“หายไปไหนนะ ไหนน้าแรมบอกว่าวิ่งมาทางนี้นี่นา” เท้าสะเอวถามตัวเองแล้วมองไปรอบๆ หลังบ้านด้านนี้เป็นสนามหญ้ากว้างขวาง มีไม้ยืนต้นจำพวกมะม่วง ชมพู่ ลำไย อยู่อย่างละต้นสองต้น ไม่ได้มีพุ่มไม้ใบหนาพอที่เด็กหญิงจะใช้พรางกาย แล้วอีกฝ่ายหายไปไหนกัน
แหมะ!
อะไรสักอย่างหล่นลงบนหัวของมาลุลี ก่อนจะหล่นลงพื้นอีกต่อหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นเม็ดลำไยสีดำสนิท เธอเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้เห็นว่ามี ลิง ที่ชื่อจิรกานต์นั่งอยู่บนกิ่งลำไย และกำลังแกะกินผลของมันก่อนจะถุยเม็ดทิ้งอย่างเสียมารยาท ดูเหมือนว่าบันไดพับขนาดสูงห้าขั้นจะเป็นตัวช่วยปีนต้นไม้ของเด็กหญิง
“หนูเกล? ขึ้นไปทำไม ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
เด็กน้อยยักไหล่ใส่อย่างน่าตี “หนูกินอยู่ ไม่เห็นหรือไง” ว่าแล้วถุยเม็ดลำไยลงมาอีก
มาลุลีกัดฟันกรอดๆ อันที่จริงลำไยยังไม่สุกดีด้วยซ้ำ เธอกะว่ารอให้สุกเต็มที่ก่อน แล้วจะให้ลุงชมปีนไปตัดแล้วจัดขึ้นโต๊ะ แต่คงไม่ทัน
