ช่วงเช้าของวันหยุดก็ไม่มีอะไรมากค่ะ คว้าจักรยานคู่ใจเอาขนมไปส่งตามบ้านที่เขาสั่งเอาไว้ เสร็จเรียบร้อยก็กลับมาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันคงต้องหางานเพิ่มไม่อย่างนั้นไม่พอค่าเทอมแน่ ๆ ไหนจะค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก ว่าแล้วก็...จ๊อก จ๊อก!
“ฮึย! หิวอะไรตอนนี้เนี่ย” บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเข้าไปในครัว แต่ขาทั้งสองข้างกลับต้องชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดที่มันไม่น่าฟัง
“ถ้าป้าไม่เอาอีเด็กนั่นมาเลี้ยงก็คงไม่เดือดร้อนแบบนี้หรอก วันไหนพ่อแม่มันมาตามหาก็เรียกค่าเลี้ยงดูมาด้วยล่ะ จะได้สมกับความลำบากที่เจออยู่ตอนนี้”
“เอ็งหุบปากไป! ขนมมันเป็นหลานข้าที่สำคัญข้าเลี้ยงมันมาด้วยความรัก ไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรและเอ็งก็ไสหัวออกจากบ้านข้าไปได้แล้ว” ยายตวาดออกไปเสียงดังลั่น
“เออ ฉันไปก็ได้! นึกสงสารหรอกถึงได้แวะมาอุดหนุน”
“ใจเย็น ๆ นะยาย อย่าไปใส่ใจนักเลย” ตาฉันพูดเชิงปลอบใจ “แต่จะว่าไปถ้ามีคนมาตามหายั
