“คิงค่ะ เราจบกันด้วยดี เพราะฉะนั้นมีอะไรคุณคุยกับแอลลี่ได้” เธอแตะหลังมือเขาและลูบไล้อย่างมีความหมาย
“คุยเรื่องของคุณก่อนดีกว่า แค่หาทนายโทรศัพท์มาก็ได้ ไม่เห็นต้องมาหากันเลยนี่”
“แหม! แอลลี่ก็อยากมีไหล่ให้ซบยากทุกข์ใจนี่ค่ะ” หญิงสาวหัวเราะดูไม่ทุกข์ร้อนกับปัญหาตัวเองนัก “เอาล่ะ แอลลี่ไปบ้านคุณมา เจอน้องครีมด้วย”
“แล้วยัยครีมมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“น้องครีมเป็นห่วงคุณนะคะ” เธอยิ้ม
“อ้อ เข้าใจแล้ว” นี่นายวิภพคงไปเป่าหูอะไรปนัดดาเข้า แอลลี่ถึงมาเขาที่ ‘ถ้ำ’ ส่วนตัวของเขา
“เข้าใจอะไรคะ” แอลลี่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“เรื่องนั้นช่างเถอะ แต่คิดดีแล้วเหรอจะหย่า”
“ก็ถึงจุดหนึ่งเราก็จะรู้ว่ามันไม่ใช่” เธอระบายลมหายใจเบาๆ
“ผมเข้าใจ”
“คุณไม่เข้าใจหรอก คุณมันบ้างาน” เธอต่อว่าเขาตรงๆ ก็เพราะเขานั้นแหละทำให้เธอเป็นฝ่ายขอหย่าก่อน
“ผมรู้ ผมผิดเอง”
“แล้วคุณไม่อยากแก้ไขในสิ่งที่ผิดเหรอคะ”
“หือ?”
