ใช้เวลาเพียงไม่นาน พิริยะก็มาหยุดที่หน้าห้องพักของกานต์พิชาเสียแล้ว
คีย์การ์ดในมือแตะลงกับแป้นรับสีดำ ประตูห้องคลายล็อกออกอย่างง่ายดาย เขาเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปภายใน
ภายในห้องเงียบเชียบ เขากวาดตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องรับแขกกว้าง แต่ก็ไม่พบกานต์พิชาอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
เขาหยุดยืนนิ่งสักพักก็เดินตรงไปยังห้องนอน สายตาจ้องไปบนเตียงนุ่ม แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของกานต์พิชา
หรือว่าหล่อนจะอยู่ในห้องน้ำกันนะ?
เร็วเท่าความคิด เท้าใหญ่ก้าวไปหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำ และดันประตูเข้าไป
ไม่มีกานต์พิชาเช่นกัน...
นี่หล่อนหายไปไหนนะ
เขายืนงงอยู่พักใหญ่ หัวใจรู้สึกโหวงเหวงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
พิริยะพาตัวเองออกมายังห้องรับแขกอีกครั้ง ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มตัวยาว และก็ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกร้อนรุ่ม รู้สึกวุ่นวายใจแบบนี้ด้วย
กานต์พิชาก็เป็นแค่นางบำเรอ...
นางบำเรอในความลับที่เขาตั้
