บทที่4.ผู้ชายอย่างเขามันปีศาจชัดๆ............

1715 Words

หญิงสาวพูดสวน รอยยิ้มหยันๆ แต้มมุมปาก ก่อนจะสาวเท้าหลบ เมื่อชายหนุ่มเดินเอื่อยๆ เข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ เธอเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ เป้าหมายคือประตูทางออก แต่ปูชิดาคิดผิด!! เธอเดินหนีออสตินไปได้ไม่กี่ก้าว...ประตูที่เธอหมายจะเผ่นออกไป ก็ถูกดันเปิดเข้ามา ตามด้วยพนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าเหี้ยมนับสิบที่ดาหน้าเดินใส่เธอ พวกเขาพร้อมจะจับตัวเธอ เพราะเธอกำลังสร้างความวุ่นวาย “ขออภัยครับท่าน ที่ปล่อยให้คนนอกขึ้นมารวบกวนท่านครับ” เสียงนอบน้อมเอ่ยบอกคนหน้าเข้มที่ยืนจังก้าอยู่กลางห้อง “จับหล่อนไว้...” ชายคนนั้นตะโกนสั่ง แต่... “หยุด!! พวกแกกลับลงไปทำงานที่เดิมเถอะ ระวังแค่...อย่าให้หล่อนกับเด็ก ออกไปพ้นเขตเทรย์เวอร์ก็พอ...” ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่มๆ แต่ความหมายคือการกักกันปูชิดากับอัปสราไว้ใต้เงาเทรย์เวอร์คอปเรชั่น!! “เอ่อ...” แม้จะไม่ใคร่เข้าใจคำสั่งของเจ้านาย...พวกเขาก็ต้องทำตามแบบงงๆ ภายในห้องเงียบลง หลังพนักงานรักษาความปลอดภัยถอยหลังกลับไปทั้งหมด ปูชิดาขมวดคิ้ว!! เธอจะหาทางหนีได้อย่างไร เมื่อชายหนุ่มบัญชาการแบบนี้ ต่อให้กลายร่างเป็นมด เธอกับลูกคงไม่มีทางเล็ดลอดสายตาพวกเขาออกไปได้ เมื่อคำสั่งของเขา... ทำให้พนักงานเหล่านั้นเพิ่มมาตรการคุมเข้ม “นั่งคุยกันดีกว่าไหม?” ออสตินผายมือไปที่เก้าอี้ หล่อนอุ้มเด็กแสบนั่นนานแล้ว ตัวอ้วนกลมแบบนั้นกับคนผอมบาง หล่อนอาจจะหนัก “ไม่ค่ะ ชิดาอยากกลับบ้าน” เธอพูดจบก่อนจะกัดลิ้น ‘บ้าน’ เวลานี้เธอไม่มีบ้านให้กลับ เมื่อผู้ชายคนนี้บีบเธอเสียจน จนตรอก แม้แต่บ้านซุกหัวนอนยังไม่มี “เธอจะไปยังไงล่ะ เหาะไปเหรอ ฮ่าๆ” ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไป เขามีความสุข เมื่อเห็นความทุกข์ร้อนเกิดขึ้นบนใบหน้าของหล่อน สะใจว่ะ!! ‘โรคจิต!!’ หญิงสาวเม้มปากแอบค่อนว่าออสตินในใจ เขาไม่ใช่ผู้ชายแสนดีคนเดิม ผู้ชายที่เธอเคยรัก ความอบอุ่นที่เคยมีมันจางหายไปหมด ตรงหน้าเธอเวลานี้ คือออสติน แต่เขาไร้หัวใจเสียแล้ว!! ใช่...