอ้มิลลา เชื่อเถอะว่าพระเจ้าจะไม่ใจร้ายกับเจ้ามากขนาดนั้นเพราะว่าพระองค์จะมีความเมตตากับเด็กดีอย่างเจ้าเสมอและ..นี่มันคือโชคชะตา"

โชคชะตาอย่างนั้นหรือ? ไม่ยักรู้ว่าโชคชะตาสามารถเล่นตลกกับเราได้มากขนาดนี้ด้วย ชีวิตวัยสาวของเธอสูญเสียให้กับอินคาเป็นเวลาห้าปีแล้วหลังจากนั้นเธอจะต้องสูญเสียมันให้กับท่านจอมมารตลอดกาล

แน่นอนว่าเธออาจจะตายหรือว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นที่เธอเองไม่มีวันจะคาดเดาได้เลย

"ได้แต่หวังว่าสุขภาพของท่านจะแข็งแรงและ..หวังว่าข้าจะสามารถส่งจดหมายตอบกลับท่านได้สักฉบับ"

ชีวิตของมิลลาเธอมิได้สนิทกับท่านพ่อและท่านแม่เท่าที่สนิทกับคุณแม่อธิการและลิเลียน อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเติบโตขึ้นมาจากที่นี่เพราะว่าท่านพ่อและท่านแม่จะต้องทำงานในไร่ ชีวิตวัยเด็กตลอดจนถึงวัยสาวของมิลลาจึงเติบโตขึ้นมาที่โบสถ์แห่งนี้ ภายใต้การเลี้ยงดูของคุณแม่อธิการ

"ข้าจะได้รับจดหมายจากเจ้าแน่นอนค่ะ มิมีเรื่องใดต้องเป็นกังวลเพราะว่าเจ้าจะสามารถผ่านมันไปได้มิลลา ไม่ว่าเรื่องอะไรจะรออยู่จงจำไว้ว่าเจ้าจะต้องมีชีวิตรอด..ให้ได้"

หลังจากร่ำลาคุณแม่อธิการเสร็จเธอก็เดินทางไปที่ห้องนอนของลิเลียน มิลลาเคาะประตูเบาๆเพื่อส่งสัญญาณว่าเธอจะเข้าไปด้านใน

"..ข้าจะจัดการเขาเอง"

"ไม่ เรื่องของอินคาให้เป็นหน้าที่ของข้าในตอนที่ข้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง"

ลิเลียนเม้มปากแน่น เธอร้องไห้ออกมาพร้อมกับโอบกอดมิลลาเอาไว้แน่น เรามิได้มีสายเลือดเดียวกันก็จริงแต่ยัยเด็กคนนี้ก็เรียกเธอว่าพี่มาตลอด เราเติบโตมาด้วยกัน ปีนกำแพงไปร้านเหล้าครั้งแรก..มีครั้งแรกมากมายที่เราทำร่วมกัน มิลลาไม่เคยมองว่าเธอสกปรกที่นอนกับผู้ชายไปทั่ว นางไม่เคยด่าเธอเรื่องนั้นเลยแถมยังให้กำลังใจเธอตลอดว่ามันจะต้องมีสักวันที่เธอจะได้พบคนที่เธออยากจะนอนกับเขาเพียงแค่คนเดียว

ทั้งที่เธอดีใจแทบตายตอนที่มิลลาแต่งงานแล้วได้ชีวิตเป็นเคาน์เตส อุตส่าห์คาดหวังว่าชีวิตของนางจะสุขสบายแล้วแท้ๆ แต่หมอนั่นกลับเสนอชื่อน้องสาวของเธอให้เดินทางไปเพื่อมอบพรหมจรรย์ให้กับจอมมาร!

ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด! ข้าจะทำลายเจ้าอย่างแน่นอนอินคา!!

"เจ้าจะต้องกลับมามิล..ข้าจะส่งจดหมายไปและข้าจะเดินทางไปที่นั่นหากเจ้าไม่ตอบกลับมาภายในสามสัปดาห์"

"แน่นอนพี่ลิเลียน ข้าจะตอบจดหมายของพี่ทุกฉบับไม่ให้ตกหล่นเลยล่ะ เพราะฉะนั้นพี่หยุดร้องไห้เถอะนะ"

มิลลาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของลิเลียนพร้อมกับกอดพี่สาวของเธออีกครั้งเพื่อปลอบโยนและ..เพื่อจดจำอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอ

....

"สาบานได้เลยว่าข้ามิได้ทนทำไร่เพื่อให้ลูกสาวของข้าเดินทางไปที่เมืองปีศาจ! ไม่ได้การแล้วข้าจะต้องเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิโดยด่วน!"

มิลลาส่งยิ้มให้กับท่านพ่อของเธอก่อนที่เธอจะส่งมอบราชโองการและรายนามทรัพย์สินทั้งหมดที่ถูกส่งมาที่นี่ให้ท่านพ่อและท่านแม่

"เป็นเพราะว่าพ่อและแม่ไม่เอาไหนใช่ไหมมิล แม่ไม่สามารถปกป้องลูกเอาไว้ได้เพราะว่าเราไร้อำนาจอย่างนั้นหรือ?"

อย่างน้อยพระเจ้าก็เมตตาเธอเพราะว่ามิลลามีครอบครัวที่ดีและมีท่านแม่อธิการกับท่านพี่ลิเลียนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ

"ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะท่านแม่ ลูกจะเดินทางไปที่นั่น จากนี้ไปท่านพ่อท่านแม่อย่าไปทำไร่อีกเลยนะคะ ลูกได้ฝากฝังท่านพี่ลิเลียนให้ช่วยดูแลท่านทั้งสองแล้ว ท่านพ่อคือท่านเคาน์และท่านแม่คือเคาน์เตสอีกทั้งเรามีทรัพย์สินมากมายจนชาตินี้ก็ใช้ไม่หมด จากนี้ไปพวกท่านไม่ต้องก้มหน้าให้ใครเพื่อเป็นการทักทายแล้วนะคะ.."

เพราะว่าเมืองนี้มีเพียงยศท่านเคาน์ที่ใหญ่ที่สุด ไม่มีดยุคและไม่มีแกรนด์ดยุค การได้รับยศเช่นนั้นมาเมื่อมองดูก็พบว่ามันไม่ได้แย่อะไรมากมาย และเธอจะไม่ร้องไห้ออกมาอย่างเด็ดขาดไม่ว่าจะต่อหน้าท่านพ่อท่านแม่หรือว่าในยามที่อยู่คนเดียว

เธอไม่อยากรู้สึกพ่ายแพ้อินคา เธอจะอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุขและจะทำทุกวิถีทางเพื่อรอดชีวิตกลับมาต่อยหน้าหมอนั่นแรงๆสักที! เอาแบบให้หงายหลังไปเลย!

"ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกนะมิลลา"

"ลูกจะกลับมาที่นี่อย่างแน่นอนค่ะท่านพ่อท่านแม่ เราคงจะได้พบกันอีกครั้งในอนาคตที่กำลังจะเดินทางมาถึง"