“ลินลาล่ะ ขอบคุณที่พามาที่นี่ ดึกแล้วขอกลับบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะ” เธอรีบพูดจนลิ้นพันกัน ลุกพรวดพราดขึ้น อยากจะกระโจนหนีเขาไปให้ไกลแสนไกล...
แต่...
หน้ามืดสิครับท่าน ดวงตาพร่ามัวและไร้เรี่ยวแรง เธอเซถลาและล้มลง กองอยู่แทบเท้าชายหนุ่ม ครั้นเมื่อช้อนสายตาแหงนมองใบหน้าของเขา ดวงตาคู่นั้นมองเธออย่างหมิ่นแคลน จนเธอขนลุกวาบ เขาคงคิดว่าเธอแกล้งอ่อยเขาอีกสิ!!
“เอาล้มเป็นตุ๊กตาล้มลุก คิดจะเล่นแง่อะไรอีก ฉันจ่ายค่าตัวให้เธอเกินคุ้มอยู่แล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องแสดงละครเรียกค่าตัวให้มันสูงขึ้นกว่านี้อีกหรอก”
อีตาบ้า...ในหัวคิดแค่เรื่องใต้สะดือหรือไง มองผู้หญิงเป็นแค่ที่ปลดเปลื้องอารมณ์กลัดมัน ผู้หญิงไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกคนนะเฟ้ย!! อลินคิดฉุนๆ เธอไม่มีแรงจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำเสียหน่อย เกิดอะไรขึ้น นับตั้งแต่กินน้ำแก้วนั้นเข้าไป ‘ป๊า...ทำอะไร? ลิน...’
อยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง ที่ทำได้ก็แค่รวบรวมแรงที่มี
