ตอนที่ 2

1055 Words

อะไรบ้าง แต่กลิ่นนั้นยังจดจำได้ไม่ลืม “ฮังเลผมก็ชอบครับ… งั้นเราสั่งแกงฮังเลนะครับ… ” เจสันกล่าว “จ้ะ… ” พัชชาร์เห็นด้วย “เจย์กินเผ็ดได้ไหมจ๊ะ… ” แม่ยายถามลูกเขย ทั้งสองมองสบตากัน “ได้ครับ… แต่ถ้าเผ็ดมากก็ไม่ไหวครับ… ” เจสันตอบ “ถึงว่าสิ… เห็นชอบกินแกงฮังเล” พัชชาร์ก้มลงสูดกลิ่นหอมของดอกกาสะลองมัดเป็นช่อเล็กๆ วางไว้ในจานตรงหน้า “ใช่ครับ… ฮังเลออกจะหวานๆครับ… ผมชอบความรู้สึกตอนที่รสแกงกำซาบเข้ามาที่ลิ้น กลิ่นนั้นหอม แกงฮังเลไม่เผ็ดร้อน รสชาติออกจะหวานด้วยซ้ำ แต่ก็กลมกล่อม โดยเฉพาะเนื้อหมูสามชั้นที่เคี่ยวจนมันเปื่อยยุ่ยละมุนลิ้น ถ้าวันไหนมีแกงฮังเลจะทำให้ผมกินข้าวได้มากเป็นพิเศษ” เจสันคุยเก่ง… ช่างพูดช่างบรรยายจนคนฟังเห็นภาพ วันนี้จึงเป็นมื้อค่ำที่อิ่มหนำสำราญมากสำหรับลูกเขยลูกที่นานๆ จะมีโอกาสได้มานั่งกินข้าวด้วยกันสองต่อสองกับแม่ยาย ระหว่างที่ใช้เวลาบนโต๊ะอาหาร ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสชาติ ฟังเพลงคำเมืองที่บรรเลงอะคูสติกสดๆ ได้อารมณ์สุดๆ คุยกันถูกคออย่างคนที่มีเคมีบางอย่างตรงกัน “เพลงเพราะจัง… ” พัชชาร์กล่าว เพราะว่าหล่อนชอบเพลงเหนือที่มีท่วงทำนองดนตรีเป็นเอกลักษณ์แสนไพเราะไม่เหมือนใคร “เจย์สัญชาติอะไรจ๊ะ… ” พัชชาร์ถามเขยฝรั่ง อันที่จริงหล่อนเคยรู้มาจากลูกสาว แต่ก็ถามอีกครั้งให้แน่ใจว่าจำไม่ผิด “สเปนครับ… ” เจสันตอบ… ทั้งสองคุยกันต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ “เมื่อไรจะมีหลานให้แม่พัชร์อุ้ม… ” พัชชาร์สงสัย… สามปีกว่าแล้วที่เด่นดาวแต่งงานอยู่กินกับเจสัน แต่ก็ไม่มีแววว่าลูกสาวของหล่อนจะตั้งท้อง “ผมก็อยากมีครับ… ” เจสันตอบ “สงสัยไม่ค่อยขยันทำการบ้านใช่ไหม… ” พัชชาร์แซวอย่างมีอารมณ์ขัน หลังจากสนทนาทำความรู้จักกันจนเริ่มคุ้นเคย “ผมน่ะขยันทำการบ้านครับ… ผมอยากทำทุก คืน แต่ลูกสาวแม่พัชร์นั่นแหละครับที่รับมือผมไม่ไหว” เจสันกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน แต่พัชชาร์กลับขำไม่ออก คำพูดที่ว่า ‘รับของผมไม่ไหว’ คืออะไร? ประโยคนี้ยังค้างคาอยู่ในความสงสัยของพัชชาร์ แต่ด้วยมารยาท หล่อนจึงไม่ได้ซักไซ้ต่อ “ขอบใจมากนะจ๊ะเจย์… อุตส่าห์พาแม่เที่ยวจนค่ำ… ” พัชชาร์ดึงทิชชู่ในซองเล็กๆ ที่หล่อนพกติดตัวเป็นประจำออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของลูกเขย ตอบแทนที่เขาพาหล่อนเที่ยวจนได้เหงื่อแล้วยังช่วยยกข้าวของจำพวกของแฮนด์เมดน่ารักที่ตั้งใจซื้อไปฝากเพื่อนที่กรุงเทพฯ ทั้งกรอบรูปและตุ๊กตาไม้แกะสลักหลายชิ้น มือเรียวค่อยๆ แตะทิชชู่ซับเหงื่อ ทำเอาเจสันรู้สึกตกใจกับ แต่ก็ชอบ และรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อแม่ยายเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากเรือนกายทรงเสน่ห์ของหล่อน