“คุณนิดคบกับ...เอ่อ..นายวิภพมานานแค่ไหนแล้วครับ”
“ห้าปีค่ะ”
“ห๋า! อะไรนะครับ” เขาถึงกับสำลักน้ำที่ดื่มอยู่
“คุณฟังไม่ผิดหรอก” เธอยกมือเอาผมทัดหูแก้เขิน
“นิดรู้จักกับวิภพตั้งแต่เรียนปีสุดท้าย เราคบกัน แล้วก็คบกันมาเรื่อย” เธอยิ้มหม่น “นิดคิดว่าเราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ทำงานเก็บเงิน แต่สุดท้ายก็เหลือนิดคนเดียว”
“ผมเพิ่งได้เจอเค้าวันนี้” เขาลุกขึ้นเดินวนไปวนมา หันมาอีกทีก็เห็นสายตาที่เหมือนจะร้องไห้ของศลิษา
“คุณมีอะไรที่มันแรงกว่าน้ำเปล่าไหม”
“เป็นข้อเสนอที่ดีมาก”
ศิวนาถเดินไปที่ตู้โชว์หลังเคาน์เตอร์ หยิบไวน์ราคาขวดละสามพันออกมากับแก้วสองใบ เดินตรงมาทางหญิงสาว เธอนั่งดูกระถางแคคดัสด้วยสายตาเศร้าสร้อย
“ไวน์แดง” เธอแย้มยิ้ม พูดเหมือนเด็กเห็นขนมหวาน
“เราฉลองในวาระอะไรดี” เขารินเครื่องดื่มบริการให้
“มิตรภาพและการเริ่มต้นใหม่”
“คุณพูดได้ดี”
ศลิษายิ้มรับคำชม เธอดื่มไวน์รสชาติดี “
