ÖLÜMLÜK AŞK

"Tam bir yıl oldu seni kaybedeli Richard, çok özledim seni, sevişlerini," dedi Laura tam bir yıl önce kaybettiği sevgilisinin mezarının başında. Hâlâ bu olayı atlatamıyordu. Bir yıl önce bugün, 4 erkek arkadaş kamp yapmaya giderken trafik kazası geçirmişti, biri dışında hepsi ölmüştü. Laura bunu öğrendiğinde çok yıkılmıştı, acısı dün gibi tazeydi. "Belki de şu anda burada olsaydın seninle geziye giderdik, seni çok özledim," dedi gözünden yaş akarken. Hava neredeyse kararacaktı, ama yine de mezardan uzaklaşıp gitmek istemiyordu, ta ki tuhaf sesler duyana kadar. Sanki yer yarılıyor gibi bir ses vardı, bu onu ürkütmüştü, yerinden kalktı ve mezara baktı. "Tekrar geleceğim sevgilim," dedi ve arkasını dönüp buradan uzaklaşmayı düşündü. Mezarlığın en sonlarında olduğu için kapıya varması biraz uzun sürdü, sonunda yetiştiğinde arkasında kıpırtı duyunca korkarak arkasını döndü, karşısında üzeri çamur olan bir adam vardı, ondan kaçmak istedi. Tam koşarken adam arkasından seslendi. "Dur lütfen, yardıma ihtiyacım var, çok kötü durumdayım," dedi. Laura buna rağmen durmadı, ta ki zihninde sevgilisinin sesini duyana kadar! "Ona yardım et Laura, yardımına ihtiyacı var, benim için yap bunu." Bu sesle olduğu yerde durdu ve arkasını dönüp adama baktı. Yere çökmüştü, korkarak yanına yaklaştı. "Az önce ki sesi sende duydun mu?" Ses çok netti ve bu onu korkutuyordu. Adam ona deliye bakar gibi bakmıştı. "Az önce ki yardım çığlığından bahsediyorsan evet duydum, bizzat ben yardım istedim. Onun dışında burada başka kimse olmadığı için kimse konuşamaz!" Laura duyduğu karşısında etrafı inceledi, gerçekten de ikisinden başka kimse yoktu. Sevgilisini duyduğuna yemin edebilirdi, ama ne yazık ki yanıldığını kabul etmek zorundaydı. "Pekâlâ genç adam, benden ne yardımı istiyorsun?" Hayal de olsa Richard'ın, yani sevdiği adamın sesini duymuştu ve onu dinleyecekti. "Benim evim yok, mezarda geziniyordum, takılıp düştüm ve her yerim battı. Kalacak yerim, ya da yiyecek hiçbir şeyim yok. Yardımcı olur musun?" "Pekâlâ, sana üst baş alırım, ev işini de ayarlarım, biraz da para veririm. Daha sonra sende kendine yapacak iş bulursun, olur mu?" Yapacağının en iyisi buydu, hepsini Richard'ın hayali sesi için yapacaktı. "Kimliğim yok, insan içine karışamam," dedi adam. Laura sıkıntılı bir şekilde nefes alıp geri verdi. "Anlıyorum dostum, fakat benim başka ne yapmamı bekliyorsun?" Yine aynı fısıltıyı duyunca kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. "Zor durumda kalmış, onu evine al Laura. Sana zarar vermez, bana güven." Bu dedi duyunca Laura deli gibi etrafında dönmeye başladı, kimse yoktu. "Az önceki sesi yine duydum, sen duymadın mı?" Adam başını olumsuz anlamda salladı yerden kalkarken. Laura buna ikna olmamıştı, hızla Richard'ın mezarına doğru koştu, vardığında kimse yoktu. Mezara baktı, toprağı sanki az önceye göre azalmış gibiydi, bunu görünce dehşete düştü. O sırada yanına tanımadığı adam geldi. "Sorun ne, neden deli gibi hareket ediyorsun? Bir yıldır mezarlıkta yaşayan benim, ama sen benden daha da fazla korkuyorsun mezarlıktan!" Laura duydukları karşısında şaşırmıştı. "Bir yıldır nasıl kalıyorsun? Önceden yemek bulabiliyorsan şimdi nasıl bulmuyorsun, ya da neden bir anda ev arama gereği duydun?" "Özet geçeyim, kimliğim yok, bir yıldır evim olmadığı için burada kalıyorum. Yemek pek fazla yemiyorum, sadece ekmek işte. Buradan gidip normal bir evde olmak istiyorum çünkü o kadar insanın acısını kaldırmak zor geliyor!" Laura duydukları karşısında üzülmüştü, ne