"เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะหนู" เชคฮคาม่านฟ้าเดินเข้ามาในห้องนอนของบุตรชาย ด้วยความตั้งใจจะเข้ามาเยี่ยมเยียนผู้หญิงของบุตรชาย ที่รัก
"เอ่อ คือ .... " หนูซีนผู้ที่ตอนนี้วางตัวไม่ถูก การที่ต้องพูดจาเสวนากับคนระดับประเทศเช่นนี้เธอจะต้องพูดแบบไหน ไม่รู้จะทำยังไง เธอจึงหันมองหน้าของดรูฟอย่างขอคำแนะนำ ดรูฟที่มองตอบกลับทำเพียงส่งยิ้มให้หนูซีน
"หนูพูดกับแม่ปกติเลยจ้ะ แม่เป็นคนไทยเหมือนหนู" เชคฮคาม่านฟ้าที่เห็นกิริยาของหนูซีนที่ดูเลิกลัก ร้อนรนวางตัวไม่ถูกจึงรีบบอกกล่าวออกไปอย่างไม่คิดถือตัว เมื่อเทียบกับตำแหน่งที่เป็นตอนนี้
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ" หนูซีนรู้สึกดีขึ้นในการวางตัวจึงรีบบอกอาการที่เป็น
"พวกเราเป็นห่วงหนูแทบแย่ โดยเฉพาะลูกชายของแม่ ... ใช่ไหมดรูฟ" เชคฮคาม่านฟ้าเอื้อนเอ่ยกับหนูซีน ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชายที่ตอนนี้นั่งอมยิ้ม กอดหนูซีนอย่างไม่คิดอายคนเป็นแม่
"ก็ผู้หญิงของลูกนี่ครับ ใค
