นางร้ายคืนรัก

ตอนที่ 4 สามีไร้รัก

ไม่รู้ฝันหรือโชคชะตาทำให้เธอได้ย้อนกลับมาอยู่ในร่างตัวเองตอนอายุ 25 ปี ช่วงที่เธอมีปัญหาหนักๆ กับบิดารวมทั้งทะเลาะกับสามีหนักจนเขาไม่อยากอยู่ร่วมชายคาบ้านกับเธอบางวันหายไปไม่กลับบ้านก็มี ในอดีตเธอเฝ้าคิดไปว่าต้องหาทางดึงเขากลับมาให้ได้จนลืมรักตัวเองกับลูก

เหมันต์ในตอนนี้อายุ 35 ปี ประสบความสำเร็จมากในธุรกิจที่เขาทุ่มเททุกอย่างกับมันยอมอดหลับอดนอนเคลียร์งานทุกคืนและเขากลายเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอันดับต้นๆ ของประเทศด้วยวัยที่น้อยคนจะทำได้และปีเดียวกันนี้เองที่ลินิลได้เข้ามาทำงานในบริษัทของเหมันต์โดยที่เจ้าหล่อนอ้างว่าอยากมีความรู้เอาไปช่วยบิดาเธอดูแลงานในบริษัท

และมันทำให้เหมันต์กับลินิลใกล้ชิดกันอีกครั้ง ส่วนเธอทำอย่างไรนะเหรอก็ตามหึงหวงสามีตบตีลินิลจนคนในบริษัทระอากับความใจร้อน บิดาเริ่มมอบเงินให้บินิลและให้เข้ามาช่วยงานในบริษัทแต่คนโง่อย่างเธอเอาแต่โทษว่าบิดาลำเอียงรักลูกเลี้ยงมากกว่าทั้งที่ท่านทำเช่นนี้ก็เพื่อแยกลินิลออกจากเหมันต์

โรสิตาเห็นแต่อดีตความโง่งมของผู้หญิงคนหนึ่งเต็มไปหมดตลอดการใช้ชีวิตไม่เคยเห็นแสดงด้านฉลาดออกมาเลย ความรู้ความสามารถถูกกดเอาทับเอาไว้เพียงเพราะยุ่งอยู่กับการตามติดผู้ชายเหมือนหมาบ้าทั้งที่ผู้หญิงเพรียบพร้อมทุกอย่างแบบเธอไม่ควรลดตัวไปอิจฉาริษยาลินิลเลยแม้แต่น้อยต่อให้เหมันต์ชอบลินิลเธอก็ไม่เห็นว่าตนเองด้อยค่าตรงไหนมีผู้ชายมากมายมอบความรักให้กับเธอเสมอบางคนเธอมองผ่านเลยไปก็มีทำไมต้องยึดติดกับผู้ชายคนเดียวด้วย

โชคดีเหลือเกินที่ได้มีโอกาสกลับมาแก้ไขความผิดพลาดได้กอดลูกสาวตัวน้อยอีกครั้ง…

“คุณเหมมาเยี่ยมคุณผู้หญิงเหรอคะ” ป้าน้อยเรียกผู้มาใหม่ด้วยความดีใจที่อย่างน้อยเหมันต์ก็ยังห่วงโรสิตาอยู่บ้าง ป้าน้อยเห็นความเจ็บปวดของคุณผู้หญิงของบ้านมามากย่อมเข้าใจทุกอย่างดี

“ป้าอุ้มคาริสไปรถก่อน” ชายหนุ่มมองลูกสาวหลับอยู่บนอกภรรยาจึงสั่งเสียงเรียบ

“คาริสเพิ่งได้หลับ” โรสิตาบังคับเสียงไม่ให้แข็งกระด้างจนเกินไปเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดด้านชา

ความรักที่มีในอกตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองแทนเมื่อนึกถึงการกระทำหมางเมินของสามีที่มีต่อเธอตลอดมา เท่าที่จำได้เหมันต์ไม่เคยแสดงความรักความห่วงใยต่อเธอเลยมีอุ้มมีกอดลูกสาวบ้างแต่ก็น้อยมากพอๆ กับเธอในอดีต เหมันต์บ้างานเธอก็บ้าตามเขาจนลืมลูกเพราะรู้สึกอิจฉาเวลาลินิลพาลูกสาวอย่างมิรามาพูดคุยกับสามีเธอ

ลินิลมีลูกสาวหนึ่งคนอายุน้อยกว่าคาริสา 1 ปี ชื่อมิรา ส่วนพ่อของเด็กเลิกรากันไปตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อนและสาเหตุก็มาจากพฤติกรรมของลินิลที่ชอบมั่วผู้ชายลับหลังคนอื่นนี่แหละแต่เธอดันไปรู้ไปเห็นเข้าแต่เล่าไปก็ลินิลหาว่าใส่ร้ายบีบน้ำตาจบด้วยเธอถูกบิดากับสามีต่อว่าแถมมองเธอในแง่ร้าย

“อย่าใช้ลูกเป็นเครื่องมือโรส คาริสรักเธอมากทำตัวให้เหมือนแม่คนหน่อยไม่ใช่วันๆ เอาแต่ตามไปหาเรื่องหาราวคนอื่น” เหมันต์ยอมรับว่าตกใจตอนได้ยินข่าวแต่มานึกอีกทีโรสิตาไม่ใช่คนโง่ไปยอมให้ลูกเอาแป้งมาโรยเล่นจนลื่นล้มได้ถ้าไม่ได้ตั้งใจ

“ค่ะ” อ่านสายตาอีกฝ่ายเธอก็รู้ว่าเขานั้นกำลังคิดอย่างไรต่ออุบัติเหตุในครั้งนี้

“เข้าใจที่ฉันพูดไหม” เสียงห้าวย้ำเมื่อภรรยาแสนร้ายตอบกลับสั้นๆ เหมือนจงใจกวนประสาทเขา

“ค่ะ” เธอถอนหายใจก่อนตอบคำเดิม

“โรส!!!” เหมันต์เริ่มอารมณ์คุกรุ่น

“คุณออกไปก่อนเถอะโรสอยากพัก” เจอกันไม่กี่นาทีทะเลาะกันได้ช่างเป็นคู่แต่งงานที่มีแต่ปัญหาหาจริงๆ เธอทนได้อย่างไรตั้งสิบปี

“แค่เจ็บข้อเท้ามันคงไม่ตายรักหรอกมั้ง กลับบ้านอย่าสำออยให้คนอื่นต้องเดือดร้อน!” เหมันต์หงุดหงิดกับท่าทางอวดดีกับสรรพนามที่เรียกนั้นเหลือเกิน

เรียกร้องความสนใจตามเคย…

โรสิตาไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไรถึงได้หาวิธีต่างๆ มาผูกมัดเขาไว้กับตัว…

“โรสเจ็บนะคะ!” ข้อมือน้อยถูกสามีกำแน่นตนหญิงรู้สึกเจ็บ

“ไม่ต้องมามารยาหรอกเพราะฉันไม่เชื่อผู้หญิงอย่างเธอโรสิตายอมแกล้งล้มเพื่อให้ฉันกลับมาหา หึ สิ้นคิด!”

นั่นแหละความคิดของสามีที่เธอยอมทำเรื่องโง่งมมากมายสุดท้ายเป็นได้แค่ผู้หญิงเจ้ามารยา