ผู้หญิงคนนี้มีแรงดึงดูดเพศตรงข้ามสุดๆ “วันนี้อากาศดีครับ… ” เจสันชวนคุย “เชียงใหม่อากาศหนาวจ้ะ แต่ที่กรุงเทพฯ ยังไม่หนาวเท่าไร” พัชชาร์กล่าว “ถ้าแม่พัชร์อยู่ค้างคืนหลายๆ วันผมจะพาไปเที่ยวบนดอย… ” เจสันกล่าวหลังจากหิ้วข้าวของไปวางไว้ในห้องนอนที่เปิดให้พัชชาร์พัก “เสียดายจัง… งั้นคราวหน้าถ้าจะมาเที่ยวอีกครั้งเดี๋ยวแม่จะนัดล่วงหน้านะจ๊ะ… ” พัชชาร์มองหน้าลูกเขย… หารู้ไม่ว่าเจสันแอบคิดในใจว่าอันที่จริงมาโดยไม่ได้นัดหมายแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันทำให้เขารู้สึกใจเต้นขึ้นมาแปลกๆ เมื่อรู้ว่าคืนนี้แม่ยายจะนอนค้างสองต่อสองกับเขาในบ้านหลังใหญ่ “แม่พัชร์อยากจะลงว่ายน้ำไหมครับ… หลังบ้านมีสระว่ายน้ำครับ” เจสันหมายถึงสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่หลังบ้าน “เห็นแล้วจ้ะ… สระน้ำกว้างขวางและสวยมาก เสียดายที่แม่ลืมเอาชุดว่ายน้ำติดมาด้วย… เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะออกไปซื้อสักชุด รบกวนเจย์พาแม่ไปห้างด้วยนะจ๊ะ… ” พัชชาร์ทำหน้าเสียดาย “ได้เลยครับ… งั้นคืนนี้แม่พัชร์ใส่ชุดว่ายน้ำของดาวแก้ขัดไปก่อนก็ได้นะครับถ้าอยากว่ายน้ำ… ” เจสันรีบแนะนำ… ไม่ใช่เป็นเพราะอยากจะให้แม่ยายได้ลงเล่นน้ำออกกำลังกาย แต่เป็นเพราะความคิดหื่นที่ผุดวาบเข้ามาในหัวของผู้ชายอย่างเขาที่หลายๆ ครั้งมักจะมีแรงขับทางเพศพุ่งขึ้นมารุนแรงกว่าการใช้สติและสมองครุ่นคิดใคร่ครวญในการกระทำ เจสันยอมรับว่าอยากเห็นเรือนร่างที่ซุกซ่อนไว้ภายใต้ร่มผ้าของพัชชาร์ใจจะขาด อยากรู้ว่าแม่ยายคนสวยที่ภายนอกผิวพรรณยังดูเปล่งปลั่งเต่งตึงมีน้ำมีนวล ทั้งสะโพกอกเอวดูเซ็กซี่จนสาวๆ อาย ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดว่ายน้ำเชื่อว่าหุ่นทรงของแม่ยายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ในเวลาต่อมา เจสันเปิดตู้เสื้อผ้า… ใช้เวลาเลือกชุดว่ายน้ำครู่สั้นๆ แล้วเอามาให้แม่ยายที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก “ชุดว่ายน้ำได้แล้วครับแม่พัชร์… ” ลูกเขยส่งยิ้มหวาน ยื่นชุดว่ายน้ำมาให้แม่ยาย “เอ่อ… มันจะเซ็กซี่เกินไปไหมจ๊ะชุดนี้… ” พัชชาร์รับเอาชุดว่ายน้ำสีแดงเพลิงจากมือของลูกเขยมาพิจารณา สาเหตุที่ต้องตกใจ… ก็เพราะมันเป็นแบบทูพีช ทำให้ผู้สวมใส่ต้องอวดเรือนร่างมากกว่าชุดว่ายน้ำแบบที่เป็นชิ้นเดียวทั้งผืน “ไม่โป๊หรอกครับ… หุ่นดีอย่างแม่พัชร์ใส่ชุดนี้ผมว่าจะต้องสวยมากแน่ๆ… ” เจสันเชียร์จนออกนอกหน้า เยินยอจนแม่ยายสาวใหญ่ออกอาการเขินอาย และสุดท้ายก็ไม่ปฏิเสธที่จะสวมชุดที่เขาเลือกให้ “งั้นก็ได้จ้ะ… ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more