ฮูหยินร้ายกาจเช่นข้า พอแล้วล่ะ

บทนำ

บทนำ

จุดแตกหัก



“ฟานเหม่ยหลันข้าบอกให้เจ้าขอโทษนาง” เสียงตวาดลั่นของผู้เป็นสามีทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก คิดไม่ถึงว่าสามีที่นางรักและเฝ้าปรนนิบัติมาหลายปีจะหลงสตรีผู้นี้จนไม่คิดสืบหาความจริงให้กระจ่าง ครั้นพอเห็นว่านางกำลังจะเข้าไปทำร้ายฮวาเยว่ซินก็รีบเข้าไปปกป้องอีกฝ่ายและผลักนางจนไปกระแทกกับเสาเต็มแรง

“หึ! ช่างน่าขันยิ่งนัก” นางเพิ่งรู้บัดเดี๋ยวนี้เองว่าคนที่เจียลี่เซียนรักมึตลอด คือฮวาเยว่ซินสตรีผู้เป็นดั่งรักแรกของเขา

“ข้าไม่ได้ทำอันใดผิด ไยต้องขอโทษ เป็นนางเองไม่ใช่รึที่เข้ามาทำร้ายข้าก่อน” นางมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด แต่งงานกันมาสามปีไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะยอมพูดจาดีด้วย

“เหม่ยหลิน!! อย่าให้ข้าต้องหมดความอดทนกับเจ้า”

‘หมดความอดทน หึ! ทุกวันนี้ท่านก็ยื่นหนังสือหย่าให้ข้าอยู่ทุกวันไม่ใช่หรือ’ หญิงสาวยิ้มเยาะให้กับตัวเอง

“พี่ลี่เซียน อย่ากล่าวโทษฮูหยินเลยเจ้าค่ะ เป็นข้าที่เข้ามาเป็นส่วนเกินในชีวิตท่าน” เยว่ซินตัดพ้ออย่างเจ็บปวด ที่ผ่านมานางคิดหวังว่าจะได้เป็นฮูหยินของที่นี่ แต่สุดท้ายก็ถูกนังหญิงชั้นต่ำผู้นี้แย่งชายคนรักไปจากนาง

“ซินเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้าเป็นสามีย่อมต้องรู้จักนิสัยของนางเป็นอย่างดี” เขาหันไปพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ฟานเหม่ยหลันคับแค้นใจยิ่งนัก อีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องพยายามอะไร ก็ได้รับความรักจากเขาและคนในครอบครัวไปครอบครอง ส่วนนางต่อให้พยายามแค่ไหนก็เป็นได้เพียงแค่หญิงชั้นต่ำที่ริอ่านมาแต่งงานกับเขา

“ลี่เซียน ข้าขอถามเจ้าสักคำ! สามปีมานี้เจ้าเคยรักข้าบ้างหรือไม่”นางเอ่ยถามเขาทั้งน้ำตา

ชายหนุ่มผินหน้าไปทางอื่น มือกำชายผ้าไว้แน่น หลับตากัดฟันตอบออกไป “ไม่เคย!”

สิ้นคำตอบหญิงสาวก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ในใจมีแต่คำถามว่าเพราะอะไร ทำไมเขาถึงรักนางไม่ได้ หากจะเป็นเรื่องวางยาปลุกกำหนัด แน่นอนว่าเป็นนางที่ถูกใส่ร้าย คืนนั้นนางเองก็ถูกวางยาไม่ต่างกัน แต่ทำไมทุกคนถึงได้กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของนาง

“หึ! ฮ่า ๆ ๆ เจ้าคงจะโกรธเกลียดเรื่องที่ข้าวางยาปลุกกำหนัดเจ้าสินะ ลี่เซียนข้าขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ‘ข้าไม่ได้เป็นคนวางยาปลุกกำหนัดเจ้า’ ในคืนนั้นข้าเองก็ถูกวางยาไม่ต่างกัน แต่ก็เอาเถิดอธิบายไปก็ใช่ว่าจะเข้าใจ เช่นนั้นข้าคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ ตลอดสามปีมานี้ข้ามีความสุขมาก ข้าลงนามในใบหย่าไว้ให้ท่านแล้ว” ครานี้นางตัดสินใจว่าจะไปจากเขาอย่างถาวร มือบางลูบหน้าท้องที่แบนราบอย่างแผ่วเบา

‘ในเมื่อพ่อเขาไม่เต็มใจให้เจ้าเกิด เราสองแม่ลูกก็ไปตายเอาดาบหน้ากันเถอะ’