เดี๋ยวใครมาได้ยิน
1309 Words
ตอนที่6 เดี๋ยวใครมาได้ยิน
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ความสัมพันธ์ลับของเจ้านายและเลขาสาวยังคงเกิดขึ้นในทุกค่ำคืน หากไม่ใช่ในคอนโดเขาจะทำตัวเหมือนเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่าเจ้านายกับเลขา
“สวัสดีครับน้องปิ่น”
“สวัสดีค่ะ พี่เหม”
ร่างสูงก้มมองสิ่งที่หญิงสาวถือมาก็เข้าใจทันทีว่าเธอคงมาหาสามีที่ไม่มีเวลาออกไปทานข้าวเป็นแน่ เขาเองก็เช่นกัน
“ปิ่น!”
เหมันต์มองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ คิมหันต์เดินออกมาลากภรรยาของตัวเองเข้าไปในห้องทำงาน คงกลัวว่าเธอจะเข้าผิดห้องล่ะมั้ง
“บอสคะ”
“...”
“โอเคมั้ยคะ”
ร่างสูงหันกลับมามองเลขาพร้อมขมวดคิ้วเป็นปม เธอเห็นเขาเจ็บปวดขนาดไหนกัน
“คุณจะไปทานข้าวข้างนอกก็ไปเถอะ แม่ผมส่งอาหารมาให้แล้ว”
“ไม่ไปเหมือนกันค่ะงานพายยังเคลียร์ไม่เสร็จอีกเยอะเลย”
“สั่งมากินสิ ผมเลี้ยงเอง”
“ไม่เอาหรอกค่ะ พายมีแซนวิชที่แม่บ้านให้มาเมื่อเช้าแล้ว”
พิยดาเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานหน้าห้องของเจ้านายหนุ่ม พร้อมกับกางเอกสารตรงหน้าโดยไม่สนใจว่าเขายังยืนอยู่ตรงนี้
“ไปทานข้าวในห้องกับผม”
“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะบอส แค่นี้พายก็อิ่มแล้วค่ะ”
เหมันต์เหลือบมองแซนวิชอันจิ๋วที่น่าจะเป็นครึ่งของครึ่งของขนมปังเลยก็ว่าได้ เดี๋ยวคืนนี้เธอก็รับเขาไม่ไหวอีก
“แม่ผมเอาข้าวมาให้เยอะยังไงก็กินไม่หมด คุณไปกินด้วยยังเหลือ”
เขากดดันเลขาสาวด้วยสายตาจนเธอต้องปิดเอกสารตรงหน้าลงและลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามหลังของเขาไป
“ว๊าย!”
พิยดาถูกเจ้านายของเธอดันลงไปที่โซฟาทั้งที่ยังคว่ำหน้า หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อถูกคนด้านหลังเปิดร่นกระโปรงเธอมากองเหนือเอวคอด หงุดหงิดเรื่องคุณปิ่นหรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยรุ่มร่ามกับเธอในที่ทำงานเลยสักครั้ง
“อย่าร้องดัง ห้องไม่เก็บเสียงนะคุณพาย”
“อื้อออ”
หญิงสาวกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ให้หลุดเสียงร้องในตอนที่เขาสอดใส่ลำกายเข้ามาในตัวของเธอ นิ้วเรียวจิกลงโซฟาแน่นเมื่อเขาตอกอัดอย่างไร้ความปราณี
ปึก ๆ ๆ ๆ
“บอสคะ... แรงเกินไปแล้วนะคะ”
“ซี๊ดดดด อ่าส์”
ปึก ๆ ๆ ๆ
“อื้ออออ”
เต้าอวบที่อัดแน่นในบราเซียถูกบีบขยำเต็มฝ่ามือหนาเพื่อระบายอารมณ์ที่อัดอั้น ก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงฝังคมเขี้ยวที่ไหล่ของหญิงสาวดีที่มีเสื้อขวางกั้นไว้เธอเลยไม่ได้เลือด
“อ๊ะส์ อื้อออ”
ปึก ๆ ๆ ๆ
“ซี๊ดดด”
เหมันต์ดึงลำกายฉ่ำวาวออกมาจากร่องรักของเลขาสาว น้ำข้นหนืดที่ยังปลดปล่อยออกมาไม่หมดไหลหยดลงบนบั่นท้ายงอนงามจนเขาอดไม่ได้ที่จะฟาดฝ่ามือลงไป
เพี๊ยะ!
“บอสคะ เดี๋ยวใครมาได้ยิน”
“ก้นคุณมันน่าตี”
“บอส!”
พิยดาก้มหน้างุดเมื่อเผลอหันกลับมามองหน้าเขาแล้วเห็นลำกายที่ยังแข็งขืนเหมือนไม่ได้เพิ่งปลดปล่อยไป
“ผมทำคุณเลอะ เข้าไปใช้ห้องน้ำของผมสิ”
“คะ? กระโปรงของพาย...”
