ONE TWIN :: INTRO [100%]
965 Words
“เหอะ ผมก็ไม่อยากเห็นหมาคลานกลับบ้านทุกวันเหมือนกัน ผมขอตัว!”ไพเรทมองเพทายที่แลบลิ้นให้เขา ก่อนจะยกมือไหว้พ่อกับแม่ตัวเองและขับรถสปอร์ตสุดหรูออกไปจากบ้านหลังใหญ่ เขาถอนหายใจออกมากับน้องชายฝาแฝดที่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง สร้างแต่ปัญหาให้และก็คอยแต่จะกัดเขาเสมอ และคนอย่างเขาก็ไม่มีทางยอมอยู่แล้วล่ะ ยิ่งพ่อกับแม่ไม่อยู่แบบนี้ อยู่ด้วยกันที่บ้านหลังเดียวกัน มีหวังบ้านระเบิดแน่ ตัดสินใจไปอยู่ที่คอนโดที่ซื้อไว้ตอนสมัยเรียนก็แล้วกัน อีกอย่างเขากำลังจะเปิดโชว์รูมรถกับเพื่อนด้วยเพราะงั้นดีที่สุดแล้วล่ะ ขณะที่กำลังขับเพื่อตรงไปที่คอนโดด้วยความเร็ว ไพเรทก็ต้องตกใจที่เห็นอะไรผ่านหน้ารถไปอย่าง
“กะ กรี๊ดดดด...”
“เฮ้ย!”
เอี๊ยด
เสียงรถของเขาเบรกได้ทันท่วงทีก่อนจะมองไปที่หน้ารถก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ไพเรทตกใจเบิกตากว้าง ก่อนจะลงจากรถไปก็เห็นร่างของคนสลบอยู่ เขานั่งลงและประคองร่างบอบบางของหญิงสาวที่หน้าตาจิ้มลิ้ม มีใบหน้าเรียว ผมยาวสีดำตัดหน้าม้า ตัวเล็กมากด้วย เธอมีเลือดไหลออกจากหน้าผากจนเขายกมือกุมขมับตัวเองอย่างหัวเสีย
“ให้ตายเหอะ เสือกขับรถชนคนอีก เอาไงดีวะ” ไพเรทมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีใครผ่านมาเลย ตัดสินใจอุ้มร่างบางให้ขึ้นรถไปและตัวเขาก็ขับรถเลี้ยวเข้าคอนโดตัวเอง ก่อนจะอุ้มร่างเธอคนนี้ผ่านพนักงานที่มองเขาด้วยสีหน้ามึนงง เมื่อมาถึงห้องเขาก็จัดการวางเธอลงกับโซฟาและทำแผลให้เธอ
“เป็นอะไรมากเปล่าวะเนี่ย”
“อือ เจ็บจัง” น้ำเสียงเล็กๆ ดังขึ้น พร้อมกับร่างบางที่ขยับไปมา เธอสวมแค่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นยีนเท่านั้น ก่อนที่ไพเรทจะขยับใบหน้าลงไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ลืมตาขึ้นมา
“ว๊ากก”
ผลัวะ
“โอ๊ย! ยัยบ้า กล้าดียังไงมาชกหน้าฉันวะ” หมัดเล็กๆ ชกเข้าที่ใบหน้าของไพเรทจนเขาล่วงลงกับพื้นห้อง มองร่างเล็กที่ลุกขึ้นนั่งสำรวจตัวเองไปมา
“นายทำอะไรฉันอ่ะ ไอ้บ้า”
“ทำอะไร? ฉันแค่พาเธอมาทำแผล เธอวิ่งตัดหน้ารถฉันไง จำไม่ได้ว่างั้น” ไพเรทกุมจมูกตัวเองและบีบไปที่หัวคิ้วก่อนจะมองสบตากับผู้หญิงคนนี้ที่จับจ้องมองเขาด้วยสีหน้าตกใจ เธอเดินตรงเข้ามาและจับมือของเขาออก ดวงตากลมเบิกกว้างจนเขางุนงง
“อะไร? หน้าฉันเหมือนหน้าพ่อเธอหรือไง”
“หยาบคายที่สุด นาย...” หญิงสาวตรงหน้าของเขากำลังถอยหลังไปหยิบกระเป๋าตัวเอง เธอคว้าอะไรสักอย่างมาดูและเงยหน้าสบตากับไพเรทและก้มลงดูในกระเป๋าอีกครั้งจนไพเรทมึนงง
“ในกระเป๋ามีอะไรกันแน่ เธอเป็นพวกสิบแปดมงกุฎหรือเปล่าเนี่ย?”
