วิศวะตัวร้ายพ่ายรักยัยจอมจุ้น

บทที่ 4 โชคชะตาเล่นตลก

"ข้าวปุ้นแกจะรีบไปตามควายที่ไหนของแกขายิ่งขาสั้นสับเอาๆ" กวินท์เพื่อนเกย์ของฉันมันก็ช่างสรรหาคำมาแขวะฉันได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่มีใครรู้ว่ากวินท์เป็นเกย์เพราะที่บ้านมันเจ้าระเบียบเคร่งเรื่องนี้มีเพียงฉันกับหญ้าหวานเท่านั้นที่รู้เรื่องของมัน เราเริ่มสนิทกันตอนขึ้นชั้นม.5

กวินท์มันเป็นเกย์คิงที่แมนและหล่อมากสาวๆมักจะวิ่งเข้าหามันบ่อยจนมันรำคาญและใช้ฉันเป็นไม้กันหมาเสมอ และบางครั้งฉันก็ใช้มันเป็นไม้กันหมาเหมือนกัน

"ตามควายบ้านแกสิฉันกำลังรีบแกก็รีบๆเดินเข้าเถอะ" ฉันดึงแขนมันให้รีบเดินตามมาติดๆไม่ค่อยไว้ใจตัวเอง ไม่รู้ว่าสวรรค์จะขยันกลั่นแกล้งให้ฉันเจอพี่ธีร์ธามบ่อยเกินไปหรือเปล่า ฉันอุตส่าห์ทำใจเรื่องพี่เขาและเดินถอยห่างออกมาได้ยังจะทำให้ฉันเจอเขาอีกจนได้แล้วอย่างนี้ฉันจะควบคุมหัวใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวกับพี่เขาอีกครั้งได้ยังไง หัวใจฉันยังเป็นก้อนเนื้อนิ่มๆยังทำใจได้ไม่แข็งพอ ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่คอยไล่ฉันแถมประกาศชัดต่อหน้าทุกคนว่าต่อให้ฉันตื้อพี่เขาให้ตายพี่เขาจะไม่ยอมเป็นแฟนกับยัยจอมจุ้นอย่างฉันเด็ดขาด ฉันทั้งเสียหน้าและเสียใจอย่างหนักกว่าจะทำใจถอยออกมาได้ใช้เวลาไม่น้อยเลย บางครั้งฉันยังเผลอไปแอบส่องพี่เขาบ่อยๆแต่ไม่กล้าโผล่หน้าไปให้พี่เขารำคาญ

"ข้าวปุ้นหยุดก่อนจะรีบเดินไปไหนพี่มีเรื่องจะคุยด้วย" เสียงทุ้มคุ้นเคยเรียกฉันไว้ มีเหรอคนอย่างฉันจะหยุดแล้วทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกครั้ง

"ข้าวปุ้นแกไม่คิดจะหยุดหรือยังไงมีคนเรียกแกไม่ได้ยินหรือว่าแกหูตึง" กวินท์มันเดินช้าลงและกำลังจะหันกลับไปมองต้นเสียงที่กำลังเรียกฉันให้หยุด

"แกไม่ต้องหยุดเดินเลยแล้วก็รีบเดินให้มันเร็วกว่านี้ไม่ต้องหันกลับไปมองด้วย ฉันคิดว่าต้องเป็นพวกโรคจิตที่คอยตามแน่ๆ" ฉันเหวใส่กวินท์ที่ทำท่าทางเหมือนจะหยุดเดินเอาดื้อๆ ถ้าขืนชักช้ามีหวังพี่ธีร์ธามต้องเดินตามทันแน่ๆ ไม่รู้เป็นอะไรถ้าเป็นข้าวปุ้นสมัยเรียนมัธยมต้องเดินหน้าเข้าใส่ แต่หลังจากที่พี่เขาพูดชัดเจนความมั่นหน้าของฉันที่มีต่อพี่ธีร์ธามมันก็หดหายไปดื้อๆ

"ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะเรียกแกสนิทขนาดนั้นฉันว่าต้องรู้จักแกดี" กวินท์มันก็ช่างเป็นคนขี้สงสัยขี้เผือก

"ฉันบอกไม่รู้จักก็ไม่รู้จักสิแกเดินช้าไปถึงไหนขาแกก็ยาว" นอกจากจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกฉันยังลากเพื่อนให้รีบเดินจนกระทั่ง

