เกิดใหม่ครานี้ได้เป็นสตรีอุ่นเตียง + ข้ามิอยากเป็นฮองเฮาของตัวร้าย (2 เรื่อง)

00 อารัมภบท จางเยว่ซิน สตรีที่กำพร้าบิดาและมารดาตั้งแต่กำเนิด นางถูกทิ้งอยู่ที่พงหญ้ารกร้างแห่งหนึ่งในป่าแต่ความโชคร้ายของนางก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างเมื่อนางเจอหญิงวัยกลางคนนางหนึ่งพร้อมกับสามีของนางได้เจอจางเยว่ซินแล้วเก็บนางมาดูแลจนตอนนี้นางเติบโตเป็นสาวงามวัย 17 ปี จางซูเมิ่ง มารดาบุญธรรมของจางเยว่ซินที่เลี้ยงดูจางเยว่ซินมากับ จางซิงอี บิดาบุญธรรมของนางที่เลี้ยงดูนางมาจนเติบใหญ่ จางซิงอีเป็นบิดาบุญธรรมที่เลี้ยงดูจางเยว่ซินมาเป็นอย่างดี ไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือจิตใจของนางเลยสักครั้งแตกต่างจากจางซูเมิ่งที่เอาแต่บังคับจางเยว่ซินไปเสียทุกเรื่อง ตอนนี้นางเติบโตเป็นสาวสวยที่สง่างดงาม แม่บุญธรรมผู้นี้ก็ได้ส่งนางไปเรียนการเป็นสตรีอุ่นเตียงเพื่อเตรียมตัวไปคัดเลือก “เยว่ซินเจ้าล้างจานพวกนี้เสร็จก็ไปเรียนได้แล้วนะ” จางซูเมิ่งบอกกับจางเยว่ซินแล้วก็เดินไปหาบุตรสาวของนาง จางซื่อหว่าน ที่เป็นลูกสาวจริง ๆ คนเดียวของนางที่ตอนนี้อายุได้ 18 ปี กำลังเป็นสาวสวยบานสะพรั่งดั่งดอกท้อ “ท่านแม่ข้าอยากไปเรียนเป็นสตรีอุ่นเตียงอย่างเยว่ซินบ้าง” จางซื่อหว่านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นมารดาเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวกลม ๆ ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน “เจ้าจะอยากเป็นทำไมแค่สตรีอุ่นเตียง เจ้าเป็นลูกสาวของข้าที่ทั้งสาวและสวยเจ้าต้องได้ไปอยู่ในวังหลวง ไม่เป็นฮองเฮาก็ต้องเป็นฮูหยินจะมาทำไมแค่สตรีอุ่นเตียงอย่างเยว่ซิน ให้นางเป็นสตรีอุ่นเตียงอย่างนั้นแหละดี” จางซูเมิ่งบอกกับบุตรสาวของนาง “เยว่ซินเอาข้าวเช้ามาให้พี่สาวของเจ้าสิ มัวชักช้าอยู่ได้ เสร็จแล้วจะไปไหนก็รีบไป เจ้าชอบทำให้ข้าอารมณ์ไม่ดีได้ทุกวัน” จางซูเมิ่งตำหนิจางเยว่ซินทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ทำเรื่องอันใดผิดเลยสักนิด “จริงอย่างที่แม่พูดเยว่ซินมันไม่สมควรได้เป็นใหญ่เท่าข้า น้ำหน้าอย่างมันเป็นได้แค่สตรีอุ่นเตียงก็เหมาะสมกับมันดีแล้ว ท่านแม่ของข้าฉลาดกว่าใคร ๆ ข้ารักท่านแม่ที่สุด” จางซื่อหว่านเอ่ยขึ้นมาแล้วก็ทำหน้าดูถูกจางเยว่ซินราวกับว่าไม่ได้เติบโตมาด้วยกัน “ข้าไปก่อนนะท่านแม่ ข้าไปก่อนนะพี่ซื่อหว่าน” จางเยว่ซินบอกกับมารดาบุญธรรมแล้วก็พี่สาวบุญธรรมของนางก่อนที่นางจะไปเรียนรู้การเป็นสตรีอุ่นเตียงอย่างที่มารดาบุญธรรมของนางอยากให้เป็น “เจ้าจะไปไหนก็ไปไม่เห็นต้องมาบอกข้า” จางซื่อหว่านเอ่ยขึ้นแล้วก็จับตะเกียบคีบหมูสามชั้นวางโปะที่ข้าวแล้วก็คีบเข้าปากอย่างน่าอร่อย