บทที่ 11
ที่นาผืนน้อยๆ
สามนาทีไม่ขาดไม่เกิน โกมินทร์ในชุดเชิ้ตสีขาวที่ไร้เนกไท แขนเสื้อถูกพับขึ้นมาถึงข้อศอก ก็ออกมายืนเท้าสะเอวอยู่ใต้ต้นลำไย เขากำลังพิจารณาว่า อะไรที่ดึงดูดใจมาลุลีให้ปีนขึ้นไปบนนั้น
“ลุลีเปล่านะ ลูกสาวคุณต่างหากที่ทำให้ลุลีต้องขึ้นมาอยู่บนนี้”
เขาส่ายหน้าระอาเหลือ
“เธอต้องเล่นกับหนูเกลทุกบทบาทเลยเหรอ เธอโตแล้วนะลุลี”
“อย่าเพิ่งด่าได้ไหมเล่า ขอบันไดก่อนได้ไหม มันคันนะ!” บอกเขาแล้วเกาต้นคอแกรกๆ ใบลำไยเริ่มทำให้ผิวของเธอระคาย โกมินทร์หยิบบันไดมาตั้งไว้ให้ “จับด้วยสิ จับแน่นๆ ตกไปละก็ได้แข้งขาหักพอดี”
“เธอนี่ ทีตอนปีนขึ้นไปไม่เห็นว่าจะกลัวตก”
“เชอะ!” ส่งเสียงอย่างนั้นแล้วหันหลังเอาเท้าลงมาวางที่ขั้นบันได เธอไต่ลงมาช้าๆ ทว่าเพียงแค่ขั้นที่สอง บันไดเจ้ากรรมก็เกิดเสียศูนย์ดื้อๆ “เฮ้ย! คุณเก้า! ว้าย!!”
โครม!!
บันไดพับขนาดห้าขั้น ล้มเค้เก้อยู่ใต้ต้นลำไย พอๆ กับสองสามี