"เอ๊ะ!!มาขวางทางทำไมคะ" ฉันกับกวินท์ต้องเบรคกะทันเมื่อเจ้าของเสียงที่เรียกฉันไว้เดินปาดหน้ามาขวางทางฉันกับกวินท์ไม่ให้เดินต่อไปข้างหน้าได้ ฉันทำเสียงไม่พอใจและชักสีหน้าใส่คนที่เดินมาขวางหน้า ส่วนมือของฉันยังจับอยู่ที่แขนของกวินท์เตรียมลากมันให้หลบไปอีกทาง ยิ่งหนียิ่งได้เจอฉันต้องทำยังไงดียังไม่อยากต่อปากต่อคำกับพี่เขากลัวแพ้ใจตัวเอง โชคชะตาเล่นตลกกับหัวใจฉันไปถึงไหน

"ข้าวปุ้นจะรีบเดินหนีพี่ไปไหนพี่ก็บอกแล้วยังไงว่ามีเรื่องอยากคุยกับเรา" ฉันไม่สนใจคำพูดของพี่เขาไม่รู้คราวนี้จะมาทำให้ฉันเสียใจเสียความรู้สึกอะไรอีก ฉันยังไม่อยาากได้ยินคำพูดทิ่มแทงจากพี่เขา

"กวินท์เรารีบไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันไปซื้อของเข้าห้องของเรายังมีอะไรต้องซื้ออีกเยอะแยะเลย กวินท์ย้ายมาอยู่กับเราใหม่ๆของใช้เราก็ยังมีไม่พร้อม" ฉันแสร้งพูดกับกวินท์ดังๆเพื่อให้พี่ธีร์ธามได้รู้และเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับกวินท์ยังเป็นตัวเลือกที่ใช้เป็นไม้กันหมาได้อย่างดี และเหมือนกวินท์มันจะเข้าใจหน้าที่และมีเซ็นส์เรื่องนี้เป็นอย่างดี อย่างน้อยพี่เขาจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้สนใจและแคร์พี่เขายกให้เขาเป็นที่หนึ่งเหมือนแต่ก่อน ฉันยังมีทางเลือกอื่นไม่คิดตามตื้ออย่างที่พี่เขาเคยว่าให้ฉัน

"อะไรของแกวะ แล้วพี่เขาเป็นใครหรือว่าจะเป็น..." กวินท์มันก้มเอาหน้ามาใกล้และกระซิบถามฉันที่ข้างหู ดีที่มันยังรู้ว่าฉันแค่แกล้งพูดออกไปไม่ปล่อยโป๊ะให้ฉันโดนจับได้ว่าฉันกำลังแสดงละครหลอกพี่ธีร์ธามอยู่ และเหมือนมันจะได้ผลเพราะพี่ธีร์ธามหน้าบึ้งทำหน้าไม่พอใจ ก็ดีแล้วจะได้รู้ว่าฉันตัดพี่เขาได้จริงไม่ได้ตื้อเป็นบ้าเป็นหลัง พอคิดถึงเรื่องเก่าที่ฉันคอยตื้อคอยวุ่นวาย คอยจุ้นจ้านเรื่องพี่เขาฉันเองก็ไม่คิดว่าข้าวปุ้นตอนนั้นจะเด็กได้ขนาดไหนทำอะไรน่าอายจนถูกเมินถูกว่าแต่ก็ไม่เคยเข็ด ถ้าไม่เห็นกับตาว่าพี่เขานอกจากจะไม่สนใจแล้วยังควงสาวสวยต่อหน้าไม่แคร์ฉันเลย มันจุกจนพูดไม่ออกที่ทำไปเพราะชอบอยากให้เขาเห็นฉันในสายตาบ้างแค่นั้นเอง แต่ไม่เคยรู้ว่าพี่เขารำคาญฉันหนักจนไม่อยากเจอหน้า

"เออ!!นี่โจทย์เก่าที่ฉันเคยเล่าให้แกฟังทีนี้แกรู้แล้วก็รีบเดินๆไปสักทีสิ" ฉันกระซิบกระซาบคุยกับมันไม่อยากให้พี่ธีร์ธามได้รู้เรื่องของฉันกับกวินท์อยากให้พี่เขาคิดว่ากวินท์เป็นแฟนฉันจะได้เลิกคิดสักทีว่าฉันยังชอบพี่เขาอยู่