“กระโปรงคุณไม่ได้เลอะหรอก ตรงนั้นของคุณต่างหากที่เลอะ”
เขาก้มลงกระซิบใกล้ใบหูของเลขาสาวจนใจเธอเต้นตุบตับน่ากลัวว่าเขาจะได้ยิน
“ไปสิ หรือจะอีกสักรอบ”
“พอแล้วนะคะเดี๋ยวตอนบ่ายพายยืนไม่ไหว”
“ทำไมจะไม่ไหว”
“ขามันจะสั่นนี่คะ”
“หึ”
ไม่บ่อยที่เลขาอย่างเธอจะได้เห็นรอยยิ้มจากคนมาดขรึมอย่างเขา หญิงสาวพาตัวเองที่ใจสั่นหวั่นไหวเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก่อนที่จะเข้าประชุม เธอพร่ำบอกตัวเองในกระจกตรงหน้าว่าอย่า เขาแค่มองเธอเป็นผู้หญิงสะอาดพอเลยพาขึ้นเตียงด้วยเท่านั้น
พิยดาก้มหน้ากินข้าวที่เขาแบ่งให้เงียบๆเมื่อไม่กล้ามองสบกับสายตาคมเพราะกำลังหักห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้ แต่ก็ยากเสียแล้วล่ะ แสนดีอย่างเขาใครจะไม่เผลอใจ
"ดูคุณจะถูกใจฝีมือแม่ผมนะ”
“ฝีมือคุณอุษาอร่อยค่ะ อีกอย่างบอสอุตส่าห์แบ่งให้พายทานก็ต้องลงทานให้หมดสิคะ”
“ผมไม่ค่อยชอบอาหารที่แม่ทำน่ะ”
พิยดาเงยหน้ามองเจ้านายตาปริบๆ เขาหาคนช่วยกินเองหรอกหรือนี่
การประชุมโดยประธานบริษัทคนใหม่ในวันนี้สูบพลังของพิยดาเหลือเกิน ไม่ใช่แค่เธอแต่ใครๆต่างก็บ่นโอดโอยกันทั้งนั้นยกเว้นเจ้านายของเธอ เขาสองคนพี่น้องเวลาอยู่ในโหมดทำงานไม่เคยแสดงว่าไม่ลงรอยกันออกมาแม้แต่นิดเดียว คุณเหมันต์ของเธอคือคนที่มีวุฒิภาวะสูงมาก ไม่สิ คุณคิมหันต์ก็ด้วย
“คุณจะไปทำธุระกับผมต่อมั้ยคุณพาย”
“บอส! ประชุมนานห้าชั่วโมงไม่ล้าบ้างหรือคะ”
หญิงสาวเผลอถามเขาเสียงดัง ดีที่ว่าตอนนี้เธอและเขาอยู่ในลิฟต์
“ไม่นะ”
“...”
“คุณไปพักเถอะ ผมไม่รบกวนคุณก็แล้วกัน”
พิยดาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของร่างสูง ถ้าคืนนี้เธอไม่ไหวเขาก็จะไปหาผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า
“ไหวค่ะ”
.....
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนหนึ่งที่ทั้งสองเสพสมร่างกายของกันและกันจนครึ่งค่อนคืน ร่างสูงปิดเปลือกตาลงด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เธอเดาว่าเขาคงหลับไป คิ้วเข้ม ดวงตาที่มองแล้วรู้สึกอบอุ่นแต่บางครั้งก็ทำให้รู้สึกหนาว ริมฝีปากหยักได้รูปที่น่าจูบ สันจมูกราวกับผ่านมีดหมอนี้ช่างรวมเป็นเขาได้อย่างเพอร์เฟคเสียจริง แต่เขาไม่ใช่ของที่เธอควรจะอยากได้มันมา
“งานเยอะมากเลยหรอยัยพาย ถึงได้กลับตีสามตีสี่ทุกวันเลย”
“พี่พล พายตกใจหมดเลย”
“งานมันหนักเกินเงินเดือนมากไปหรือเปล่า ไม่ไหวก็ออกน้องคนเดียวฉันเลี้ยงได้”
พิยดายกยิ้มให้พี่ชายที่เปรียบเสมือนแม่อีกคนหนึ่ง
“บ่นอีกแล้วนะคะ เดี๋ยวหน้าแก่พี่มาร์กทิ้งไม่รู้ด้วยนะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ที่กลับดึกนี่เพราะงานหรือแกเถลไถลห๊ะ?”
“พล ตัวจะไปคาดคั้นอะไรน้อง พายยี่สิบหกแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”
“รู้ว่าไม่ใช่เด็ก โตแล้วก็ไม่อยากให้โดนหลอกนะเว้ย น้องสาวทั้งคนอุตส่าห์เลี้ยงดูอย่างดี เหลือแค่คลอดมันออกมาเองมั้งที่ไม่ได้ทำ”
“พี่มาร์กช่วยพายด้วยค่ะ คนแก่ตกมัน”
หญิงสาวรีบแกล้งใช้แฟนหนุ่มร่างบางของพี่ชายเป็นเกราะกำบัง
“ตัว ปล่อยน้องมันบ้างเถอะนะ”
“อย่าให้พลาดท้องก็แล้วกัน ฉันจะฟาดแกด้วยหวายให้หลังลายเลยนะยัยพาย”
“โห่ พี่พล วิธีลงโทษโบร๊าณโบราณ”
“ที่เตือนเนี่ยฟังมั่ง ถ้าแค่สนุกกันคิดดูว่าแกท้องมันจะรับมั้ย”
“พี่มาร์กกับพี่พลก็เลี้ยงสิคะจะได้ไม่ต้องไปขอลูกคนอื่นมาเป็นลูก”
พิยดาแสร้งพูดทว่าในใจไม่ได้คิดจะปล่อยให้ตัวเองพลาดอยู่แล้ว
“เดี๋ยวเถอะ ถึงเวลานั้นแล้วจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า”
- Writer
