“เห็นผมเป็นคนบ้าได้ไงนะ ผมออกจะเพอร์เฟค” ครินต์แย้งเสียงอ่อน เขาโน้มตัวลงใกล้ๆ ปลายจมูกเขาคลอเคลียอยู่ข้าวผิวแก้มของพอใจ
“ขยับออกไปสิ คุณจะเบียดเข้ามาทำไม” พอใจกระซิบดุ เธอเอียงตัวหลบ แต่ไม่พ้นการคุกคามของครินต์สักที
“พอ หยุดดิ้นเถอะ ไม่รู้เหรอ ยิ่งดิ้นผมก็ยิ่งมีอารมณ์”
พอใจตัวแข็งทื่อ เธอเงยหน้ามองสบตาเขา ก่อนจะรีบหลบตาเหมือนเดิม ดวงตาครินต์ขุ่นมัว มีเปลวไฟพิศวาสแลบออกออกมา
“ที่นี่ไม่ใช่รัตนไพศาลกิจของคุณนะคะ คุณจะมารุ่มร่ามแบบนี้กับฉันไม่ได้”
พอใจพึมพำต่อว่า เธอสะดุ้งตกใจเมื่อได้เสียงพูดอยู่ด้านนอก พอใจพยายามผลักอกครินต์ แต่ครินต์ไม่ยอม เขาจับข้อมือเธอไว้ และกดเธอจนต้องจำใจนอนราบไปกับผิวโต๊ะ
“คุณจะทำอะไร ยัยเบนออกมาตามหาฉันแล้ว ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้”
ครินต์ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เขาหลุบเปลือกตาลง โน้มตัวลงมาอีกและในที่สุดเขาก็หยุดตัวเองไม่ได้ ครินต์ทาบเรียวปากร้อนผ่าวของเขา ปิดทับกลี
