ครินต์เดินไปดักทางไว้ เขายืนบังทางเดิน พอใจเลยโถมผลักเขาทั้งตัว พอเขาเซก็ทำท่าจะวิ่งหนีดื้อๆ แต่วิ่งไปได้ไม่เท่าไร ครินต์ก็รวบหัวไหล่พอใจไว้ เธอหน้าตื่นตะกายมือไขว้คว้าอากาศ พอใจกลัวตัวเองหน้าคมำแทบแย่ แต่แล้วเธอก็โล่งใจ เมื่อครินต์สอดมือมาคว้าเอวเธอไว้เสียก่อน เธอเลื่อนมือกุมหน้าท้องที่ขยายใหญ่ไม่ต่างอะไรกับลูกโป่งอัดแก๊ส เธอหมุนตัวไปเผชิญหน้า พอใจยกมือวางบนแผ่นอกของครินต์แถมยังยกมือผลักแรงๆ
“ปล่อยสิคะ พอยืนเองได้แล้ว”
พอใจบอกครินต์ไปแบบนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ไม่ได้รีบปล่อยมือออกจากเอวของเธอ
“ถามจริงๆ พอ จะหนีอีกนานแค่ไหนหะ!!” ครินต์ชักฉุน พอใจจงใจปั่นหัวเขาจนหัวหมุนไปหมด
“พอหนี แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยคะ”
ครินต์ย่นปลายจมูกกดยิ้มมุมปาก เขายื่นนิ้วชี้จิ้มลงบนเนินหน้าท้องที่เปล่งบวมจวนจะแตกรอมร่อ “ทำไมไม่เกี่ยวละ ไอ้ตัวที่ดิ้นจนท้องคุณจะแตกเนี้ย ผมมีส่วนปั้นนะ”
พอใจเบ้ปากหน้าค