เธอรู้สึกว่าแขนตัวเองล้าๆ เพราะน้ำหนักเกินพิกัดของบุตรสาว หญิงสาวพยายามเกร็งแขน พยายามอุ้มอัปสราไว้แน่นๆ ต่อให้แขนหักเธอก็จะไม่ปล่อยลูกลงจากอ้อมแขนเด็ดขาด!! ออสตินเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง เขาจงใจยียวน จนบรรดาการ์ดรอบตัวของชายหนุ่มพากันแปลกใจ บิ้กบอสไม่เคยเสวนากับคนที่ไม่รู้จัก? ยิ่งคนที่แทบไม่มีอะไรเลยอย่างผู้หญิงคนนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่ออสตินเจ้านายจะยอมลดตัว...แต่ที่พวกเขาเห็นคืออะไร? เหตุการณ์ตรงหน้านี่ เหมือนสามี-ภรรยาทะเลาะกัน!! เหมือนสามีหนุ่มกำลังงัดข้อกับภรรยาสาวแม่ลูกอ่อนที่ตั้งหน้าสู้ ต่อไม่มีหนทางหล่อนก็คงสู้ไม่ถอย ลางแพ้อยู่กับฝ่ายเจ้านายเห็นๆ และยิ่งเมื่อพิจารณาโดยไม่มีอคติ!! เด็กหญิงในอ้อมแขนของฝ่ายหญิง มีเค้าหน้าของเจ้านายไม่ใช่น้อย เขาไม่ได้คิดไปเอง...หรือว่า...เจ้านายไปแอบไข่ทิ้งไว้ ถึงได้เที่ยวไล้เที่ยวขื่อสองแม่ลูกนี่แบบกัดไม่ปล่อย แค่ไล่คนในชุมชนออกจากที่ดินตัวเอง ทำไม? ต้องจับเอาตัวเด็กคนนี้มากักขังไว้ด้วย เพราะอะไรล่ะ? ชายหนุ่มทรุดนั่งที่เดิม เขาหยิบชิ้นพิซซ่ายัดใส่ปาก ท่าทางการกินแสนเอร็ดอร่อย...จนคนตัวอ้วนในอ้อมแขนของปูชิดาเริ่มดิ้นขยุกขยิก เจ้าตัวกลมยังไม่อิ่ม แถมพิซซ่าถาดนั้นอร่อยติดลิ้น...จนน้ำลายในปากไหลเอ่อ “ตัวแสบ...ไม่กินต่อเหรอ” ชายหนุ่มจงใจพูดกับอัปสรา เจ้าตัวหน้าม่อย มองมารดาที มองออสตินที แบบร้องขอความเห็นใจ ประมาณว่าหนูหิวอ่ะ... ปูชิดากรอกตา...สถานการณ์น่าสิ่วหน้าขวาน เธอหาทางรอดให้ตัวเองยังไม่ได้ ยังมาถูกชายหนุ่มยียวนกวนประสาท เขาทำสงครามประสาทกับเธอ เมื่อบุตรสาวของเธอโปรดปรานการกิน...เอาของกินมาล่อแบบนี้ อัปสราคงได้วิ่งใส่ “ไม่นะคะนางฟ้า แม่จ๋าเคยสอนจำไม่ได้เหรอคะ เราต้องไม่กินอาหารที่คนแปลกหน้าให้...” เธอก้มกระซิบแนบใบหูของเด็กน้อย เจ้าตัวทำหน้ายุ่ง แหงนมองเธอ แล้วก็จีบปากพูด “ไม่แปลกหน้าแล้วอ่ะแม่จ๋า ‘ลุง’ ใจดี พิซซ่านั่นก็อร่อยกินแล้วไม่ตายหรอก” ของกินอร่อยส่งกินหอมฟุ้ง!! ยิ่งได้ชิมรสไปบ้างแล้วด้วย มันจึงเป็นการยากที่จะตัดใจ... ‘ลุง’ ปูชิดาได้ยินคำเรียกขานของบุตรสาวแล้วอยากหัวเราะ!! อัปสราเรียกบิดาตัวเองว่า...