ลวงรักเล่ห์วิวาห์

ตอนที่ 4 ชายในรูป

ปรางวลัยมองรูปถ่ายของอธิเวชที่ตั้งอยู่ตรงตู้โชว์ในห้องโถงทางเดินอย่างพิจารณา เตรียมใจว่าอย่างไรเขาก็คือสามีในอนาคตของเธอ

‘พี่เวชจะเป็นเหมือนในละครที่เคยดูไหมนะ สุภาพ อ่อนโยน ใจดี และคงชอบผู้หญิงที่เรียบร้อยอ่อนหวานอย่างที่ย่าเอื้อนสอนเราสินะ ปรางจะรอวันที่พี่เวชกลับมานะคะ’ ปรางวลัยมองรูปถ่ายนั้นอย่างชื่นชม

ตั้งแต่รู้ว่าย่าเอื้อนหมายหมั้นจะให้แต่งงานกับเขา ก็รู้สึกใจเต้นแรงกับเขาทั้งๆ ที่ยังไม่เคยเจอตัวจริง และคาดหวังว่าเขานั้นจะเป็นดั่งชายในฝัน เป็นว่าที่สามีที่อบอุ่น เป็นที่พักพิงของเธอได้ในอนาคต

“ดูรูปคุณเวชอยู่หรือคะคุณปราง” กุ้งนางถามแล้วยิ้มล้อเธอ ที่ปรางวลัยกำลังยิ้มให้กับรูปของอธิเวช

“พี่กุ้ง อย่าล้อปรางสิคะ ปรางก็แค่อยากมองหน้าพี่เวชให้คุ้น เผื่อพี่เวชกลับมา ปรางจะได้ไม่เขิน” ปรางวลัยบอกกุ้งนางเสียงนุ่ม เป็นกุลสตรีที่เรียบร้อย อ่อนหวาน ทั้งต่อหน้าและลับหลังย่าเอื้อนอย่างที่เคยสัญญาไว้

“ก็เอารูปคุณเวชไปตั้งไว้ที่หัวเตียงเลยสิคะ จะได้ตื่นมาเห็นหน้าทุกเช้า และเห็นหน้าก่อนจะนอน” กุ้งนางบอกแล้วยิ้มล้อปรางวลัยไม่หยุด

“มันไม่งามนะพี่กุ้ง” ปรางวลัยพูดอย่างเอียงอาย

“งั้นพี่เอาไปวางให้เองค่ะ คุณปรางจะได้ไม่ต้องแวะมาจ้องรูปของคุณเวชบ่อยๆ” กุ้งนางบอกแล้วหยิบรูปถ่ายของอธิเวชไป

ปรางวลัยยิ้มเขิน ก่อนจะเดินไปที่เรือนใหญ่เพื่อคุยเล่นกับเข้ม และสอนการบ้านให้กับเขา ทำให้คนรับใช้ที่เรือนใหญ่ต่างก็รักและเอ็นดูปรางวลัยเหมือนกับว่าเธอเป็นเจ้านายอีกคนของบ้าน

อนันต์ลูกชายคนเดียวของย่าเอื้อน ที่มีศักดิ์เป็นลุงของปรางวลัย เดินมากับธารินที่เป็นภรรยา แล้วมายืนมองปรางวลัยสอนการบ้านให้เข้มอย่างเอ็นดู

ปรางวลัยลุกขึ้นยกมือไหว้อนันต์กับธารินอย่างอ่อนช้อย แล้วยิ้มให้กับทั้งคู่อย่างอ่อนหวาน ในขณะที่เข้มก็ลุกลงมานั่งที่พื้นหญ้าด้วยความเกรงใจ

“วันนี้คุณลุงคุณป้าไม่ได้ไปทำงานหรือคะ” ปรางวลัยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม

“วันนี้วันหยุดประจำปีของบริษัทจ๊ะ แล้วปรางมาสอนการบ้านเจ้าเข้มแบบนี้ คุณย่าไม่ถามหาหรือจ๊ะ” ธารินถามกลับ

“คุณย่าอนุญาตให้ปรางมาคุยเล่นกับเข้มได้ค่ะ แต่ต้องไม่ชวนกันไปเล่นอะไรแผลงๆ” ปรางวลัยพูดเสียงเบาในตอนท้าย เพราะแต่ก่อนวีรกรรมของเธอกับเข้มก็เยอะพอสมควร

“แล้วสมัครเรียนมหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง” อนันต์ถามอย่างเอ็นดู

“ก็เรียบร้อยดีค่ะ พึ่งรู้ว่ามีมหาวิทยาลัยที่ให้อ่านหนังสือเองที่บ้าน แล้วค่อยไปสอบเองด้วย” ปรางวลัยบอก