"แกจะหนีทำไมวะทำไมไม่เผชิญหน้าไปเลย ฉันจะพิสูจน์อะไรให้แกดูฉันว่าเกมส์มันน่าจะเปลี่ยนแกคอยดูดีๆนะ งานนี้แกจะได้เห็นอะไรดีๆ" ฉันไม่รู้ว่ากวินท์มันมีความคิดพิเลนอะไร ฟังจากคำพูดของมันฉันว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดีๆฉันอยากรีบๆหนีไปจากตรงนี้มากกว่า ทุกครั้งที่มองหน้าและสบตาพี่เขาหัวใจของฉันมันยังเต้นรัวแทบจะดังออกมาข้างนอก ฉันกลัวว่าพี่ธีร์ธามจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่มีปฏิกิริยาตอบสนองพี่เขาเสมอ ฉันไม่อยากกลับไปเป็นข้าวปุ้นจอมจุ้น จอมตื้อนั่นอีก

"แกคิดจะทำอะไรของแกกวินท์" ฉันเองยังตื่นเต้นไปกับมันเลยไม่รู้ว่ามันกำลังคิดจะทำอะไรของมัน แล้วที่มันบอกจะพิสูจน์มันจะพิสูจน์เรื่องอะไรแล้วเกมส์เปลี่ยนที่ว่าคืออะไร ฉันกำลังลุ้นไปกับมันอย่างหนักเหมือนกัน

"แกอยู่เฉยๆแล้วไหลไปตามน้ำกับฉันก็พอที่เหลือฉันจัดการเอง" ฉันแอบเห็นสายตาของพี่ธีร์ธามมองกวินท์ตาขวางยังแอบหวั่นใจว่าพี่เขาจะทำอะไรมันหรือเปล่า มองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันไม่เข้าใจว่ากวินท์ไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจมาก่อนหน้านั้นหรือเปล่าพี่เขาถึงดูไม่พอใจและไม่ชอบหน้าเพื่อนฉัน หรือเพราะพี่เขาไม่ชอบฉันเลยทำให้ไม่ชอบเพื่อนฉันไปด้วย ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ กวินท์มันไม่ปล่อยให้ฉันสงสัยนานหลังจากกระซิบกระซาบกัน มือของมันก็เลื่อนมาโอบเอวและรั้งฉันเข้าไปใกล้จนแทบจะสิงร่าง ฉันมองหน้ามัน

อย่างงงๆมันถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าปกติ

"นั่นสิข้าวปุ้นกวินท์ยังไม่มีกางเกงในใส่นอนหรือว่าคืนนี้กวินท์จะไม่ใส่มันดี" ฉันถึงกับเหวอไม่คิดว่ามันจะมาไม้นี้แทบเก็บอาการไม่อยู่ มันยิ้มใส่หน้าฉันเป็นรอยยิ้มที่ชวนสยองก่อนขยิบตาเล็กน้อยให้

"กวินท์จะไม่ใส่ก็ได้เพราะอยู่ในห้องคงไม่มีใครเห็นอะไรหรอกมั๊ง" ฉันพูดขึ้นลอยๆให้ใครบางคนได้ยินด้วยและยิ้มหวานให้กวินท์เพื่อนรักที่เล่นละครได้เก่ง เป็นใครก็ดูไม่ออกว่ามันเป็นเกย์และคงคิดว่าฉันกับมันเป็นแฟนกันจริงๆ ฉันหันไปมองหน้าคนที่ยืนขวางทางไว้ สายตาที่กำลังลุกโชนเป็นไฟของพี่ธีร์ธามแผ่รังสีอำมหิตมาที่ฉันกับกวินท์จนทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆไปเหมือนกัน

