Robin's Curse

Simula

I open my eyes as if there's nothing bad happening right now. But I can't change the fact that the voices I am hearing right now is my parent's sharp voices.

They're fighting again. Why does mom and dad always fight? Doesn't they love each other? It happens everyday. Fighting for the same reason—women.

"You shut up! You did it again and again! Palaging kasinungalingan! Wala na bang bago?" I heard my mom's cracking voice. She's crying so hard, I am very sure of that.

"Shut up! Amanda is just my Secretary! Wala kaming relasyon! Namuro ka selos! Tamang hinala! Nakakasawa—" he answered her with the same intensity of voice.

"You shut up! Amanda has nothing to do with this! It is about Robin! How could you? Hinayaan mo siya sa labas ng bar? Paano kung may nangyari masama, ha? What will you do?" my mother backfired.

Every morning they are like this. Is this how they show their love for each other? If this is the only way to show love, I don't want to be love anymore..

"Hindi totoo 'yan! Mag-aano ako sa club? Ha?" Club? What is that place? Why do I always hear that? Does that place beautiful? Is it mesmerizing? Bakit palaging inaakusahan ni Mommy si daddy na pumupunta doon?

"Nambabae! f**k you! Si Robin mismo ang nagsabi! Anak mo na mismo ang nakakita sa iyo! You disappointed my child! You jerk!" I am? Is it my fault that is why they are throwing hurtful words to each other? Ipinapahamak ko ba si daddy?

"Wala akong babae. How many times do I have to say that? And Robin might be mistaken, baka akala niya ako iyon."

I walk through their room. Babae? Iyon ba iyong kayakap ni daddy? Iyong hinalikan niya noong isang araw?  Bakit niya iyon ginawa? Is that her mistress? He did said, she loves mom. Why did she cheat on her? Is she not enough? I slowly take a peek to see what is happening.

Umiiyak na naman siya. Palagi na lang. Bakit ba ganito ang daddy ko? She didn't love my mom. Isn't he? He doesn't love us.

"Robin baby? W-what are you doing here? Why aren't you sleeping?"

I didn't answered back. Mom looked so shocked. Hind niya ba alam na araw araw ay gising ako sa tuwing nag-aaway sila?

"Robin baby, please, bumalik ka muna sa loob ng kwarto mo. May aayusin lang kami ni mommy ha? I love yo----" Icut him off.

"No! You don't love us! You're a cheater! I don't love you because you don't love me, even my mommy! I hate you daddy!" I shouted. Anger filled me.

I ran without looking back. Aalis ako. Ayoko na sa bahay na 'to. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong pumunta sa lugar kung saan tahimik. Iyong walang nag-aaway na Mommy at Daddy. Walang sigawan na nakaririndi.

Kahit na hinihingal pa ako pinilit ko pa ring tumakbo ng matulin. I am just twelve years old, yet I'm experiencing this kind of pathetic life.  I heard voices from the back. My mom and dad's voice that is filled with worries.

But I don't wanna listen. Pinili ko mawalan ng pakealam.. All I know is I'm mad. Definitely. Ayoko na makita si Daddy. Bakit kasi hindi na lang siya umalis? Iwanan niya na lang kami ni Mommy para hindi na laging umiiyak ang Mommy ko.

Nang marating ko ang dulo ng ilog ay agad akong tumalon pasampa sa bangka na naroroon. Ayoko na makita si Mommy na umiiyak at si Daddy na nagsisinungaling. Nakasasawa na.

"Robin, please baby, come back. That's bad. Baka mapano ka." Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses. Malapit na siya. Ramdam ko ang muling pag-iinit ng aking mata. Nagbabadya na naman ang luha na gustong kumawala.

Hindi ko alam kung paano magsagwan. Gusto kong makalayo but how can I make this thing move? I looked at where he is standing. Nasa tapat na s'ya ng kubo sa tabi ng ilog. Bakas man ang pag-aalala ay hindi ako makaramdam ng konting awa dahil ang alam ko lang ay nasasaktan ako dahil palagi na lamang niyang pinaiiyak si Mommy. Si Mommy na walang ginawa kundi matiyagang maghintay sa kaniya kahit gabing gabi na. Ang mommy ko na inaway man at pina-iyak niya ay lagi pa rin siyang pinaghahandaan ng almusal at inaasikaso sa pagpasok sa opisina. Of all of the good things that she had done for him, she always recieved pain.

Umuga uga ang bangka, babaling sa isang direksyon tapos ay sa isang direksyon uli. Hindi nawawala sa pwesto.

"Gumalaw ka. Please move. Get me out of here now! Please, do some miracle," I whispered underneath my breath. Kahit ngayon lamang po. Pagbigyan niyo ako. I want peace even just for awhile.

