แสงแรกของสุริยาส่องลอดช่องหน้าต่างเข้ามา กิมฮวนขยับกายอย่างยากลำบาก
เก็บเศษอาภรณ์ที่ร่วงหล่นบนพื้นเกลื่อนกลาด
“พระชายา ท่านอ๋องให้ท่านย้ายไปที่ห้องด้านหลัง”ขันทีหนุ่ม ก้าวเข้ามาในห้องสายตาแสดงความสงสารอย่างเห็นได้ชัด
“นำข้าไปเถิด”ขยับอาภรณ์ที่ หลุดลุ่ยให้เข้าที่
“ท่านอ๋องเมามายมักจะอารมณ์ร้ายพระชายาอย่าได้ถือสา”เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบคล้ายเป็นเรื่องปกติ
“ข้าไม่อาจถือสา”พูดไปทั้งๆ ที่ใจเจ็บแปลบ
“ไม่นานท่านอ๋องก็จะหายโกรธและคิดได้”กิมฮวนยิ้มเศร้าๆ
“เจ้าไม่ต้องพูดแทนเขา”ขันทีหนุ่มน้อยนามเสี่ยวกุนก้มหน้า ยังจำท่าทีดีอกดีใจของไป๋กวานอ๋องที่รู้ว่าจะแต่งชายาเป็นหญิงงามอันดับสอง แต่มาครั้งนี้ท่านอ๋องเหตุใดถึงได้ หมางเมินกับชายาได้ง่ายดายเพียงนี้นางมีอะไรบกพร่องหรือว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ร่างสูงเดินสวนกับ กิมฮวนตรงช่องทางเดินไม่แม้แต่จะเหลือบตามองด้วยซ้ำไป
“ท่านอ๋องพบคุณห
