ไป๋ชิงก้าวขาออกมานอกห้อง
“บัญชาออกไปเพิ่มกำลังคนตามล่าตัวไป๋กวานอ๋อง พบเจอที่ไหนฆ่าได้ทันที”
ยิ้มเยือกเย็น เจียงยี่เหลือบตาขึ้นมองไป๋ชิงอย่างคนที่ไม่รู้จักกัน ทำไมไป๋ชิงเปลี่ยนไปได้เพียงนี้
“ท่านอ๋องจะเร่งรีบไปไย ในเมื่อเราเองยังไม่ทันได้ซ่องสุมกำลังคน”จื้อไช้เอ่ยปากเตือนเบาๆ
“ข้าห่วงลูกกับเมียของข้าหากเร่งกลับไปตอนนี้ ไป๋ชิงเองคงคาดไม่ถึงว่าข้าจะกลับเข้าไปทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านไปไม่เท่าไหร่ และยังคงไม่ทันรับมือ”ตั้งข้อสังเกต
“ท่านอ๋องแต่ที่นั่นอันตรายไม่น้อย”
"ท่านอ๋องควรจะรีบเข้าไป เพราะพระชายาตอนนี้อยู่ในเงื้อมมือของไป๋ชิง คาดว่าไม่อาจขัดขืนได้"ราชครูเป่ย พูดยุยง
“ข้าไม่มีทางโดดเดี่ยว กิมฮวนกับลูกอย่างแน่นอน”
“ข้าน้อยต๋วนตงอาสา นำทัพตามท่านอ๋องเข้าไปทัพของด่านกวงเหมิน ได้รับเมตตาจากท่านอ๋องพวกเราฝึกปรือการรบในทุกวันตามบัญชาท่านอ๋อง บัดนี้พวกเรากระหายที่จะได้ร่วมรบกับท่านอ๋องและกำจั