"Robin! Please, don't do this," I looked at my mom. Her eyes are swollen. Am I making this hard for her? Naramdaman ko ang pag-galaw ng bangka. Doon na-focus ang tingin ko. How did it happened? Is there a miracle being happened right now? Did God granted my wish?

"Robin! Galit na ako! Babalik ka dito, o iiwan ko kayo ng mommy mo? Sumusobra na ang tigas ng ulo mo! Now get back before I get really really mad!" I heard him clearly. Left us before he get really mad? Is that his plan? To leave us when the things are not in his control aymore?

I look at him. Ang bugso ng damdamin ko ay lalong sumidhi. How could he? Siya pa ang galit.

"Get out! Mom and I doesn't need a cheater like you! Go. leave us alone! I hate you! I wish you leave us for the rest of our lives, Dad! I dont want you anymore."

Pain plastered on his face the moment he heard my words but that's nothing. She hurts my mom everyday. He's also hurting me by doing that. We are nothing to him. I saw tears on his cheeks. I smiled like nothing. I cannot feel any pity nor love for him. Right at this moment, I only feel the anguish, jealousy and the guts to hurt him too like what he is doing.

Never in my twelve years of life I imagine I'll be feeling this way. That I can be mad to the point that I have this sudden and unbelievable thought in my mind that even Mom won't think of.

"I wish you dead." That was the last thing I said. After that, I can see my father being swallowed by a big amount of water. I didn't know what to do. But the last thing I heard from him is his sorry and his sweet words for me.

"I love you baby, I'm sorry..."

---

"There might be a problem on the drugs she take that's why she's still asleep which is impossible so, maybe she's just tired, honey." The man's voice is soothing. I can hear no danger on it.

"Are you sure that's it? What if the drugs they gave to her is wrong?" I can hear the worries on her voice.

"You know we don't do that here. There is nothing to be afraid of. Let's leave her for the mean time so she can rest peacefully." I almost believe on his words. His voice is like an angel that will secure anyone who's in danger.

"You sure? Alam mo naman na si Robin na lang ang meron ako."

"You know honey, that's not true. You have all of me, huh?" sinundan ng mahinang tawa ang kaniyang sinabi.

Narinig ko ang mga yapak nila papalayo. Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata. Sumalubong sa akin ang normal na tanawin na araw araw kong nakikita. Ang pinaka-maputing kisame na tinernohan ng kulay puting mga ilaw na nagsilbing buhay ng patay na lugar na kinaroroonan ko.

Dahan dahan akong bumabangon, itinukod ang kamay para masuportahan ang sarili sa pagupo. Nasamyo ko ang normal na amoy ng hangin na pumapalibot sa kwarto. Walang kahit ano o sinong taong makikita maliban na lamang sa hinihigaan ko ngayon, iilang unan at kumot at isang lamesa kung saan nakalagay ang iilang prutas at uri ng pagkain.

Tumatagos sa malaking bintana ang katamtamang sinag ng araw. My eyes darted on the empty benches outside. Ni minsan ay wala akong nakitang nakaupo roon. Puro halaman lamang at ilang uri ng bulaklak ang makikita. Kung wala ang mga ito ay magmumukhang patay ang tanawin.

Napakawala ako ng isang buntong hininga. Napakatahimik ng paligid, tanging huni ng ibon at kuliglig ang maririnig. Dahil alam kong nasa likod at ibabang bahagi na ito ng Hospital. Walang gaanong tao na pumupunta dahil karaniwan sa pasyente ay naroon sa itaas na bahagi nalalagay. Tanging ang mga tulad ko lamang ang inilalagay sa ibabang bahagi ng hospital. Mga taong naiiba. Unti-unting bumalik sa aking alaala kung ano nga ba ang dahilan kung bakit naririto ako.

I am normal on everybody's eyes but not in my Mom and Doctor's eyes. I have this unexplainable and weird ability that no one ever has. Even the most intelligent and awarded Scientists, researchers and doctors cannot find any answer to their questions about me. They keep on finding and hoping that one day every single mystery about me will be answered.

Who the hell am I and why do I have this ability? What did I do to deserve this curse? Is it because I killed my own father? Is it because of anger that summon a dead witch that's why I am like this? Kung gaano karami ang katanungan nila tungkol sa pagkatao ko, ganoon din ako. Gusto kong magwala, isiping nanaginip lang ako ngunit sinong niloko ko? Matagal ko ng binulag ang sarili ko sa kasinungalingang ang lahat ay pananginip lang. Bawat araw at gabi ay hinihiling ko na sana magising ako na ayos lang ang lahat subalit tuwing ididilat ko ang aking mga mata, isinasampal sa akin na kahit noon pang buo ang aming pamilya, hindi na ito ayos.

