บทที่23
น้ำตาของเทพธิดาหงส์เหม่ยไหลเป็นทางเมื่อเห็นว่าใครกันที่เป็นคนเดินออกมาจากกระท่อมตรงหน้า หลงเจี้ยนกั๋วมองนางด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคย แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นนางก็รู้สึกยินดี
“แม้สวรรค์จะตัดสินโทษเจ้าเช่นนั้นแต่เทพธิดาหงส์เหม่ยเจ้าเองก็มีความดีความชอบมากมาย เช่นนั้นแล้วภพสุดท้ายเจ้าจะได้ใช้ชีวิตเพื่อรู้จักคนที่เจ้ารัก และไม่ต้องห่วงเขารู้ซึ้งถึงการกระทำทั้งหมดของเจ้าแล้ว ข้าช่วยได้เท่านี้ จากนี้ก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีนะ เพราะเจ้าจะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว”
เทพธิดาสาวหันไปมองร่างของผู้เฒ่าจันทราที่จางและหายไป แค่นี้นางก็ขอบคุณสวรรค์แล้วที่ยังปราณี นางคิดว่าจะต้องใช้ชีวิตนึกถึงค่ำคืนอันแสนหวานที่นี่เพียงลำพังเสียแล้ว เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงมันจะต้องปวดร้าวและทรมานเป็นอย่างมากแน่ ๆ
เทพธิดาสาวมองไปข้างหน้าอย่างประหม่า นางไม่รู้จะต้องวางตัวอย่างไร เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้