ลุง...โชคชะตาบ้าบอ กำหนดทางให้เธอเดินแบบนี้สินะ แล้วทำไมล่ะ? ทำไมถึงชักจูงให้เธอกับเขา ย้อนมาเจอกันอีก ทั้งๆ ที่น่าจะเป็นเส้นขนานกันด้วยซ้ำ เมื่อชายหนุ่มเหมือนลอยอยู่บนฟ้า ในขณะที่เธอเป็นแค่คนเดินดินธรรมดา พระพรหมใจร้ายแท้...ขีดเขี่ยเส้นทางให้เธอกลับมาเจ็บช้ำเพื่ออะไร ต้องการวัดความอดทนของเธอเหรอ? เท่าที่เธออดทนทุกวันนี้ ยังวัดไม่ได้เหรอไง...หรือว่าเธอยังไม่เข้มแข็งพอ... ปูชิดาตัดพ้อพระเจ้า ตัดพ้อพระพรหมในใจ ท่านใจร้ายนัก บันดาลให้เธอกับคนที่ไม่อยากเจอย้อนมาเจอกัน ‘โครกคราก’ เสียงน้ำย่อยในพุงกลมๆ ของอัปสราครวญคราง เจ้าตัวทำหน้าแหยเก ยกมือลูบพุงป้อยๆ แอบชำเลืองมองพิซซ่าชิ้นโตๆ ที่ออสตินยัดใสปากแบบเสียดาย หญิงสาวกรอกตา เธอไม่มีทางหนีอยู่แล้วนี่ เมื่อเวลานี้เธอตกอยู่ใต้การควบคุมของเขา หญิงสาวจึงจำใจปล่อยอัปสราลงจากอ้อมกอด เมื่อลูกหิว!! คนเป็นแม่จะทำอะไรได้ และออสตินก็ไม่ใช่ใคร เขาเป็น ‘พ่อ’ ถึงเขาไม่รู้แต่เธอรู้ “แม่จ๋าไม่ว่านางฟ้าใช่ไหมคะ?” เด็กแสบกอดตุ๊กตาแน่น นิ้วมือป้อมๆ ยัดไว้ในปาก เมื่อเธอไม่ใคร่แน่ใจหรือเวลาที่ตัดสินใจไม่ถูก “อืม...ระวังตัวด้วยล่ะ” หญิงสาวพยักหน้าแกนๆ เธอทำได้แค่นี้ แค่ระวังอยู่ห่างๆ พยายามเก็บความลับไว้กับตัว เธอทรุดนั่งบนเก้าอี้อีกตัว จับตามองอัปสราแบบตาไม่กะพริบ พยายามโฟกัสสายตาตัวเองให้อยู่แค่บุตรสาวเท่านั้น!! “ลุง มีไอติมมะ?” กินของคาวอิ่ม หากมีของหวานตบท้ายด้วยคงแหล่ม!! แถม ‘ลุง’ หน้าดุก็ดูใจดีไม่น้อย เจ้าตัวแสบเลยลองแยบๆ ถาม ออสตินทำหน้าปั้นยาก เขาแพ้ทางเด็กนี่เห็นๆ หลังจากถูก ‘จุฟ’ เหมือนกับว่าเขาโดนของ เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับเด็กผู้หญิงคนนี้ เขาอยากให้ทุกอย่างที่เจ้าตัวอ้วนอยากได้...จริงๆ “เดี๋ยวให้คนลงไปซื้อ” ชายหนุ่มเปรยเสียงเรียบ อัปสราเลยยิ้มแป้น “ขอไอติมช็อกโกแลตนะ อร่อยๆ” “อะแห้ม!!” เสียงกระแอ้มของมารดา เด็กหญิงจึงลดเสียงลง เธอทำหน้าสลด เพราะไม่อยากให้มารดาไม่พอใจ ออสตินตวัดสายตาขุ่นเขียวให้กับปูชิดา หล่อนเป็นคนยังไงนะ แค่ความต้องการของ ‘ลูก’ ลูกเหรอ? ออสตินชะงัก เขาสงสัยตัวเอง เขาสนิทปากพอที่จะเรียกเด็กแปลกหน้า...