Nagsimula ang lahat ng gabing iyon. Pagtatalong nauwi sa masalimuot na pangyayari na sadyang tumatak sa aking isipan. My clueless self back then doesn't know that i already killed my own father. My mother reported that as an accident. I also believe that for years until I realized, she did lied for me. She has many question on her head yet she didn't bother asking me. Siguro ay pinilit niya rin sa sarili niya na hindi ako ang may gawa noon. Sino nga naman ang makagagawa ng ginawa ko? I just cursed my father and no one will believe that a twelve years old kid can do that. Specially that we are still not sure about it.

Mula ng matuklasan namin ang kakaibang kakayahan ko, naging mahirap na para sa akin ang makipag-communicate sa kanila verbally. Three years after the accident, napatunayan ko at ni Mommy na hindi ako normal tulad ng iba. My voice is as cold as ice, my skin is pale not white and my words is considered as a curse. I already cause too much mess to my mother. If only I knew, hindi na sana siya naghirap noon at napahiya sa ibang tao. Hindi ko alam na ang bawat salitang sasabihin ko ay magkakatotoo. I didn't take it seriously at first, but when I almost killed my mother, I started to limit myself from talking and I stop when Mommy brought me to this hell.

"I only want the best for you, Robin. I am your mother, hindi ko gugustuhin na mapahamak ka. Nangako sila anak na gagawin nila ang lahat para gawing normal ang lahat. Hindi ba at iyon ang gusto natin? Ang gusto ko ay maranasan mo ang buhay na normal. Ilang taon lang anak, makukuha mo iyon." That's what she told me. I remember it clearly. Her promise that soon, I'll leave this place and I'll be living a normal life like what everybody does, but none of it happened.

I can see everyday how sorry she was, every damn time that she see how I received the medicine and drugs that the doctors and nurses are giving me to make my heartbeat stable. Halos manghina ako habang tinatanggap ang bawat dosage ng gamot sa aking katawan. Wala akong magawa kundi isipin na para lamang ito sa ikabubuti ko, ngunit totoo ba? Naaalala kong kaya kong mapagod noon ng hindi kinakapos ng hininga. Kaya kong sumaya at tumawa ng hindi nagkakaroon ng komplikasyon sa paghinga subalit ngayon imbes na ako ay sumigla at magkaroon ng malakas na pangangatawan, nanghihina ako lalo at nanamlay. Tila hindi na kaya ng katawan ko tanggapin ang gamot na ibinibigay sa akin dahil una pa lamang wala na akong sakit.

"She'd gonewild! I adviced the nurse to give her Zolpidom three hours ago. She's still asleep." I heard someone said. Maaring isa sa mga doctor na nagtitingin sa akin.

I find it hard at first, kung ano anong klase ng gamot ang itinuturok nila sa akin. Pagkalipas ng ilang taon, tila namanhid na ang katawan ko at para bang hinahanap hanap ko na ito. Simula noon, hindi ko na rin nasilayan ang paligid sa labas. Ang tanging nakikita ko na lang ay puting kisame, mga aparato at ang tanging tanawin sa kwartong ito.

taon na ang nagdaan subalit kahit isang kasagutan sa mga katanungan ko at ng mga doctor ay hindi nakita. Wala silang matuklasan kaya naman hindi na ako umaasa. Plus the moment I heard some nurse about this certain topic, nalaman ko na maaring hindi naman talaga humahanap ng kasagutan ang mga doctor, bagkus ay pinage-ekspirimentuhan na lamang nila ang hiwaga na mayroon ang pagkatao ko.

I heard what they said, "Nakakaawa lamang iyong bata na iyon, halata namang gusto lng malaman kung bakit hindi siya nakakain at umiinom pero buhay pa rin," tukoy nila sa isang pasyente na minsan ko na ring nakasalubong.

I know him, hindi nakararamdam ng gutom at uhaw at sakali mang pakainin ay itinatanggi ng katawan ang pagkain. Walang kahit anong sumusuporta sa katawan niya ngunit siya ay nanantili pa ring buhay. Maliban na lamang ng ika-pitong taon niya rito. Hindi na kinaya ng katawan ang mga gamot na isinasaksak sa kaniya dahil una sa lahat wala naman siyang sakit tulad ko. Naglaho ang bata na iyon at 'di na muling pinagusapan dito. Simula noon, lumukob ang takot sa akin. What if one day, I'll end up like him?

I open that topic and ask Mommy to get me out of here. Hindi isang beses kundi paulit-ulit ngunit iisa ang kaniyang naging kasagutan, "that day will come, anak. Makakaalis ka dito ng normal."

Noon, i always pray to God and beg for him to make me normal pero ngayon, hinihiling ko na lamang na magkaroon ng himala at makalis ako sa lugar na ito. Tanggap ko na kailanman hindi ako magiging normal tulad ng iba. If this is what God gave me, then I will accept it now. Ayoko lang na mauwi sa wala ang buhay ko tulad ng batang iyon. Gusto kong makita ang kaliwa't kanang pag-ibis ng mga sasakyan. ang mga pagtakbo ng bata at ang payapang daloy ng tubig sa lugar kung saan kami dati nakatira. Gusto kong bumalik sa lugar na iyon hindi para sariwain ang lahat kundi ang humingi ng tawad kay Daddy. Alam kong hindi ko iyon ginusto gayunpaman, alam kong kailangan kong tanggapin a patawarin ang aking sarili at magagawa ko lang iyon sakaling makabalik ako roon.

Natigil ang pagmumuni-muni ko ng marinig ang tunog ng pagbukas ng pintuan ng kwarto. Sumungaw ang pamilyar na mukha ng nurse na nagbibigay sa akin ng gamot.

"Good afternoon, Robin. How's your sleep?" She asked, still smiling. Hindi ko siya sinagot. Normal na iyon sa kanila. Hindi ko alam kung paano nila nalalaman na okay ako ganoong hindi naman ako nagbibigay ng kasagutan kapag tinatanong nila. Kahit tango ay hindi ko ginagawa. Tanging ang aking ina ang nakaaalam ng nararamdaman at mga reklamo ko. Nakasulat iyon sa isang kwadernong si daddy ang nagbigay.

"Kumain ka na, ha? Ipinasunod ko ang pagkain mo. Tulad ng dati, ire-remind ko sa iyo na dapat ay inumin mo ang mga vitamins na binigay namin sa iyo. Sabihin mo sa akin kapag ubos na para mabigyan uli kita. Continues iyon para hindi ka madaling dapuan ng sakit. And please, sana this time, ubusin mo ang pagkain mo. Okay ba, Robin?" Ngumiti siya muli at lumakad paalis. Sandaling oras lang ang dumaan at dumating ang pagkain na sa Hospital mismo nanggaling.

Hindi ko alam ko alam kung bakit pili ang mga pagkain ko kahit wala akong sakit. Makaapekto ba sakaling kumain ako ng wala sa listahan na ibinigay nila? I miss Chocolate. Palagi akong kumakain noon dahil mahilig din ang daddy doon.

"Here's your food for today, Robin. Happy eating," masiglang pagsabi ng isang Hospital- worker na assigned sa task na iyon.

Hinintay ko siyang maka-alis saka ako kumain. Tanging kakarampot na asin lamang ang nalalasahan ko. My halos limang kutsarang kanin, gulay na halos 'di ko na maintindihan kung anong uri dahil durog na. Ilang pirasong hiwa na melon at dalawang baso ng tubig. Walang bago.

Mabilis kong tinapos ang pagkain at ininom ang vitamins tulad ng nakasanayan. Ilang oras lang akong nakatingin sa labas upang aliwin ang sarili.

Lumipas ang araw at linggo, tila parang daily routine na ang pagkain, pagtulog at pag-inom ng gamot. Hanggang sa isang araw, isang masayang ngiti ang bumungad sa akin. My mom is smiling as if she's getting married. Kumunot ang noo ko at halos 'di mapintong baka nga iyon ang dahilan ng kaniyang ngiti at kislap ng kaniyang mata.

"Robin! Finally...." Halos maluha siya habang nakatingin sa akin. Bakas na bakas ang saya sa kaniya. Limipad ang tingin ko sa Doctor na kasama niya, tahimik lang itong nagmamasid sa akin at nang makitang nakatingin ako ay nagpakita ito ng maliit na ngiti. Hindi ko na pinansin iyon at muling binalingan ang aking ina na ngayon ay hawak ang aking kamay.

She kissed my hand and said the words that I want to hear. "Robin, we're going home."

For a minute, I tried to process it. Maybe I'm just hallucinating like I always do. Dahil sa sobrang kagustuhan ko makalabas ay napapanaginipan at nadadala ko pa hanggang sa pag-gising ang pag-aakalang nakalabas na ako sa lugar na ito. Sinubukan kong kurutin ang aking sarlli upang magising. Narinig ko ang hagikgik ng aking ina na tila natutuwa sa aking ginawa. Ilang tango pa ang ginawa niya tanda na nagsasabi siya ng totoo at sinasabi sa aking hindi ako nanaginip.

Sa loob ng ilang taon na puro paninibugho at pagkaburyo ang naramdaman ko, ngayon ko lang naramdaman ang kagustuhang umiyak hindi dahil sa galit kundi dahil sa saya. Maka-aalis na ako sa impyernong kahit sinong tao ay isusumpa ito. Inakala kong normal na ang lahat. Umasa akong wala ng magiging problema pa, subalit ang inakala kong panibagong bukas para sa akin ay panibagong simula pala ng mas masaklap kong kapalaran na tila iginuhit na ng tadhana.