บทที่22
แม้จะหนีได้สำเร็จ แม้จะได้ไหว้ฟ้าดินกับหลงเจี้ยนกั๋วได้แต่สุดท้ายทุกอย่างก็สูญเปล่า หลิวชิงชิง ไม่ใช่สิยามนี้นางคือเทพธิดาหงส์เหม่ย ทั้ง ๆ ที่อุตส่าห์ขโมยร่างหลิวชิงชิงและได้อยู่กับหลงเจี้ยนกั๋วแล้วแท้ ๆ แต่กลับอยู่ด้วยกันเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น
นางยังคงจำอ้อมกอดที่อบอุ่น ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมลายหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่โทษทัณฑ์ที่นางต้องได้รับ
“จำที่นี่ได้หรือไม่เทพธิดาหงส์เหม่ย” ชายชราที่เทพธิดาเดินมาด้วยตั้งแต่แดนประหารเซียนเอ่ยถามเมื่อทั้งสองผ่านแดนประหารเซียนมา
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหลังจากแสดงจาหายไปคือกระท่อมเล็ก ๆ ที่ดูอบอุ่นในหุบเขา
“ย่อมต้องจำได้เจ้าค่ะ” เทพธิดาหงส์เหม่ยที่ต้องหรี่ตาเพราะแสงก่อนหน้ามองไปยังภาพตรงหน้า รอยยิ้มของหญิงสาวปรากฏขึ้นพร้อม ๆ กับน้ำที่คลอในเบ้าตาสวย จะจำไม่ได้ได้อย่างไร กระท่อมในหุบเขานี้เป็นที่ที่นางและหลงเจี้ยน
