อินนัดดาสนุกกับการเก็บผลไม้ในสวนกว้าง ส้มเช้ง ละมุด ฝรั่ง และอื่นๆ ที่ปลูกแซมกันไว้ ทำให้หญิงสาวลืมความขุ่นหมองในหัวใจไปจนหมด ป้านวลนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือ ลุงเพิ่มเป็นคนพายเรือท้องแบนพาสองสาวต่างวัยลัดเลาะไปตามท้องร่องในสวน อินนัดดาได้แวะทานข้าวเที่ยงที่ท้ายสวนกับบรรดาคนงาน หญิงสาวไม่ถือตัวพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ดวงหน้างามที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลาและเสียงหวานเจื้อยแจ้วถามโน่นนี่ พูดคุยอย่างไม่ถือตัวทำให้หญิงสาวซื้อใจคนงานได้ในเวลาอันรวดเร็ว ป้านวลรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่หญิงสาวมีสีหน้าดีขึ้น ไม่หม่นเศร้าเหมือนเมื่อเช้า
ตะวันตกดินไปแล้ว ไม่มีวี่แววว่าคนใจร้ายจะกลับมา อินนัดดาไม่ได้สนใจที่จะถามหาเขา หญิงสาวรับประทานอาหาร อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพร้อมเข้านอน แต่พอป้านวลมาแจ้งว่าต้องกลับไปนอนที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตร หญิงสาวก็เกิดอาการงอแง
“ป้านวลไม่นอนเป็นเพื่อนหนูเหรอคะ” อินนัดด