"ไม่ต้องไปกับมันเดี๋ยวพี่เป็นคนพาข้าวปุ้นไปซื้อของเอง เป็นผู้หญิงจะไปกับผู้ชายคนอื่นง่ายๆได้ยังไง แล้วไม่ต้องคิดจะเอาผู้ชายคนอื่นเข้าห้องถ้าไม่ใช่พี่ผู้ชายคนอื่นก็ห้ามเข้า เข้าใจไหมที่พี่พูด" นอกจากเสียงจะเข้มดุเกรี้ยวกราดจนน่ากลัว พี่ธีร์ธามยังเดินเข้ามาเบียดแทรกตรงกลางระหว่างฉันกับเพื่อนและดันให้กวินท์มือหลุดออกจากเอวและถอยห่างออกไป แล้วยังเอามือมาโอบเอวรั้งฉันให้เดินตามอย่างงงๆ ฉันพยายามต้องขืนตัวเองไว้ไม่ให้เดินตามง่ายๆ แล้วเขามายุ่งอะไรด้วยฉันจะไปกับใครหรือเพื่อนผู้ชายคนไหนมันก็สิทธิ์ของฉันหรือเปล่า ห้ามฉันไม่ให้เอาผู้ชายเข้าห้องนอกจากตัวเอง แปลกประหลาดตัวเองก็ผู้ชายหรือเปล่า พี่เขาตัวดีเลยเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันจะไม่ยอมให้เข้าห้อง ฉันพยายามแกะมือพี่เขาออกจากเอว และหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน มันก่อปัญหาใหญ่ให้ฉันแล้วยังลอยหน้าลอยตาไม่ยอมเข้ามาช่วยมันกำลังจะปล่อยให้ฉันโดนพี่ธีร์

ธามลากติดตัวไปด้วย ไอ้เพื่อนตัวดีความคิดแกแท้ๆเล่นอะไรก็ไม่รู้ถ้ามันรีบเดินตามฉันตั้งแต่แรกฉันคงไม่ต้องตกที่นั่งลำบากโดนลากเดินจ้ำอ้าว มันยังทำปากขมุบขมิบบอกฉันให้โชคดีได้เพื่อนบ้า

"ปล่อยข้าวปุ้นนะพี่ธามพี่ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องและโอบเอวข้าวปุ้นนะ" พี่เขายิ้มกวนๆและดูจะพอใจมากที่ฉันพูดกับพี่เขา เหมือนฉันจะพลาดเผลอเรียกชื่อเล่นทำตัวสนิทสนมตามเดิมอยากตบปากตัวเองจริงๆ

"อ้าว!!จำพี่ได้แล้วเหรอ พี่นึกว่าเพื่อนรักคนสวยของน้องสาวตัวเองจะจำผู้ชายคนแรกของตัวเองไม่ได้" คำพูดกำกวมชวนให้ขนลุกและปวดหัว ปกติพี่ธีร์ธามไม่เคยพูดดีและญาติดีกับฉัน ทำไมตอนนี้ถึงได้ทำตัวแปลกเหมือนกินยาแล้วลืมเขย่าขวดแถมยังยิ้มให้ฉันไม่หยุด เมื่อก่อนเห็นหน้าฉันทีไรก็ทำหน้าตึงและบึ้งใส่ตลอด พี่เขาเริ่มทำให้ฉันกลัวหรือว่าพี่เขามีแผนการอะไร คงไม่ใช่อยากเอาคืนฉันหรอกใช่ไหม

"พี่อย่ามาพูดบ้าๆกับข้าวปุ้นอย่างนี้นะ คนอื่นเข้าใจข้าวปุ้นผิดทำยังไง ผู้ชายไม่กล้าเข้ามาจีบข้าวปุ้นพอดี ปล่อยมือจากเอวข้าวปุ้นเดี๋ยวนี้นะพี่ธาม" ไหนๆก็พลาดไปเรียกชื่อแล้วนี่ตอนนี้ฉันไม่ต้องแสดงละครทำเป็นไม่รู้จักอีกต่อไปก็พูดมันตรงๆตามนิสัยฉันเนี่ยแหละ

"ไม่มีใครมาจีบก็ดีเแล้ว เพราะถ้าผู้ชายหน้าไหนกล้าเข้ามาใกล้มันได้เจอดีกับพี่แน่ รีบไปได้แล้วเดี๋ยวไอ้จืดตามมาพี่อดหมั่นไส้ทนรำคาญ เห็นหน้ามันแล้วขวางหูขวางตาอยากฟาดหน้าคนมัน" ฉันช็อกแล้วช็อกหูฉันคงดับถึงได้ยินคำพูดแปลกๆฟังไม่เข้าใจของพี่ธีร์ธาม