07
อาบน้ำคนเดียวมันเหงา
หลี่ลี่หยางอุ้มจางเยว่ซินมาวางลงที่ห้องอาบน้ำที่ส่งกลิ่นดอกไม้หอม ๆ ที่สาวใช้ทำตามคำสั่งของเขาที่ต้องการความหอมเป็นพิเศษ
“เจ้าจะถอดอาภรณ์ของเจ้าเองหรือให้ข้าถอดให้เจ้าดีนะ” หลี่ลี่หยางเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะมองหน้าของจางเยว่ซินด้วยสายตาที่เหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว
“หม่อมฉันขอถอดเองเพคะ” จางเยว่ซินเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะหันหลังแล้วค่อย ๆ ถอดอาภรณ์ของนางออกจากชิ้นบนก่อน แม้ว่านางจะเคยผ่านเรื่องราวบนเตียงกับเขามาแล้วแต่ตอนนี้เป็นตอนกลางวันที่มีแสงสว่างกว่าตอนกลางคืนย่อมทำให้นางรู้สึกเขินอายขึ้นมา
“เจ้าไม่เห็นต้องหันหลังให้กับข้าเยี่ยงนี้เลย ข้าเคยเห็นเรือนร่างของเจ้ามาหมดแล้ว” หลี่ลี่หยางเดินเข้าไปหาจางเยว่ซินจากข้างหลังแล้วช่วยนางถอดอาภรณ์ให้เร็วขึ้นท่อนบนของเรือนร่างสตรีไม่มีอาภรณ์ปกคลุมแล้ว เขาก้มลงไปจุมพิตเบา ๆ ที่แผ่นหลังขาวเนียน
“นี่เจ้ายังไม่ได้อาบน้ำยังหอมม
