“บอสรอสักสิบนาทีนะคะไม่เกินนี้”
“ได้” เขานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วรีบเอ่ยขึ้นเมื่อหญิงสาวเปิดประตูรถ “ผมควรไปช่วยอะไรคุณไหม?”
“ไม่ต้องค่ะ” ศลิษาหัวเราะเสียงใสแล้วรีบลงจากรถวิ่งเข้าไปที่อาคารที่เธอพักอยู่
ชายหนุ่มดับเครื่องรถ เปิดหน้าต่างแล้วปรับเบาะเอนไปด้านหลังเล็กน้อย เพราะจอดรถใต้ร่มไม้จึงไม่ร้อนอะไรนัก เธอช่วยงานเขาได้มากและเหมือนเข้าใจเขาได้โดยไม่ต้องพูด ชายหนุ่มยังไม่ทันเผลอหลับสายตาสะดุดกับภาพผู้ชายคนหนึ่งก้าวเร็วๆ เข้าไปตึก เขาจำได้ไม่ผิดแม้จะเจอเพียงครั้งเดียวว่าคนนั้นคือคนรักของน้องสาว และเป็นแฟนเก่าของศลิษา
ร่างสูงรีบลงจากรถ สัญชาตญาณบอกให้เขาต้องรีบวิ่งตามเข้าไป จำได้ตอนที่ดื่มไวน์ด้วยกันว่าเธอเคยพูดอยู่ว่าอยู่ห้องไหนชั้นอะไร
ศลิษาเตรียมกระเป๋าเดินทางไว้ก่อนแล้วจึงเสียเวลาไม่มากนัก เพียงแค่จัดการถอดปลั๊กตู้เย็นและสำรวจความเรียบร้อยของห้อง ใกล้เสร็จทุกอย่างจแล้วก็ได้ยินเสียงเ
