บทที่ 6
อ่อยซึ่งหน้า
มาลุลีมองเสื้อผ้าสามสี่ชุดบนราวแล้วส่ายหน้า กว่าผ้าจะขึ้นตากได้ก็ปาเข้าไปเที่ยง ฝนฝ้ายิ่งตกปรอยๆ พลอยทำให้แห้งช้าเข้าไปอีก จิรกานต์หลบหน้าเธอในทันทีที่ทำงานเสร็จสิ้น หล่อนคงลืมกระมังว่าต้องเก็บผ้าพวกนี้ ถามว่าเธอจะเก็บให้ไหม ไม่หรอก เพราะมีคนทำแทนแล้ว
“เด็กตัวเล็กนิดเดียวต้องบังคับอะไรนักหนาคะ มือเล็กๆ นั่นคงเคยจับแต่ดินสอปากกา ให้มาจับแปรงถูผ้าได้ยังไง”
เสียงบ่นของน้าแรมยังดังมาอยู่เนืองๆ แทรกเสียงฝนที่กำลังลงเม็ด แรมจันทร์คงรู้จักกับแพรดาวมาก่อนแน่ๆ มาลุลีมั่นใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่ออกตัวแทนกันอย่างนี้
“จับแล้วก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะน้าแรม หนูเกลไม่ไปโรงเรียน ลงโทษแค่นี้ถือว่าเบาไปด้วยซ้ำ หรือต้องให้ลุลีลงหวายคะ”
“หา!?”
“ล้อเล่นค่ะ พอดีไม่มีหวายน่ะ” สวนคืนข้ารับใช้ที่ใจไม่ได้อยู่กับเจ้านาย แรมจันทร์คงเอ็นดูหนูเกลมาก ดวงตาที่อีกฝ่ายมองเด็กน้อยนั้นเทิดทูนยิ่งกว่าลูกห