diyeceğini bilmiyordu. "Seni birkaç gün evimde ağırlayacağım, bunu yapmamı istiyor içimden bir ses. Herşey yoluna girince de sana birşeyler ayarlarız," dedi. Adama baktığında bir kıpırtı hissetti içinde, gülümsemişti ve bu ona Richard'ı hatırlatıyordu. Bundan korkmuştu, sanırım burada olmak psikolojisini olumsuz anlamda etkiliyordu. "Teşekkürler, sayende birkaç günde olsa huzurlu olacağım," dediğinde Laura daha da gerilmişti, sırf hayali bir ses için tanımadığı bir insanı evine almak zorunda kalmıştı. Artık vazgeçmek için çok geçti, bu yüzden onu en kısa sürede başından atacaktı. "Sen çıkışa ilerle, arabam orada, iki dakikaya geliyorum," dedi Laura. Sözünü dinleyip uzaklaştı tanımadığı adam. "Sırf senin hayalin için bu adama bir süre bakacağım, seni seviyorum sevgilim," dedi ve o da mezarlıktan çıktı. Hava iyice kararmıştı, arabayı açtı. Adam arabaya binmedi. "Ben şu an çamur içindeyim, arabana binmem sıkıntı olmasın," dedi çekingen bir sesle. "Altı üstü bir araba, sıkıntı yok," dedi Laura. Adam çekinerek bindi arabaya, Laura da çalıştırıp evine sürdü arabayı. Bir yaz günü Richard ile birlikte bahçe işleri yapıyorlardı, ikisi de çamur içinde kalmıştı. Tabi birbirlerinden uzak durmakta zorlanıyorlardı. Laura onu tutup arabasına çekmişti. Richard da aynı cümleyi kurmuştu. "Ben şu an çamur içindeyim,arabana binmem sıkıntı olmasın," demişti aynen. Tabi o zaman mahcubiyet değil, çapkınlık vardı Richard'ın yüzünde. Laura onu dinlemeyip arabanın arka koltuğuna sürüklemişti onu ve uzun süre sevişmişlerdi. Bu düşüncelerden sıyrılıp önüne baktı tekrar. Sevgilisi trafik kazası geçirdiği için bu konuda daha hassas olup her türlü önlemi alıyordu. Eve vardığında arabadan indi. Mezarlıktaki adamın da inmesini bekledi, o inince tepeden tırnağa süzdü. Evin kapısını açıp içeriyi işaret etti. Adam girince kapıyı kapattı ve ona banyoyu işaret etti. "Güzel bir duş al, lazım olacak herşey var. Kıyafetlerini direkt çöpe at, ben sana yenilerini getireceğim," dedi. Adam banyoya girince o da odasına girip gardroptan Richard'ın kıyafetlerinden çıkardı. Önce kokusunu içine çekti. Ne yazık ki bugün bu kıyafetlerin içinde sevdiği adamı değil, tanımadığı birini görecekti. "Sırf senin hayalini kurduğum için ne hallere düştüm," dedi gülerek, ama aslında bu durumdan memnun değildi. Odadan çıktı ve banyonun kapısını çaldı. "Eşya getirdim, kapının önüne koyuyorum, işlerin bitince alırsın," dedi ve geri odasına geçti. Evde iki tane banyo vardı, biri misafir içindi, diğerini Richard ve Laura kullanıyordu. Odaya girince her ihtimale karşı kapıyı kilitledi, daha sonra o da sıcak bir duş alıp giyindikten sonra odadan çıktı. Kıyafetler hâlâ alınmamıştı, omzunu silkip salona geçti. Dizi açtı televizyondan, yaklaşık yarım saat sonra çıktı adam. Laura onu gördüğünde tanıyamadı, ilk geldiği halinden eser yoktu. Traş olmuştu, kirinden arınmıştı ve Richard'ın kıyafetiyle olduğundan genç duruyordu. "İyi geldi mi duş," dedi Laura gözlerini ayırmadan. "Ne kadar teşekkür etsem az, sayende bu haldeyim," dedi adam. "Adın ne, tanışamadık," dedi Laura konuyu değişmek için. Adam cevap vermeden önce biraz tereddüt ettikten sonra konuştu. "Steve, memnun oldum," dedi. Uzattığı eli tuttu Laura. "Bende Laura," dedi selam vererek. Laura bu adamda bir tuhaflık hissediyordu. O gelir gelmez Richard'ın sesini duyuyordu, bu onu korkutmuştu. Ama bir yandan da bunun altından ne çıkacağını merak ediyordu ve bu dürtüyle başa çıkamıyordu. Bu yüzden sonuna kadar ilerleyip bu adamda ne olduğunu öğrenecekti.