หากถามว่าหัวหน้าคอมมูนและหัวหน้าหมู่บ้านรู้ไหมว่าลี่อินรับฝากซื้อของ ทั้งสองได้แต่ปิดตาข้างหนึ่งเพราะเด็กน้อยไม่ได้เอาค่าจ้างอะไร นอกจากว่าจะมีใครให้น้ำใจเท่านั้น
“เดี๋ยวก่อนลี่อิน อย่าเพิ่งไป” ยุวปัญญาชนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบและดูเหนื่อยไม่น้อย
ลี่อินเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พี่จะฝากฉันซื้ออะไรหรือคะ”
“พอดีสบู่ล้างหน้าฉันหมด ฝากซื้อหน่อยได้ไหม”
“ได้สิคะ แต่ถ้าซื้อในสหกรณ์มันต้องมีคูปองนะพี่มีหรือเปล่า” ลี่อินถามกลับ เวลานี้สบู่และเครื่องสำอางยังเป็นของจำกัด ถ้าจะซื้อกับสหกรณ์จะต้องมีคูปองควบคู่ด้วย
“พอดีคูปองฉันหมดหาซื้อในตลาดมืดได้ไหม ฉันให้ก้อนละห้าหยวน เอามาให้ฉันสักสองก้อน” หญิงสาวรายนี้มีฐานะไม่น้อย การที่จะควักเงินสิบหยวนออกมาครั้งเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับยุวปัญญาชนทั่วไป
“ห้าหยวนแพงไปไหมพี่สาว ลี่อินคิดว่าราคาสบู่คงไม่แพงขนาดนั้น” ลี่อินตอบกลับ