“ตั้งใจเรียนนะปราง จบแล้วถึงไม่ได้ไปทำงานข้างนอก อย่างน้อยก็มีใบปริญญาเอาไว้อวดให้ตัวเองภาคภูมิใจ ไม่ให้ใครมาดูถูกเอาได้” ธารินบอก เป็นนัยว่าเธอเรียนจบมาก็ต้องแต่งงานกับอธิเวชและอยู่ดูแลย่าเอื้อนอยู่ดี เพราะย่าเอื้อนเอ็นดูเธอมาก

“ค่ะ คุณลุงคุณป้า” ปรางวลัยรับปากอย่างสุภาพและอ่อนหวาน ตามที่ย่าเอื้อนอบรมมาเป็นอย่างดี

เมื่ออนันต์และธารินเดินพ้นไปแล้ว เข้มก็ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วหันไปถามปรางวลัยด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“ไหนวันนี้คุณปรางบอกว่า ถ้าผมทำการบ้านเสร็จ เราจะไปสอยมะยมมากินกันไงครับ” เด็กชายทวงสัญญา

“แค่สอยมะยม ไม่ได้เล่นอะไรแผลงๆ เสียหน่อย เดี๋ยวทำการบ้านเสร็จจะพาไปสอยนะ ฉันจะแบ่งเอามาทำมะยมเชื่อมให้ทาน” ปรางวลัยบอกเด็กชายที่กลัวว่าจะไม่ได้ติดตามเธอไปเที่ยวเล่นที่สวนหลังบ้าน แล้วยิ้มเอ็นดูเขา

*********************

ปรางวลัยกำลังทำขนมจีบอยู่ในครัวกับกุ้งนาง พอเสร็จแล้วก็จัดใส่จานแล้วนำไปให้ย่าเอื้อนที่ห้องนั่งเล่นด้วยตัวเอง เพื่อเอาใจย่าเอื้อน และอยากฟังคำติชมของย่าเอื้อนในการทำขนมจีบในครั้งที่สามของเธอ

“ขนมจีบไส้หมูค่ะคุณย่า คราวนี้ปรางมั่นใจว่าต้องอร่อยใกล้เคียงกับที่ป้านอมสอนแน่นอนค่ะ” ปรางวลัยบอกอย่างเอาใจ

ย่าเอื้อนยิ้มแล้วชิมขนมจีบของปรางวลัย เคี้ยวช้าๆ อย่างละเมียดละไม แล้วเอ่ยชมรสมือของเธอที่พัฒนาขึ้นมาก

“อร่อยดี หอมกลิ่นเครื่องเทศอ่อนๆ น้ำจิ้มก็เปรี้ยวพอดี เก่งมากปราง จำสูตรนี้เอาไว้นะ ของโปรดพี่เวชเขา ถ้ากลับมาจะได้ทำให้พี่เขาทาน” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มให้อย่างมีความหมาย

“ค่ะ” ปรางวลัยรับคำเสียงเบา แล้วก้มหน้าอย่างเอียงอาย

“อีกสองเดือน คุณอ้น แล้วก็คุณเวชก็จะกลับมาแล้ว เหลือแค่คุณอั๋นที่ยังต้องเรียนต่ออีกปี บ้านเราก็จะไม่เหงาอีกแล้วนะคะคุณย่าใหญ่” ประนอมพูดขึ้นมาแล้วยิ้มให้ย่าเอื้อน

“โตกันหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะยังไง พ่ออ้น พ่อเวชก็ต้องไปทำงานที่บริษัทช่วยอนันต์ทั้งคู่ คงไม่มีเวลามานั่งคุยกับคนแก่อย่างฉันหรอก” ย่าเอื้อนพูดแล้วปรายตามองปรางวลัย รู้ว่าเธอต้องมีวิธีพูดเอาใจคนแก่อย่างตัวเองอยู่เสมอ

ปรางวลัยใช้ลูกอ้อนเดิม เธอลดตัวลง คลานเข่ามานั่งที่พื้นแล้วเอามือวางที่ตัก แล้วบีบนวดเบาๆ อย่างเอาใจ

“คุณย่ายังมีปรางอีกคนนะคะ” ปรางวลัยบอกเสียงอ้อน จนย่าเอื้อนต้องหันไปยิ้มกับประนอม แล้วลูบผมปรางวลัยด้วยความเอ็นดู กับความช่างประจบของเธอ

*********************

ปรางวลัยตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอมองรูปของอธิเวชแล้วยิ้มให้กับรูปของเขาอย่างมีความสุข

“อีกไม่กี่วัน เราก็จะได้เจอกันแล้วนะคะพี่เวช” ปรางวลัยพูดกับรูปของอธิเวชแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข

เธอหัดทำอาหารเมนูโปรดของอธิเวชอีกหลายอย่างตามที่ประนอมสอนจนตอนนี้รสมือคงที่ ดูแลรูปร่างและผิวพรรณพร้อมที่จะเป็นเจ้าสาวของอธิเวชอย่างที่กุ้งนางแนะนำแล้วเช่นกัน

ปรางวลัยลงมาข้างล่างแล้วตรงไปที่ห้องครัวของเรือนใหญ่เหมือนอย่างทุกวัน เธอดูแลเรื่องอาหารช่วยป้าศรีแม่ครัวที่เรือนใหญ่ซึ่งมีศักดิ์เป็นยายของเข้ม และดูแลความเรียบร้อยของอาหาร ก่อนจะให้เด็กรับใช้ยกอาหารไปที่เรือนเล็ก แล้วเดินไปเชิญย่าเอื้อนมาทานอาหารด้วยตัวเองเหมือนอย่างทุกครั้ง

ขณะที่ปรางวลัยกำลังเดินประครองข้อศอกย่าเอื้อนลงมาทานอาหารนั้น อธิเวชก็เดินเข้ามาตรงห้องโถง แล้วยิ้มให้ย่าเอื้อนด้วยความคิดถึง

“คุณย่าใหญ่ครับ ผมกลับมาแล้ว” อธิเวชบอกแล้วเดินไปหาย่าเอื้อน

ขณะที่ปรางวลัยตกตะลึงกับตัวจริงของอธิเวช ก่อนจะได้สติแล้วถอยออกไปให้เขาได้กอดกับย่าเอื้อนได้ถนัด

“ไหนบอกว่าจะมาอีกสามวันพร้อมพ่ออ้นไง หลอกย่าเสียได้นะ น่าตีนัก” ย่าเอื้อนพูดแล้วน้ำตารื้นด้วยความดีใจที่หลานชายคนโปรดกลับมา

“ผมรีบเดินทางกลับมาก่อนครับ เพราะมีธุระสำคัญจะเรียนคุณย่าด้วยตัวเอง ส่วนอ้นก็คงต้องกลับมาตามกำหนดเดิม” อธิเวชบอกขณะประครองย่าเอื้อนไปที่โต๊ะอาหาร

เขาหันมายิ้มให้ปรางวลัยด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและอบอุ่น จนปรางวลัยนั้นอมยิ้มอย่างขวยเขิน ที่ได้เจอกับอธิเวชตัวจริง ที่ดูดีกว่าในรูป และเป็นคนสุภาพ อบอุ่น อย่างที่เธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด

อธิเวชเลื่อนเก้าอี้ให้ย่าเอื้อนนั่งที่หัวโต๊ะ แล้วเดินไปไหว้ประนอมที่พึ่งเดินตามเข้ามา สวมกอดเธอหลวมๆ ด้วยความคิดถึง แล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ

“คิดถึงป้านอมนะครับ อยากกินขนมจีบของป้านอมจะแย่” อธิเวชพูดอย่างเอาใจ ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งขวาที่มีจานอาหารของปรางวลัยวางอยู่ เพราะมันคือที่ประจำของเขา

ปรางวลัยเดินไปนั่งที่ฝั่งซ้าย แล้วกุ้งนางก็จัดจานอาหารให้เธออีกที่ จนอธิเวชสงสัยว่าปรางวลัยเป็นใคร ทำไมถึงได้ร่วมโต๊ะอาหารด้วย เพราะทีแรกเขาเข้าใจว่าเธอคือคนดูแลย่าเอื้อน

“ปราง ไหว้พี่เวชเขาสิลูก” ย่าเอื้อนบอก เมื่อเห็นว่าอธิเวชมองเธอด้วยแววตาที่สงสัย

“สวัสดีค่ะ พี่เวช” ปรางวลัยยกมือไหว้อธิเวชแล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน อธิเวชรับไหว้แล้วยิ้มตอบกลับไป

“นี่ปราง คนที่ย่าจะให้แต่งงานกับเวช” ย่าเอื้อนพูดออกมาตรงๆ อธิเวชลดยิ้มลงแล้วมองหน้าปรางวลัยด้วยความไม่พอใจ ทำให้ปรางวลัยรู้สึกอึดอัดที่เห็นสายตาที่ดูเหมือนรังเกียจเธออย่างนั้น

“คุณย่าล้อเล่นหรือเปล่าครับ” อธิเวชถามแล้วยิ้มแห้งๆ

“เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดเล่นนะเวช” ย่าเอื้อนบอกอย่างสุขุม น้ำเสียงบ่งบอกว่าพูดจริง

อธิเวชมองหน้าปรางวลัยด้วยสายตาที่แข็งกร้าว จนปรางวลัยนั้นทำตัวไม่ถูก และคิดว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว

*********************