คนที่ทำอาหารตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเป็นอีกคนแต่คนที่ได้กินก่อนคืออีกคน ชีวิตของจางเยว่ซินเหมือนจะโชคร้ายและเหมือนจะโชคดีแต่สุดท้ายชีวิตที่อาภัพของนางที่อาภัพก็ยังอาภัพอยู่อย่างนั้น กรุงเทพมหานคร ไอวา ไอยรินทร์ ตำรวจสาววัย 26 ปี ที่ตอนนี้กำลังจะแต่งงานกับชายหนุ่มที่เป็นคนรักของเธอ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาเพราะบ้านเด็กกำพร้าจนเธอเรียนจบ ความฝันของเธอคือการอยากเป็นตำรวจเพราะพ่อแม่ของเธอโดนโจรยิงจนเสียชีวิตเพราะคลุ้มคลั่งยาเสพติด เธอจึงตั้งใจเป็นตำรวจหน่วยปราบปรามยาเสพติด แฟนของเธอเป็นนักธุรกิจหนุ่มวัย 35 ปีที่เป็นผู้กองของหน่วยงานที่เธอทำ ไอยรินทร์ทำงานเป็นตำรวจเป็นอาชีพหลักของเธอแต่อาชีพเสริมของเธอคือการขายของออนไลน์จนเธอสามารถซื้อคอนโดมิเนียมเป็นของตัวเองได้สำเร็จ “พี่ต้นคะ วันนี้เราไปดินเนอร์กันที่ไหนดีคะ เราสองคนไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะคะ” ไอยรินทร์เดินเข้าไปหาผู้กองหนุ่มกล้ามแน่นที่เป็นทั้งหัวหน้าของเธอและเป็นแฟนและยังเป็นว่าที่สามีของเธอในอนาคตอีกด้วย “วันนี้พี่ไม่ว่างเลยต้องไปกินข้าวกับที่บ้าน พี่อยากไปดินเนอร์กับไอวาใจจะขาดแล้วแต่ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลย” “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ไว้พี่ต้นว่างเราค่อยไปกันก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นไอวาขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ ได้เวลาเลิกงานแล้ว” ไอยรินทร์เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะมองหน้าของแฟนหนุ่มก่อนที่จะหอมแก้มเขาหนึ่งทีแล้วก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาไป ไอยรินทร์กลับไปที่คอนโดมิเนียมของเธอแล้วก็แกะข้าวที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างคอนโดมิเนียมนั่งกินคนเดียวพร้อมกับดูซีรีย์ไปด้วย เธอใช้ชีวิตอย่างนี้มาหลายปีแม้แต่ตอนนี้ที่เธอมีแฟนและกำลังจะแต่งงานเธอก็ยังคงต้องนั่งกินข้าวคนเดียวอย่างนี้อยู่ดี “กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว อยู่บ้านคนเดียว หรือโชคชะตาอยากให้เราอยู่คนเดียวกันนะ” ไอยรินทร์พูดออกมาคนเดียวแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็เปิดกระป๋องน้ำอัดลมสีเข้ามเทใส่แก้วที่มีน้ำแข็งอยู่เต็มแก้ว “อ่าส์ ชื่นใจสุด ๆ” ไอยรินทร์อุทานออกมาหลังจากดื่มมันไปหมดแก้วแล้วก็กินข้าว กินขนมดูละครของเธอไปและมันก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว