“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ มันดีกว่าให้สามีฉันทำให้เยอะเลย” เอ่ยแล้วยิ้มยั่ว เจ้าตัวหันมามอง คงจะเคืองที่เธอรู้ทัน “แล้วจะกลับกี่โมงคะ จะได้บอกลุงชมไว้ อย่างน้อยฉันควรให้รถไปส่งคุณที่บ้าน”
แพรดาวยักไหล่ หยิบพัฟมาแตะแป้งในตลับแล้วกดซับลงใบหน้า
“ยังไม่ใช่วันนี้ พอดีฉันยังป่วยไม่หาย ถ้ากลับบ้านไปอยู่คนเดียว ลูกสาวที่น่ารักของฉันคงเป็นห่วง หนูเกลเลยไปคุยกับพ่อของแก และฉันก็ได้อยู่ที่นี่ต่ออีกนิด”
“ว้าว...ใช้แป้งยี่ห้ออะไรคะ โบกแล้วหน้าหนาดีจัง” ถามไถ่คนป่วยด้วยวาจาแรงๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน ท่าทางแป้งที่โบกไว้คงหนาเกินมาตรฐาน
“ฉันป่วยอยู่ค่ะ ไม่หือไม่อือ ไม่สู้คน” แพรดาวเอ่ยแล้วยิ้ม ทาครีมทาแป้งเสร็จก็กลับมาที่เตียงนอน สอดกายเข้าใต้ผ้านวมผืนหนาแล้วแกะเอาแผ่นเจลลดไข้มาแปะหน้าผาก “อา...เย็นสบายจัง ขอตัวนะคะคุณลุลี พอดีคนป่วยจะพักผ่อน ออกไปก็ปิดประตูให้ด้วยนะคะ ขอบคุณ”
มาลุลีกำลูกบิดประตูจน
