รักร้าย...นายแบดบอย Episode-๐๓
589 Words
“ว่ายังไง ตกลงจะให้ไปส่งไหม”
ผมกำลังมองเด็กผู้หญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา หลังจากไปดื่มมาวันนี้รู้สึกขี้เกียจกลับบ้านครับเลยแวะมานอนที่ห้องสักหน่อย ไหน ๆ ก็เป็นทางผ่านอยู่แล้ว แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าเปิดประตูห้องมาแล้วจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันแบบนี้ แม่คุณก็มือหนักชะมัดเลยฟาดเอา ๆ อย่างเดียว แต่แวบแรกที่เห็นน้องน่ารักครับ ...
“ห้ามทำอะไรหนูนะคะ” น้ำเสียงใสเอ่ยด้วยท่าทีระแวง เธอกำชายกระโปรงตัวเองไว้แน่นจนรู้สึกเสียความมั่นใจว่าหน้าหล่อ ๆ อย่างผมมันน่ากลัวขนาดนั้เชียวเหรอ
“บ้านอยู่ไหน”
“อยู่แถวชานเมืองค่ะ” ถือว่าไกลจากที่นี่พอสมควรครับ
“แล้วทำไมถึงมารับงานไกลบ้านแบบนี้ล่ะ” ห้องผมปกติจะมีคนมาทำความสะอาดเป็นประจำครับ ซึ่งผมเข้าใจว่าเป็นป้าสายใจมาโดยตลอด “แล้วกลับดึกแบบนี้พ่อแม่ไม่ว่าหรือไง” ผมยังคงตั้งคำถามต่อ อดถามไม่ได้ครับถึงจะไม่ค่อยเป็นคนดีสักเท่าไหร่แต่ก็ดูออกว่าใครเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ น้องดูตื่นกลัวผมตลอดเวลา
“ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองนี่คะ หนูต้องเก็บเงินจ่ายค่าเทอม ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ได้เรียนหนังสือ”
“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”
“ไม่มีค่ะ”
“...” ได้ยินแบบนั้นผมจึงไม่ถามต่อ
ตลอดเส้นทางไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก มันเงียบมากจนน่าแปลกใจ เบือนหน้าไปมองน้องมันหลับครับ เฮ้อ! เธอจะรู้บ้างไหมว่าครั้งหน้าอาจจะไม่ได้โชคดีแบบนี้ก็ได้เป็นผู้หญิงซะเปล่าแต่ไม่ระวังตัวเลย
“น้อง...”
“...”
“น้องครับ ถึงแล้วครับ” เอ่ยเรียกก่อนจะเขย่าแขนเบา ๆ
“อื้อ...ถึงแล้วจริงด้วย” เบิกตากว้างก่อนจะหันมาทางผม “ขอบคุณนะคะแล้วก็ขอโทษอีกครั้งด้วย” เธอพูดพร้อมยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจะเปิดประตูก้าวขาลงจากรถ
“เดี๋ยว!”
“คะ ?”
“นี่ค่าแรง” พลางยื่นเงินให้เธอสามพันบาท หน้าตาเหลอหลาเชียวครับ
“แต่หนูยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยนะคะ อีกอย่างหนูรับค่าแรงจากป้าสายใจค่ะ”
“พี่ให้ ยังไงเราก็ต้องกลับไปทำอยู่ดี แล้วทีหลังอย่าไปเผลอหลับที่ไหนแบบนี้อีกนะ เราเป็นผู้หญิงมันอันตราย”
“ค่ะ แต่ว่าทำไมพี่ให้เยอะล่ะคะ ปกติหนูได้แค่ห้าร้อยเองหรือถ้าได้ทิปก็แค่ไม่เกินหนึ่งพันบาท” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ชื่ออะไรเราอะ” เอียงคอมองผมตาแป๋วเชียวเมื่อผมเลี่ยงที่จะตอบคำถาม
“ขนมไทยค่ะ เรียกขนมเฉย ๆ ก็พอ”
“ครับ” ขานรับอย่างเข้าใจก่อนจะเสนอหน้าแนะนำตัวเองให้เธอได้รู้จัก “พี่ชื่อแบดบอยนะ เรียกยังไงก็ได้แล้วแต่เราถนัด”
“ค่ะ”
“กลับเข้าบ้านไปได้แล้วพรุ่งนี้เช้าต้องไปเรียนอีก”
“คะ ? อ๋อค่ะพี่ก็ขับรถดี ๆ นะคะ ขอโทษพี่อีกครั้ง ฝันดีค่ะ” เธอร่ายประโยคยาว ๆ พร้อมรอยยิ้มที่โคตรจะสดใสแถมยังบอกฝันดีคนแปลกหน้าอย่าผมอีกด้วย
รอจนมั่นใจว่าน้องถึงบ้านแล้วจึงขับรถออกมา แต่เดี๋ยวก่อนนี่ผมกำลงทำอะไร ? น่าจะเมาแหละ
- Writer
