Healed, Finally [Tagalog]

Her name was Bea

Disclaimer:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Note that this version is the Unedited version so expect grammatical mistakes and errors. I'll get back to this soon. Thank you for your patience.

^.^

"teacher, si bea po gusto na umuwi" sabi ng estudyante ko.

Lumingon nga ako at nakitang halos umiyak na si Bea.

Agad kong ibinaba ang hawak hawak kong chalk at lumapit kay Bea.

"what's wrong? tell Teacher what's wrong" I approached her instantly.

"Teacher, my tummy aches" she began sobbing.

Lumingon ako sa klase at tumayo dahil nga napaluhod ako kanina dahil sa taranta.

"Who's the most quiet pupil?" I asked since napakaingay na nila. And in an instant, tumahimik ang buong paligid.

Muli kong hinarap si Bea at inalalayan siyang tumayo.

"can you walk?" I asked.

She just nodded while sobbing.

I don't know how painful it is but I know for sure that it's very painful.

Bea is a strong girl, she never cried, ngayon lang.

To make a strong girl cry, it must really be painful.

I walked her on the clinic and called her Mom. Her Mom naman daw ay hindi agad makapunta dahil nasa Business trip. His Dad is also far away.

The School Nurse told me na it's severe and need na niyang itakbo sa hospital.

Of course I also am very nervous to the point na nanginginig na din ako dahil nga humahagulgol na yung estudyante ko pero kailangan kong maging matatag.

The School Nurse called an ambulance right away.

Kami na mismo ang nagtakbo sakanya sa hospital.

Yung Mommy niya ay papauwi na daw dahil din sa pag-aalala.

Tinignan naman kaagad ng Doctor si Bea at nalaman namin na kailangan niyang operahan dahil nga sa appendicitis.

"Miss, nasaan si Bea?" Bea's Mom asked, kararating lang at hingal na hingal.

Tinuro ko yung bed kung naasan si Bea. Need kasi ng permission na operahan siya.

---

"How can you handle those situations without panicking?" I asked Talia, the school Nurse which is also my best friend.

"simple lang, through experience" she replied.

"never akong masasanay diyan, like never" I answered.

"girl, kaya mo yun. Napaka professional mo nga kanina. Bilib ako" she said and took a sip from her coffee. We're now walking, pabalik from the canteen of the hospital.

Nadatnan namin ang Mom ni Bea na umiiyak sa labas ng operating room.

Tahimik lang kaming tumabi.

"Napakalakas na bata ni Bea, kayang kaya po niya yun" pagpapalakas ko ng loob ng Mom niya.

Napatingin ako kay Talia at parang sinasabi niyang huwag nalang akong magsalita.

Tama nga naman, wala din naman kasi yatang naitulong yung sinabi ko.

"Kilala ko po yung Doctor na nag-oopera sakanya, magaling pong Doctor yun. Tahan na po" pagtapik naman ni Talia sa likod ng Mommy ni Bea.

And, hindi parin tumigil.

Hindi naman din namin pwedeng sabihin na huwag siyang mag-alala dahil tunay na nakakabahala yung mga nangyayari.

Dahil doon, we remained silent.

Pinakinggan lang namin yung mga hikbi niya.

And maybe, that's all that she wants.

--

"Teacher kamusta po si Bea?" tanong ni Black.

"ah si Bea? nagpapahinga na siya" ngiti ko.

It has been a week.

Bea couldn't survive the operation. And until now, it still haunts me. Pakiramdam ko, kasalanan ko.

"Teacher, bakit ka po umiiyak?" tanong ulit ng isa ko pang estudyante.

At saka ko lang napansin na umiiyak na pala ako.

Agad akong tumalikod at pinunasan ang mga luhang bigla bigla nalamang tumutulo.

Tinawa ko nalang ito pero hindi parin ito tumigil sa pagpatak.

Napatingin ako sa upuan ni Bea na ngayon ay bakante na.

Nagpatuloy ako sa pagtuturo ngunit hindi ako makapagfocus.

"Teacher are you okay?" Travis asked while I'm checking his notebook.

"yes, I'm fine" I gave him a small smile.

"no you are not" he answered again.

Travis is a cute little pogi boy. Like napakapoging bata. Plus, he is caring too.

I smiled at him again. I shouldn't let the kids see my weak side.

"no you're mistaken. Teacher is strong kaya" I joked and flexed my invisible muscles.

He finally laughed and ginaya na din ako, he showed his invisible muscles as well.

--

Today is such a long day. A long tiring day.

"should we eat?" Talia asked while driving.

"Sa bahay na ako kakain, ikaw nalang" I answered without looking at her. Diretso lang ang tingin ko sa kalsada.

"ilang araw ka nang ganyan. It is for certain na you're not okay" she sounds very worried.

I just shrugged.

"hindi ko din alam" sagot ko.

Hindi nakayanan ni Bea ang operasyon. The same day din natapos ang operation and sinabi ng Doctor na hindi nga nakaya ni Bea.

That day was so traumatizing.

Bea was a good girl, siya ang isa sa mga top students ko. Napakabait at napakabibong bata.

Sobrang lapit saakin ng batang yun, lahat naman ng mga estudyante ko ay malapit saakin pero sobrang sakit parin talaga.

Kung masakit na para saakin, what more sa Mother niya. Kaya nga hindi ko maimagine dahil nga patuloy din akong nasasaktan.

Mahal na mahal ko ang bawat estudyante ko.

Napakalakas ng batang iyon, hindi physically but mentally. Napaka matured na niyang mag-isip wherein minsan ay napagkakamalan ko na siyang hindi bata dahil sa mindset niya.

Alam ko naman na nasa mabuting kalagayan na siya ngayon, nasa lugar na wala nang sakit. Puro kasiyahan nalang.

--

"Salamat sa pagpunta, Miss" malungkot na ngiti ng mother ni Bea.

I just replied with a small smile also.

"iisang anak ko yan si Bea" panimula ng mother niya habang pareho naming pinagmamasdan ang maliit na coffin niya.

Una palamang ay naluha na kaagad ako.

"hindi ko nga alam paano ko ito makakayanan, sobrang bata pa niya"

I inhaled and exhaled knowing na anumang oras ay hahagulgol ako.

"Ma'am, palagi ka niyang kinukwento saakin. Sobrang bait mo daw na teacher. Tawag mo pa daw sakanya minsan ate" they managed to give a chuckle despite of everything that's happening, and I salute her for that.

Alam ko na pinapagaan niya lang yung sitwasyon.

"alam mo ba, Ma'am. Dati umuwi siyang may stars sa kamay, binigay niyo daw sakanya kasi very good siya. Angsaya saya niya noon, pati ako angsaya din" she added.

Wala na, hindi ko na talaga mapigilan yung iyak ko.

"may pagkakamali din ako, ma'am" bigla niyang sabi.

Bigla akong tumingin sakanya at paulit-ulit na umiling iling.

"wala po, wala pong may kasalanan" sagot ko habang umiiyak.

"Hindi ma'am, napapabayaan ko kasi siya. Puro ako work, puro trabaho. Wala na akong time sakanya. Ni pagkain niya hindi ko ma nababantayan" humahulgol na siya.

Niyakap ko nalang siya at dinamayan.

May kasalanan din siguro ako kasi as a teacher, hindi ko din siya nabantayan ng maayos.

Maging ako, sinisisi ko sarili ko. Maging ako, pakiramdam ko nagkulang ako.

Kasi as a teacher, magulang din niya ako.

ෆ╹ .̮ ╹ෆ