“ไม่ใช่นะ ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยเอง” ไพเรทพยักหน้ารับ ก่อนจะมองหญิงสาวคนนี้ที่ยกมือเกาหัวตัวเองและบ่นพึมพำอะไรสักอย่าง
“เธอวิ่งตัดหน้ารถฉัน ดีที่ฉันเบรกทันนะไม่งั้นเธอ...”
“ขอนอนด้วยได้ปะ?”
“เธอคงจะ... ว่าอะไรนะ?” ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วจนจะชนกันแล้วกับคำพูดของหญิงสาวคนนี้ และดูเหมือนว่าเธอกังวล ทำตัวไม่ถูกจนเขาเอียงคอมองใบหน้าจิ้มลิ้ม
“นอนด้วยได้ไหม”
“นี่เธอขอผู้ชายนอนหน้าด้านๆ แบบนี้เลยเหรอ?” หญิงสาวหลับตาลงกัดปากตัวเองแน่น ความจริงใครมันอยากจะทำอยากจะพูดแบบั้นกันเล่า ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพราะคำขอร้องของเพื่อนเธอ เธอคงไม่ทำแบบนี้หรอก ที่สำคัญอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ที่เขาว่าโลกของเรามันกลมคงจะจริงสินะ
“ฉันมีเหตุผลของฉันก็แล้วกัน”
“เหตุผลของเธอ คือการมาขอนอนกับผู้ชายแปลกหน้า? ผู้หญิงสมัยนี้กล้าหน้าด้านขนาดนี้เชียว”
“ปากจัด”
“อะไรนะ?”
“ปากจัดไม่ว่า หูตึงอีกต่างหาก”
“ฉันได้ยินนะ” ไพเรทมองร่างเล็กที่สูงแค่หัวไหล่เขาเท่านั้น ยืนเบ้ปากมองเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เหอะ ยัยนี้มันอายุเท่าไหร่กันแน่วะ
“เธออายุเท่าไหร่? ชื่ออะไร”
“ยี่สิบ”
“ยี่สิบ? มาขอนอนกับผู้ชายแปลกหน้าที่ยังไม่รู้จักกันดี เป็นพวกไซด์ไลน์หรือเปล่า”
“จะ จะบ้าเหรอ!” หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวที่เขาว่าเธอแบบนั้น ให้ตายเหอะ เพราะนังเพื่อนตัวแสบแท้ๆ เลยนะที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ คอยดูเถอะ ยั่วให้หลงเมื่อไหร่จะเฉดหัวทิ้งเอาให้ใบหน้านิ่งๆ หงอยไปเลย
“ไสหัวไปได้แล้ว ถ้าไม่มีอะไร อ่อ... ฉันไม่จ่ายค่าทำขวัญหรอกนะ เธอวิ่งมาตัดหน้ารถฉันเอง” ไพเรทชี้ไปที่ประตูห้องก่อนจะหันหลังเพื่อตรงเข้าไปที่ห้องนอนตัวเอง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ ทะเลาะกับน้องชายกวนส้นเท้ามาแล้ว ยังต้องมาเจอมนุษย์ผู้หญิงประหลาดที่มาขอนอนด้วยอีก เฮ้อ แต่ทว่าเขายังไม่ทันได้เข้าห้องนอนของตัวเองเลยก็ถูกร่างบางวิ่งมาตะปบ ย้ำนะว่าตะปบเอวของเขา จนไพเรทสะดุ้งตกใจ
หมับ
“เฮ้ย อะไรของเธอวะยัย...”
“ยิ้ม ฉันชื่อ ‘ยิ้ม’ จำไว้ให้ขึ้นใจด้วย!”
- Writer
