Güneş, Feriha Hanım ve diğerleriyle birlikte kutlamanın yapıldığı salona girdiği anda etrafını hızlıca süzdü. İnsanların konuşmaları, kahkahalar ve fonda çalan müzik arasında Güneş’in kulakları, kalbinin hızla attığı ritimle dolup taşıyordu. Ortama ayak uydurmaya çalışsa da gözleri çok geçmeden bir masada oturan Mirza’ya takıldı. Yanında oturan arkadaşı Tufan’a bir şeyler anlatıyordu. İkisinin de neşeyle güldüğünü görmek, Güneş’i adeta çivilenmiş gibi olduğu yere sabitledi. Gözleri irileşti, nefesi düzensizleşti. Şaşkınlık, korku ve tarifsiz bir heyecan bedenini ele geçirmişti. Daha önce hiç böyle hissetmemişti.
O anda geri dönüp eve kaçmayı istedi. Feriha Hanım'ı yarı yolda bırakıp gitmek ayıp olurdu ama Mirza’yı görmek... Bu, bambaşka bir sınavdı. Güneş, ne yapacağını şaşırmıştı. Feriha
