“ข้า ..ชิงชวน หวงชิงชวน”ไป๋ชิงยิ้มกว้างสดใส
“จะนานเท่าไหร่ก็ได้จะนานแค่ไหนข้าก็ไม่เคยว่า หรือจะตลอดไปข้าก็ยินดี”กิมฮวนยิ้มบางๆ หันหลังเข้าไปในเรือนแพ ไป๋ชิงอมยิ้มหัวใจพองโต โอ้หนอหัวใจข้า เช่นไรจึงเป็นสุขได้เพียงแค่คำพูดเพียงนิดของนาง
วังหลวง
“ไป๋กวานมาแล้ว”
“ไป๋กวาน แค่กๆๆ หลายวันมานี้ข้าอาการไม่สู้ดี อีกทั้งต้องไอเย็นจนหอบเหนื่อย”ไป๋กวาน หลับตาไล่ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ
“ฝ่าบาทไป๋กวานหาใช่หมอหลวงไม่”มือเหี่ยวเอื้อมคว้ามือไป๋กวานไว้
“ไป๋กวานลูกพ่อ ขอเพียง ได้เห็นว่าเจ้าอยู่ที่นี่”ไป๋กวานยิ้มหยัน
“ที่ผ่านมา ฝ่าบาททำสิ่งใดไว้น่าจะรู้แก่ใจ เสด็จแม่ต้องตายเพราะฝ่าบาท เพราะฝ่าบาทยกย่องสนม มากกว่าเสด็จแม่ (สนมเอกแม่ของไป๋ชิง) ”
“แต่แม่ของเจ้าก็สั่งให้สังหารนาง ข้าเองก็หาได้ลงทัณฑ์มารดาของเจ้าไม่”
“นั่นเพราะฝ่าบาท เพียงเพราะฝ่าบาทที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ สองสามปีมานี้ลูกจึงไม่อาจเรียกท่าน
