“จิรกานต์...” มาลุลีครางชื่อเด็กน้อยอย่างเอือมระอา “ถ้าเคยเรียกแบบนั้นก็เลิกซะ พูดแบบนั้นไม่น่ารักนะ ทำไมทีพูดกับพ่อกับแม่ยังพูดเพราะๆ ได้เลย” เธอให้เหตุผล เด็กน้อยทำหูทวนลม
“เอาล่ะ สอนมากตั้งแต่วันแรกหนูจะเบื่อเอา เห็นนั่นไหม” เธอชี้ใส่ตะกร้าผ้า
“ทำไม”
“เอาไปซัก”
“หา!?”
“เอาไปซักสิ วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนก็ควรช่วยทำงานบ้าน ผ้านั่นก็ของตัวเอง ซักเองจะเป็นไร”
“ได้ไงล่ะ คนใช้ก็มี”
“คนใช้ที่จิกหัวเรียกเขานังๆ นั่นน่ะ กล้าใช้เขาหรือไง ไปซักซะ นี่คือการลงโทษเด็กที่ไม่ยอมไปโรงเรียน”
“น้าลุลี!”
“อ๊ะๆ อย่าขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่ ไม่น่ารักนะคะ”
“ก็...”
“ชู่ว์...โวยวายอีกทีฉันจะหักค่าขนม จะยึดมือถือด้วย”
เด็กน้อยหน้าบึ้งหน้าบูด แต่รีบฉวยเอาตะกร้าผ้ามาถือไว้
“ต้องเอาไปซักที่ไหนก็บอกสิ”
“บอกสิ? บอกอะไร” มาลุลีแย้ง ทำหน้าไม่เข้าใจ
เด็กหญิงกัดฟันแน่น
“ก็บอกสิ...คะ! บอกหน่อยค่ะว่าต้องเอาไปซ