ว่าลูกเชียวเหรอ ชายหนุ่มนิ่งคิด...เด็กนี่มีอะไรบางอย่างทำให้เขาเริ่มเอ็นดู ยังไม่ทันคิดให้ถ้วนถี่ รู้สึกปัญหาจะโถมเข้าใส่เขา แบบไม่ทันให้ตั้งตัว “ลุงปวดฉี่ๆ ห้องน้ำไปทางหน่ายยย” จู่ๆ เจ้าตัวอ้วน เด็กปีศาจที่เขาค่อนคอด ก็กระโดดลงไปเต้นเหยงๆ บนพื้น ร่ำร้องหา ‘ห้องน้ำ’ “มานี่มาลูก” ปูชิดากวักมือเรียกอัปสรา เธอจูงมือบุตรสาวไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำที่หลบอยู่ด้านข้างห้องทำงาน พร้อมกับหาทางหนีทีไล่ไปด้วย แต่ก็เหมือนเดิม...แค่โผล่หน้าไปมองด้านนอก เธอเห็นการ์ดของออสตินยืนหน้าเหี้ยมอยู่เกลื่อนไปหมด แล้วแบบนี้เธอจะออกไปจากใต้ปีกของชายผู้นั้นได้ยังไง คงไม่แคล้วได้ ‘เหาะ’ ไปเหมือนที่เขาพูดกระทบ... ครืดๆ เสียงกดน้ำทำลายภวังค์ของปูชิดา อัปสราเดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับถามปัญหาที่เจ้าตัวคาใจ “แม่จ๋า ลุงจับนางฟ้ามาทำไม?” นั่นสิ... เธอเองก็ไม่เข้าใจ ออสตินจับบุตรสาวเธอมาเพื่อ? “ไม่รู้สิ สงสัยว่างจัด” เธอตอบแบบขอไปที ไม่รู้ว่าในหัวใจของออสตินคิดอะไรอยู่ เขาดูยาก... “แล้ว...คืนนี้เราจะนอนที่ไหนคะ?” ปัญหาโลกแตกตามมาติดๆ ปูชิดาจนคำตอบหล่อนได้แต่อึ้ง อย่าว่าแต่ที่นอนเลย แค่หาทางหนีเธอยังมองไม่เห็นหนทาง... “นอนที่นี่แหละ...กว้างจะตายนอนได้สบายๆ” คำตอบเป็นออสตินที่ตอบแทน ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาปรายตามองปูชิดาแบบที่เธอเห็นแล้วอยากซัด!! แต่มันติดที่เธอมีตัวประกัน หากเพลี่ยงพล้ำ อัปสรากับนมแผ้วจะเป็นอย่างไร “ไอติมมาแหละ กินเลยเปล่า?” ชายหนุ่มถามบุตรสาว แต่แอบยิ้มให้คนเป็นแม่แบบเป็นต่อ เขามีของล่อเพียบ...ยังไงเสียปูชิดาก็ไม่มีทางดึงเจ้าตัวอ้วนเป็นพวกได้นาน “แหะๆ” เด็กช่างกินหัวเราะแหะๆ ใบหน้ายับยุ่ง เมื่อมารดาถลึงตาใส่ แต่เธออยากกิน!! ออสตินเดินกลับไปนั่งที่เดิม เขาวัดใจกับปูชิดา หนทางชนะเป็นของเขาแน่ๆ เมื่อเจ้าตัวอ้วน ยืนลูบพุงป้อยๆ ตึกๆ เสียงวิ่ง เกือบทำให้เขาหัวเราะ แต่ต้องพยายามปั่นหน้าเคร่งๆ ทั้งที่ภายในใจ ผู้ชายคนหนึ่งกระโดดขึ้นชกลมเหยงๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more