“ไม่ต้องรีบหรอก” เขาบอกแล้วเบี่ยงตัวให้เธอเข้ามาในห้อง
“นิดทานข้าวเช้าแล้วนะคะ บุฟเฟต์อาหารเช้าของโรงแรม แต่ไม่กล้าเรียกคุณคิดว่าคุณคงหลับอยู่”
“ไม่เป็นไร เราแวะข้างทางได้ คุณอยากแวะที่ไหนไหม? ผมไม่รีบหรอกนะ”
“ไม่รู้ซิคะ นิดนึกไม่ออก” เธอหันมายิ้มแล้วหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมใส่กลับวิ่งหายไปในห้องอาบน้ำ
ศวินาถยิ้มแล้วมองพวงกุญแจเปลือกหอยในมือ เขาไม่เคยมีของแบบนี้เลยแฮะ มันเป็นของง่ายๆที่ทำให้เขาประทับใจ การเป็นคนถูกคิดถึงมันดีอย่างนี้เองหรือ? เขายิ้มกับพวงกุญแจในมือ
ทำไมผู้หญิงดีๆอย่างเธอถึงได้เป็นแฟนผู้ชายเลวๆอย่าวิภพได้ ทำไมไม่เป็นเขา คนที่เธอรัก เขาจะไม่มีวันทำให้เธอต้องร้องไห้เด็ดขาด เพียงความคิดที่วูบแล่นเข้ามาในสมอง ศิวนาถถึงกับตะลึงงันไป เขาพบเธอไม่นานในสถานการณ์อ่อนไหว คงเพราะอย่างนี้แหละที่ทำให้เขาคิดกับเธอไปไกล
ศลิษาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจัดตรวจดูกระเป๋าเดินทางใบย่อ
