Vixen 3: The Abused

Chapter 1

AUTHOR'S NOTE: PLEASE READ AT YOUR OWN RISK.

PS. If you want to read the story of Morgan's parents, it is entitled 'MY WIFE IS A MAFIA QUEEN'. Nasa pay-to-read program po sya kaya need ng coins for every chapter :) Maraming namamahalan sa coins eh kasi po mahaba po ang kada chapter kaya ganun hehehehe.

PPS. My story is not revolving about 'r*pe' or adult stuffs (like s*x), kung naghahanap kayo ng story na may plot about r*pe stuffs and lots and lots of bedscenes then I'm sorry po in advance, hindi ganon yung story ko. This has a different plot.

(Noam's POV)

"Aaaah... f**k, you're so good! That's it! Hmnnn..."

S-stop!

"Open your mouth! C'mon! Do it!"

I don't want it!

"On your knees! Ah! Put your hands behind your back, f**k!"

No! Please stop!

"f**k! Noam!"

"NO!"

Ramdam ko yung malamig na pawis sa noo't leeg ko pati na din ang luhang rumaragasa pababa ng pisngi ko, para akong hinahabol ng kabayo sa bilis ng t***k ng puso ko matapos biglaang mapabangon mula sa higaan.

Panaginip.

Napatingin ako sa orasan. Alas dos palang ng madaling araw, dahil doon ay naihilamos ko yung palad ko sa basang mukha ko, nanginginig iyon ng sobra dala ng takot.

I can feel my breathing became heavy because of panic that made me grasp my shirt in part of my chest. I can't breathe properly.

Nangangatog kong kinapa sa bed table yung lalagyan ng sleeping pills ko, only to find out that I've got no more pills to take.

Wala akong nagawa kundi ang maluha lalo. This is frustrating. I feel so helpless and stressed.

No, keep calm, Noam. Inhale. Exhale. Gawin mo yung breathing exercise na sinabi sayo ng doktor.

Ilang minuto kong ginawa ang breathing exercise para lang kalmahin yung sarili ko, pagkatapos non ay dahan-dahan akong nahiga pabalik sa higaan pero nakatulala lang ako sa kisame, natatakot akong ipikit yung mga mata ko. Ayokong pumikit.

Baka bangungutin ulit ako.

I don't want to think about those memories again. Masyadong masakit. Masyadong nakakatakot.

Matagal-tagal din akong nakatulala sa kisame bago ako muling dinalaw ng antok.

My eyes are slowly shutting down when their faces suddenly popped up on my mind. Especially him.

Napabalikwas ako ng bangon dala ng sobrang pagkagulat at takot.

Noam.

Umawang yung labi ko matapos marinig yong boses na yon. I heard it. It's like he's really here but I know, H-he's not here. H-hindi. Hindi yon totoo. Guni-guni ko lang yon.

Noam.

"T-tama na po." Naglumikot yung paningin ko, hinahanap kung saan sila nagtatago.

Noam! Ahhh you little brat! Come here and join us!

"A-ayoko po... T-tama na po... Please." Tumulo ulit yung mga luha ko habang hawak-hawak yung ulo ko, "Please... Please... L-lubayan nyo na po ako..."

NOAM!

Tuluyan na kong napahagulgol habang sumisiksik sa headboard ng kama, yakap-yakap ang mga tuhod ko habang nanginginig ang buong katawan ko sa takot.

N-no. Ilusyon lang toh, Noam. This is just an illusion. Wala sila dito. Nakatakas ka na, Noam. Nakatakas ka na.

Fuck, you can't escape from me, Noam! You can't escape from us! YOU CAN'T!

"TAMA NA! AAAAAH! PLEASE! TAMA NA!"

I yelled as I shake my head continuously out of fear. I can't help but to cry harder because of their voices that I kept on hearing even though I don't want to, as if their voices are recorded on my mind.

Tila nararamdaman ko yung mga kamay nilang nakalapat sa katawan ko, caressing and touching every part of my body as if it's their property to own while violating me, inserting their shaft on my hole and enjoying to play with my own length. Sticking their tongues out to began licking my body, I can feel their slippery saliva covering my body as they lick and bit my white skin, leaving a lot of bruises and sometimes small wounds because of their teeth.

Nahihirapan nanaman akong huminga, I can feel his familiar hand choking me, then the other was slapping both of my cheeks.

You'll like it, Noam. I'm fuckin sure that you'll like everything that I'm going to do to you!

"S-stop... P-please... T-tama na... Tama na..."

The memories from the past played fast as if everything just happened yesterday. Everything's fresh. I can't forget even the tiniest detail of those gruesome memories.

Wala akong nagawa kundi ang umiyak ng umiyak habang yakap pa rin ang mga nakabaluktot kong tuhod. My body is shaking with so much fear, frankly speaking I'm frightened with the thought that they might be just around, secretly looking at me, observing and patiently waiting for the right time to take me again.

I can't forget those paingful memories of the past and I'll never be able to forget because everytime I wanted to escape, it keeps on haunting me.

