แค่อยากให้รักหวนคืน

      “จะกลับแล้วเหรอคะ” ร่างอรชรของ กานพิชชา ผุดลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มสีขาวเลื่อนลงไปกองที่บริเวณช่วงเอว ทำให้เห็นหน้าอกอวบใหญ่เปลือยเปล่าสะท้อนกับแสงไฟสีเหลืองนวลกลางห้องกว้าง ดวงตากลมโตจับจ้องมองเรือนร่างสูงใหญ่สมบูรณ์แบบของ พิริยะ กิติกรไพศาล หรือ คุณหมอพีท คุณหมอเซแลปผู้โด่งดังในแวดวงไฮโซ พิริยะ ทั้งหล่อทั้งรวย เขาคือลูกชายคนโตของตระกูลมหาเศรษฐีอย่างกิติกรไพศาล มีดีกรีเป็นถึงคุณหมอนักเรียนนอก และตอนนี้ก็กำลังเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่สุดในเมืองไทย ส่วนหล่อนนะหรือ... หล่อนเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยพยาบาลในโรงพยาบาลของพิริยะเท่านั้นเอง ผู้หญิงต่ำต้อย ไร้ค่า แถมยังใจง่าย... หากค่ำคืนนั้นเมื่อหกเดือนก่อน หล่อนไม่ได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ สายตาของเขาก็คงไม่มีวันมองมาที่หล่อนแน่นอน เขาตอบแทนบุญคุณของหล่อนด้วยการทำให้ร่างกายของหล่อนรุ่มร้อน แผดเผาสำนึกผิดชอบชั่วดีของหล่อนด้วยเพลิงปรารถนาอันแสนมหัศจรรย์ จนกระทั่งตอนนี้... วินาทีนี้... หล่อนอยู่ในฐานะ นางบำเรอ ลับๆ ของเขามาเกือบหกเดือนแล้ว อยู่ในที่ของตัวเอง ไม่แพร่งพรายเรื่องลับๆ นี้ให้ใครรู้ นี่คือความต้องการของพิริยะ ซึ่งหล่อนก็ยอมทำตามแต่โดยดี ยอมอยู่ในที่ลับ อยู่เป็นคนในความลับของเขาตลอดมา ไม่มีปากไม่มีเสียง เขาต้องการอะไร หล่อนก็พร้อมจะมอบให้ทุกอย่าง เพราะอะไรน่ะหรือ... เพราะหล่อนรักเขายังไงล่ะ หล่อนรักเขา... รักทั้งๆ ที่รู้ว่าความสัมพันธ์ลับๆ นี้ไม่มีทางยั่งยืน ไม่มีคำว่า ‘ตลอดไป’ กับการเป็นนางบำเรอของพิริยะ “ใช่ครับ” คนที่เพิ่งติดกระดุมเสื้อเสร็จตอบเสียงเรียบ ดวงตาสำรวจมาที่ร่างเปลือยของหล่อน สองแก้มของกานต์พิชาร้อนผ่าวขึ้นมา ด้วยความเขินอาย จึงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกอวบเต่งตึงของตัวเองเอาไว้โดยอัตโนมัติ “แต่... วันนี้เป็นวันศุกร์ ปกติคุณหมอจะอยู่ค้างคืนจนถึงเช้าไม่ใช่เหรอคะ...” หล่อนแย้งเสียงเบา เพราะไม่อยากทำให้เขาอึดอัดใจจึงไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไรออกไป          “พรุ่งนี้ผมมีนัดกับ น้องลียา แต่เช้าน่ะ ถ้าผมค้างคืนที่นี่ ผมอาจจะตื่นเช้าไม่ไหว” แววตาของเขายังคงมองหล่อนไม่วางตา “คุณก็รู้ใช่ไหมว่าถ้าผมอยู่กับคุณ ผมไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่”          หล่อนอดก้มหน้าหลบสายตาคมแวววาวของพิริยะไม่ได้ เพราะเข้าใจความหมายจากคำพูดของเขาเป็นอย่างดี          “เอาเป็นว่า คืนพรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณก็แล้วกันนะ ผมไปล่ะ”          แล้วบุรุษรูปงามดั่งเทพเจ้าปั้นแต่งก็โน้มหน้ามาจูบแก้มนวลที่มีสีเลือดฝาดของหล่อนเบาๆ แต่ถึงแม้จะถูกสัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่ไออุ่นจากปลายจมูกของเขาก็ทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ          ยิ่งอยู่ใกล้เขา หล่อนก็ยิ่งตกหลุมรักเขามากขึ้นทุกวันๆ          “นอนพักนะ เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะโทรหา”          “ขับรถดีๆ นะคะ และถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกพิชาบ้างนะคะ พิชาจะได้รู้ว่าคุณถึงบ้านโดยปลอดภัยน่ะค่ะ”          เขาระบายยิ้ม ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เหลือเกิน          ไม่มีผู้หญิงคนไหนห้ามใจไม่ให้ลุ่มหลงคุณหมอหนุ่มรูปงามอย่างพิริยะได้หรอก โดยเฉพาะหล่อน ที่หลงใหลเขาจนหัวปักหัวปำเลยทีเดียว          “ถ้าผมไม่ลืมนะ”          หล่อนหน้าเจื่อนลง ก่อนจะฝืนยิ้มตอบรับเขาออกไป          “ถ้าลืมก็ไม่เป็นไรค่ะ”          คำตอบของเขาตรงไปตรงมา ไม่เคยรักษาน้ำใจของหล่อนเลย แต่ก็อย่างที่เขาเคยบอกเอาไว้นั่นแหละ เขาจะทำทุกอย่างตามความรู้สึก ดังนั้นถ้าหล่อนรับไม่ได้ก็เดินออกไปได้เลย เขาอนุญาต...          แต่หล่อนก็ยังไม่ยอมไปไหนเสียที...          ยังคงอยู่เป็นนางบำเรอของเขา รอเสี้ยวเศษความใคร่จากเขาอย่างไร้ยางอาย          “งั้นผมไปล่ะ”          แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูห้องนอน จากนั้นก็กดสวิตซ์ไฟให้ดับลง ก่อนจะปิดประตูเบาๆ และหายไปในความมืด          กานต์พิชาล้มตัวลงนอน ดวงตาตอนนี้มีหยาดน้ำตาเอ่อล้น          หล่อนตื่นเต้นยินดีทุกครั้งที่ถึงวันศุกร์และวันเสาร์ เพราะมันคือวันที่พิริยะจะมาหา มาอยู่ด้วยทั้งกลางวันกลางคืน แต่หลังจากที่เขากลับไป หล่อนก็จะจมดิ่งลงสู่เหวแห่งความเจ็บปวดทุกครั้งเช่นกัน          ความรักที่มีให้เขา มันไร้ราคา และพิริยะไม่เคยเห็นค่ามันเลย          แผ่นหลังเปลือยขาวนวลเนียนสะท้อนขึ้นลงเพราะเจ้าของร่างกำลังสะอื้นไห้          หล่อนเจ็บปวด ทุกข์ทรมานแต่ก็ยังไม่สามารถตัดใจเดินออกไปจากวังวนนางบำเรอนี้สักที          เปลือกตาปิดลงช้าๆ หยาดน้ำตาอุ่นร้อนยังคงไหลออกมาตลอดเวลา          อดทนเอาไว้กานต์พิชา ในเมื่อเธอรักพิริยะ เธอก็ต้องอดทนให้ได้          หญิงสาวสั่งตัวเองราวกับคนโง่เขลาครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว