ดอกรักในมือมาร
บทที่ 8.(ดูแลคนป่วย)
Dokrak Talk.
หลังจากที่อาการของเราดีขึ้น เราก็ขอน้าแสนดีกลับบ้าน ส่วนเรื่องหนี้สินน้าแสนดีบอกว่าจะคุยกับลูกชายของเธอให้
พอกลับมาถึงบ้านเราก็หลับไปทันทีเพราะพิษไข้ รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็เหมือนมีมือสักสิบมือได้มั้งยุ่มย่ามอยู่บนตัวเรา ปัดมือไปอีกทาง มือก็มาอีกทางวุ่นวายไปหมด และดูเหมือนว่าอาการไข้ที่เราเป็นอยู่มันจะหนักมากกว่าที่คิด เลยทำให้เราลืมตาแทบไม่ขึ้น ทำได้แค่ปรือตามองเท่านั้น ภาพที่เห็นเลือนลางมาก แต่เราก็รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเราในตอนนี้เป็นผู้ชาย!
"อื้อ!" เราสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกบางอย่างที่เย็นมากกระทบกับผิวหน้าและลำคอ
"หนาว... ดอกรักหนาว... เอาออกไป..." เราร้องห้ามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง พยายามปัดมือใหญ่ออกไปให้ห่างตัว
"อยู่นิ่งๆ ไปสิวะ! แม่งเอ๊ย!" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดอย่างฉุนเฉียว...
ทำไมล่ะ โมโหเราทำไม เราไปทำอะไรให้ เราอยากจะเอ่ยปาก
