ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แต่รู้สึกผ่อนคลายมาก หลับสบายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ขยับตัวลุกขึ้นพลางบิดตัวไปมาไล่ความขี้เกียจออกไป สดชื่นจัง... ได้นอนเต็มอิ่มแต่ เอ๊ะ! จำได้ว่าฉันนอนที่โซฟานี่ แล้วทำไมถึงเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ คิดได้อย่างนั้นจึงรีบออกจากห้องทันที
แกรก!
“...” ครบเลยค่ะ ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวเลย “เอ่อ... พี่ ๆ สวัสดีค่ะ” ฉันว่าพลางยกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาท
“ขนม เราอยู่ในห้องนั้นได้ยังไง?” พี่จูนเอ่ยถามพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาที่ต่างออกไป
“ปะ เปล่านะคะ หนูจำได้ว่านอนที่โซฟาแต่...”
“พี่เห็นเราหลับอยู่ที่โซฟาเลยอุ้มเข้าไปนอนในห้องแค่นั้นเอง” พี่แบดพูดแทรกขึ้นมาและแน่นอนว่าคำพูดของเขากำลังตกเป็นจุดสนใจของทุกคน
“มึงพูดอีกทีซิไอ้แบด” พี่แชมป์เอ่ยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ตามนั้น”
“...”
“น้องขนมรู้ไหมว่านอกจากพวกพี่แล้วไอ้แบดมันไม่เคยให้ใครเข้ามาเลยนะ” พี่กันต์เอ่ย