***

"GOODMORNING sir Noam!"

Nginitian ko yung bawat estudyanteng nadadaanan ko sa pasilyo, minsan ay binabati ko sila pabalik at kinukumusta.

Nadadala ako sa mga ngiti nila, umagang-umaga pero napaka-energetic na nila. Hindi ko tuloy alam kung bakit nakukunsumi yung ibang guro na kagaya ko sa mga estudyanteng toh, siguro nga ay sobrang kukulit nila pero para sa akin ay hindi naman gaano.

I'm still walking when a two familiar teens stopped in front of me while holding a broomstick and dustpan in both of their hands. Taka ko silang pinasadahan ng tingin.

"B-bakit may bitbit kayong walis at pandakot?"

Sabay silang ngumisi at bumungisngis, doon ko tuloy napansin yung bangas sa mukha nila. Parehong may band aid sa iba't ibang parte ng mukha na obviously ay tinatakpan ang mga galos at sugat, visible din ang nagva-violet na mga pasa, wari ko'y nakipag-away nanaman sa kung sinong mga estudyante dyan.

"Pinarusahan kami ni Dean, sir Noam!" Pinagmamalaking saad ni Salazar habang nasa dibdib pa ang kamao, ngiting-ngiti bago nagpatuloy, "Nakipagsapakan kasi kami kahapon ni Linus, diba!?"

Siniko-siko nya si Linus na humalakhak lang ng napakalakas, agaw atensyon tuloy sa ibang estudyanteng narito.

"Sir mabait! Isang linggo kaming may community service!" At proud pa talaga sya doon? "Kung gusto mo sir, lilinisin din namin pati yung faculty nyo nina sir pogi!" Tukoy nya sa mga kasamahan ko sa faculty.

Napabuntong hininga ako. Ang dalawang toh hindi na talaga mapaghiwalay.

"Ahm. Ayos lang, malinis pa naman yung faculty namin eh." Kamot sa ulong saad ko.

"Tawagin nyo lang kami sir kapag madumi na yung faculty nyo ah?" Linus

"We are just one call away!" Salazar

Ngumiti ako, "Oo, sige."

"OKAY!" Nag-apir sila bago nagpaalam na aalis na kaya napailing ako.

Ipinagpatuloy ko na yung paglalakad, bitbit ang knapsack kong puno ng materials na ginagamit ko sa pagtuturo. Hanggang sa makarating ako sa teacher's faculty.

Bumungad agad sakin si Andrei na kasalukuyang inilalabas ang mga librong gagamitin nya, lumitaw ang nakakasilaw nyang ngiti nang makita nya ko.

"Goodmorning Noam!" Bati nya.

Akmang aakbayan nya ako nang mabilis akong umatras palayo sa kanya habang naghahabol ng hininga. Okay. Noam. Wag kang mag-panic. It's just Andrei.

"Ayos ka lang?"

Tumango ako, "Oo... Uhm... A-ayos lang." Pilit akong ngumiti.

Buti nalang at tulad ng dati ay ipinagkibit balikat nya lang yon tsaka ako tuluyang inakbayan. Pinigilan ko yung panginginig ng mga kamay ko at pilit kong isinasa-ayos yung paghinga kong unti-unting bumibilis.

It's just Andrei. Please be calm. Be calm.

"Hindi ka nanaman sumama saming mag-night out kagabi!" Tukoy neto sa pagyayaya nya sakin na sumama sa pag-inom sa isang bar na syang mabilis kong tinanggihan kahapon.

"Ah, m-marami kasi akong... uhm... test papers na chine-check."

Napa-ungol sya, "Ano ba yan! Checking pa din!? Magsaya ka naman kahit paminsan-minsan!"

"Ahm. Masaya naman ako sa pagche-check ng test papers." Ngiting sagot ko pero pinandilatan nya lang ako ng mata kaya napalunok ako.

"Dude! Normal ka pa ba!?"

"O-oo naman."

"Para kasing hindi na!" Eksaheradong anya, "Sinong matinong tao ang matutuwa sa pagche-check ng papel!?"

Hindi ako nakasagot. Paulit-ulit akong lumunok habang pasimpleng inilalayo yung katawan ko sa kanya pero mas hinihila nya ko palapit kaya isinaayos ko nalang yung salamin kong natatamaan nya sa kalikutan.

Jusko po. Halos araw-araw inaakbayan nya kami, bakit parang hindi sya nagsasawang gawin yon?

"Tigil-tigilan mo yang pangungulit mo kay Noam." Pagsingit ni Jethro na kadarating lang, "Hindi sya katulad mong manwhore, faithful sya sa school and passion nya ang pagiging isang guro kaya wag mo syang impluwesyahan dahil sya nalang ang natitirang matino sa ating apat."

"Tamaaa!" Napa-igtad ako sa sigaw na yon mula sa likuran ko kung saan lumitaw din si Enzo na tinulak si Andrei palayo saken, "Kaya wag mo na syang dikitan dahil baka mahawaan mo pa ng pagiging tamad si Noam!"

