บทที่ 9
1062 Words
"ว้าวน่าซื้อไปทุกอย่างเลยนะคะคุณป้าโรซี่" ที่นี่มีสินค้ามากมายจนเธอไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดีเลยเพราะมันน่าซื้อไปซะหมด ดูอย่างผักพวกนั้นสิสดใหม่มากๆ
"วันนี้คุณแอนเธียจะทำอะไรให้คุณท่านทานละคะ" โรซี่เข้าใจดีเธอนึกย้อนไปถึงตัวเองในอดีตเช่นกัน เธอก็เป็นเหมือนอย่างสาวน้อยคนนี้นี่แหละที่เห็นว่าอะไรก็น่าซื้อไปเสียหมดจริงๆ
"เมื่อวานคุณปู่ไอค่ะคงต้องทำเมนูร้อนๆไล่หวัดให้ท่านเพื่อให้ท่านรู้สึกคล่องคอแล้วก็บรรเทาอาการไอ อ่อเราต้องไปซื้อยาแก้ไอด้วยนะคะ"
"ยาที่บ้านมีแล้วค่ะ"
"อ้าวหรอคะ ถ้าอย่างงั้นไปดูของสดทางนู้นดีกว่าค่ะ"
"ค่ะคุณแอนเธีย" สองสาวต่างวัยเพลิดเพลินกับการเลือกซื้อสินค้าจนลืมเวลารู้ตัวอีกทีก็ใกล้เวลามื้ออาหารของคุณปู่วาดิมแล้ว
"ตายจริงเราออกมานานมากแล้วค่ะ นี่หนูลืมเวลาไปเลยนะคะ" เธอเลือกซื้อจนลืมเวลา
"เรารีบกลับกันเถอะค่ะเดี๋ยวคุณท่านจะเป็นห่วง" ด้วยความที่รีบร้อนเธอเลยชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง
"เดินยังไงห่ะถึงได้มาชนคนอื่นน่ะ"
"ขอโทษค่ะ"
"คุณดาร์ลีน" โรซี่ตกใจไม่น้อยที่ได้เจอกับดาร์ลีน หลายปีมานี้เธอเงียบหายไปเสียนานเลย โรซี่เองยิ้มอย่างเป็นมิตรทักทายเธอกลับ
"หึ ไม่ต้องมาทักฉันหรอกนะเสียเวลาจริงๆ" หญิงสาวที่ชื่อดาร์ลีนรีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง ไม่อยากจะพูดคุยกับโรซี่
"ทำไมเธอมารยาทแย่ขนาดนั้นล่ะคะผู้ใหญ่ทักทายยังจะมาทำแบบนี้อีก"
"ชั่งเขาเถอะค่ะนึกเสียว่าเมื่อกี้เราไม่ได้เจอเธอละกันนะคะ"
"ค่ะ เรารีบกลับไปหาคุณปู่กันเถอะค่ะ" เมื่อกลับมาถึงเธอก็พบว่ามีรถสปอร์ตหรูสีแดงจอดตรงทางเข้าบ้าน รถสวยมากคงจะราคาแพงน่าดูอยากจะรู้จังว่าใครเป็นเจ้าของรถ
"ใครมากันคะ"
"ลองไปดูใกล้ๆสิคะ"
"ค่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณมาหาใครคะ"
"อ่อ เธอนี่เองที่แท้ก็คนใช้คนใหม่ของที่นี่ วันนี้ฉันมาหาคุณโรแลนด์เขาอยู่ไหมล่ะ"
"อะ เอ่อตอนนี้คะ คุณ" โรซี่น้ำเสียงติดขัดไม่อยากให้ผู้เป็นนายได้พบกับผู้หญิงคนนี้เลย
"ตายจริง บังเอิญมากนั่นคงจะเป็นรถของโรแลนด์สินะ" โรแลนด์เมื่อขับรถเข้ามาในบ้านก็เห็นแอนเธียและใครอีกสองคนยืนอยู่เขาคิดว่าเกิดอะไรขึ้นเลยรีบขับไปจอดในโรงจอดรถ
"มีอะไรกันมายืนอยู่หน้าบ้านทำไมทำไมไม่เข้าไปด้านในกันล่ะ"
"คุณมีแขกมาพบค่ะ"
"โรแลนด์ขาาา" ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่ได้ตอบกลับอะไร ดาร์ลีนรีบเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มทันที
"คุณมาที่นี่ทำไม"
"ดาร์ลีนกลับมาแล้วค่ะ ดาร์ลีนจะไปทิ้งคุณไปไหนอีก" แอนเธียตอนแรกก็สงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่แต่ว่าตอนนี้เธอคิดว่าเธอเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแล้วล่ะ
"ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ"
"ป้าไปด้วยค่ะ"
"แอนเธีย แอนเธีย" ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังหญิงสาวก็ไม่ได้หันกลับมามอง
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
"แน่นอนสิคะเรามีเรื่องต้องคุยกันทั้งคืน" ชายหนุ่มส่งสายตาคาดโทษไปให้ดาร์ลีนแล้วก็พากันขับรถสปอร์ตคันนั้นออกไปข้างนอก แอนเธียแอบมองแล้วก็ต้องน้ำตาซึมมันเจ็บจี๊ดๆที่หัวในข้างซ้าย
"ใครมากันล่ะหนูแอนเธีย" แอนเธียตกใจรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแอบแก้มสวย
"เป็นอะไรไปลูกใครทำอะไรหลานรักของปู่"
"คุณดาร์ลีนมาค่ะคุณท่าน แล้วตอนนี้คุณโรแลนด์ก็พากันขับรถออกไปด้านนอกแล้วค่ะ"
"หึ ให้มันได้อย่างนี้สิ เขาทำเจ็บช้ำขนาดนั้นยังจะไปใยดีอะไรด้วยอีก" คุณปู่กระแทกไม้เท้าดังปัง
"อะ เอ่อคุณปู่ใจเย็นๆนะคะหนูไม่อยากให้คุณปู่ความดันขึ้นค่ะ"
"หนูนี่ดีจริงๆ หลานชายของปู่มันไม่ได้เรื่อง"
"ชั่งเขาเถอะค่ะตอนนี้หนูขอไปทำอะไรให้คุณปู่ทานก่อนนะคะ"
"ให้คนอื่นทำแทนก็ได้นะลูก"
"ไม่เป็นไรค่ะหนูไหวค่ะ" หญิงสาวรีบเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวทำกับข้าวไปน้ำตาคลอไป หลังจากมื้ออาหารคุณปู่เห็นว่าหลานสาวดูไม่มีความสุขจึงอยากให้แอนเธียกลับไปพักผ่อนที่เมืองไทย หญิงสาวรู้สึกขอบคุณท่านมากๆที่ท่านเข้าใจเธอทุกอย่าง แม้อยากจะแย้งแต่ท่านบอกว่าเธอเหนื่อยกับการดูแลท่านเธอก็ควรได้พักบ้างน่ะถูกแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ไม่รอช้ารีบจองตั๋วกลับเมืองไทย
เมื่อโรแลนด์กลับมาถึงบ้านในเช้าวันถัดไปก็รู้สึกว่าบ้านของคุณปู่นั้นมันเงียบแปลกๆ
"ไปไหนกันหมดครับเนี่ย"
"คุณโรแลนด์น่ะใจร้าย" โรซี่เดินหน้างอออกมาทักทาย
"อะไรกันครับเนี่ยผมทำอะไรผิดครับเนี่ย"
"ทานอะไรมาหรือยังละคะ"
"ยังเลยครับรอมาทานพร้อมคุณปู่ครับ"
"ไม่มีใครอยู่บ้านหรอกนะคะ"
"อ้าว"
"คุณท่านออกไปธุระแล้วค่ะ"
"ธุระอะไรกันทำไมถึงออกไปแต่เช้า แล้วแอนเธียล่ะครับ"
"คุณแอนเธียเธอก็ไม่อยู่ค่ะ"
"ไปซื้อของหรอครับ"
"กลับบ้านค่ะ"
"กลับบ้าน?"
"ใช่ค่ะ"
"จะว่าไปผมยังไม่รู้เลยว่าบ้านของแอนเธียอยู่ไหนบอกผมหน่อยสิครับผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"อะ เอ่อ.."
"หรือว่าคุณปู่ห้ามไว้ครับ"
"ใช่ค่ะ ป้าขอตัวก่อนดีกว่า" ป้าโรซี่รีบเดินหนีไปทันที ชายหนุ่มจึงเดินไปที่ห้องพักของหญิงสาวปรากฏว่าเสื้อผ้าของเธอหายไปหมดตู้เลย
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยทำไมต้องรีบกลับบ้านตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้"
- Writer
