“ได้ยังไงกันอาต้า ในเมื่อพวกเราขึ้นมาขุด มันพวกนี้ย่อมต้องเป็นของพวกเราสิ ทำไมต้องให้เหมยจูคนเดียวล่ะ”
“ก็เพราะพวกเธอเห็นแก่ตัวยังไงล่ะ ฉันเหลืออดแล้วนะ แทนที่ทุกบ้านจะมีอาหารเพิ่มเติม จะไม่เหลืออะไรก็เพราะความเห็นแก่ตัวของพวกเธอนี่ล่ะ” นางต้วนทนไม่ไหวขึ้นมาและชี้หน้าด่ากราด ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นแก่ตัวพูดเอาแต่ได้ขนาดนี้ปะปนขึ้นเขามาด้วย
“ใครที่ไม่ช่วยเก็บหรือคิดจะเก็บไว้คนเดียวก็ลงไปเสีย หรือไปหาอาหารที่อื่น ที่นี่พวกเรารักใคร่กลมเกลียวต่างก็ช่วยเหลือแบ่งปันซึ่งกันและกัน พวกเราจะช่วยกันขุดและแบ่งปันให้เท่ากันทุกครัวเรือน” นางจื่อเจียงภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้น ทำให้การโต้เถียงก่อนหน้านี้หยุดอย่างฉับพลัน
“ฝากทางนี้ด้วยนะ เดี๋ยวทางพี่จะรีบกลับมา” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยกับภรรยาของตน ก่อนจะใช้สายตากวาดมองชาวบ้านที่เห็นแก่ตัวอย่างดุดัน จากนั้นเดินแยกกลุ่มออกมา
“อาฉีอยู่กับป้าต้วนนะ เดี๋ยวพี่กั
