“อะไรอะ...ทุกทีไม่เห็นปฏิเสธ” เจ้าหล่อนบ่นตามหลัง ตัดใจเดินไปทางอื่น เมื่อสิ่งที่หวังไว้ ดูเหมือนจะไม่ได้อย่างใจ
“ยัยบ้า...ออกไปจากชีวิตฉันสักที!!”
เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังก็จริง แต่คงดังไม่ถึงเมืองไทย เมื่อระยะทางอยู่ไกลกันหลายหมื่นไมล์ และดลยาไม่มีทางรู้ เมื่อธรรวาไม่คิดจะบอกให้หล่อนทราบ
กว่าธรรวาจะหอบสังขารของตัวเองกลับไปถึงห้องพักได้ เขาเดินสะเปะสะปะหลงทิศหลงทาง เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเมามายจนขาดสติ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไปบ้าง แต่ที่รู้ดีจนเจ็บแปลบในใจอยู่ขณะนี้ คือความรู้สึกโหยหาดลยา มันไม่ลบเลือนไปจากใจ เขาอยากกกอดหล่อนบนเตียง อยากสัมผัสผิวกายนวลเนียนนั่น อยากลูบคลำไปตามสรีระของหล่อน แต่ทั้งหมดนั่น เขาทำได้แค่นึกถึง...อาคารโอ่อ่า ตึกสำนักงานที่ชายหนุ่มทำงานในตำแหน่งใหญ่ วันนี้เขามาทำงานสายทั้งที่ลางานไปเป็นเดือน วันแรกของการทำงาน ธรรวากลับไม่พร้อมเสียอย่างนั้น สภาพของเข้าย่ำ