"Sira ulo! Hindi ako tamad ah!"

"Baliw! Tamad ka!"

"Hindi nga ako sabi tamad eh!"

"Sinong niloko mo!? HAHAHA!"

"Bwiset ka talaga!"

Nakahinga ako ng maluwag dahil medyo lumayo-layo sila saken at napangiti dahil nag-aaway nanaman sila tulad ng lagi nilang ginagawa.

Dumiretso ako sa table ko kung saan katabi iyon ng kay Jethro, nagngitian kami habang isa-isang inilalabas yung mga materyales na gagamitin namin sa pagtuturo ngayong araw. Ilang minuto nalang kasi ay mag-uumpisa na ang una kong klase.

Sina Andrei, Jethro at Enzo ang mga co-teachers ko at kasama sa faculty. Hindi nagkakalayo ang mga edad namin pero mas nauna sila ng ilang taon dito sa school kaysa sa akin, pangalawang taon ko palang kasi na nagtuturo sa private highschool na ito dahil late akong nagtapos.

Sa kalagitnaan ng pag-aayos ay bigla nalang umikot yung paningin ko, dahilan para mabitawan ko ang mga hawak kong libro, mabuti nalang at napahawak ako sa table kung hindi ay natumba na ko. Nahihilo ako.

"Are you okay?"

Tumango ako sa tanong na iyon ni Jethro bago suminghap at inayos yung salamin ko tsaka nagpatuloy sa ginagawa.

Kulang ako sa tulog dahil sa nangyare kagabi, nagising ako ng madaling araw at hindi na ko nakatulog hanggang sa abutan ako ng umaga. De bale at sanay naman na ko, sa sobrang dalas ay hindi na din ako naninibago sa biglaang hilo at sakit ng ulo. Malamang mamaya ay ganon pa din ang mangyayare.

"Sigurado ka?" Dinampot nya yung mga nahulog kong gamit at ipinatong sa mesa, "Gusto mo, switch muna tayo ng time?"

"Ah hindi." Pagtanggi ko na may kasamang iling kasabay ng kamay ko, "Ayos lang ako. Uhm. Puyat lang ako kaya, ahm, kaya ano ako, n-nahihilo."

"You really sure?"

Akmang hahawakan nya ko nang agad akong napa-atras sa takot, he looked at me with sympathy as if he understand why I'm acting like this kaya napapalunok akong tumango.

Hindi naman na sya nagtanong pa kaya mabilis kong binitbit yung libro at papel kasama ang pencil case ko tsaka nagmamadaling umalis ng faculty dahil kung magtatagal pa ako don ay malamang mas dadami nanaman yung tanong nya, ganon din si Andrei at Enzo.

Doon lang ako nakahinga ng maluwag. They are my colleagues, minsan lang talaga at inaatake ako ng panic when they are getting near at me, lalo na kapag may physical contact but I managed to get myself used to them. Ayokong ma-awkward sila saken lalo, I just want to thank God because Jethro understands me.

Inaantok ako ng sobra pero may responsibilidad ako bilang isang guro at kailangan kong panindigan iyon.

Pagkarating sa unang klase ko ay napangiti agad ako kahit na naabutan ko silang nagkukulitan.

Natutuwa ako sa mga estudyante ko kahit na may kakulitan sila, maswerte sila dahil sa edad nilang yan ay malaya silang nag-aaral, nakakapag-usap sa mga kamag-aral, nakikipagkatuwaan sa mga kaedad nila, nakakapunta sa kung saan-saan. Hindi lahat ng kabataan ay tinatamasa yung mga ganitong bagay, may ibang pinagkaitan ng kakayahan na makapag-aral, meron naman pagkakataon ang ipinagkait, meron ding sadyang hindi ibinibigay sa bata.

I admit, I'm jealous yet happy for them even though I know that they have their own problems when it comes to their family and home, well atleast majority of them are not experiencing something horrible.

Unlike me when I was in their age.

Umiling-iling ako para burahin yung mga alaalang nagbabadyang magplay sa utak ko, kailangan kong i-distract yung sarili ko dahil kung hindi ay baka bigla nalang akong magpanic dito, ayoko namang mangyare iyon dahil baka matakot sila sakin.

Mas nilawakan ko yung pagkakangiti ko tsaka inumpisahan ang pagtuturo, laking pasasalamat ko at mas marami pa rin ang estudyanteng may ganang makinig saken kaysa sa baon lang ang ipinapasok.

Gustong-gusto ko ang pagtuturo kahit na hindi naman lahat ay nakikinig saken. It's my passion to teach them at all cost, help them to learn useful knowledge that they could use in the future but no one is interested on my subject.

Who likes the History subject, anyway? Nakaka-antok pero itinuturo ko pa rin, maybe because I believe that history may help us someday to realize something in the future, na baka pagdating ng panahon ay panghihinayangan natin yung mga dating nakagawian. But of course, I also believe na hindi lahat ng kasaysayan ay dapat pang balikan o alalahanin.

Just like my dark history before I finally claimed my freedom.