ลวงรักเล่ห์วิวาห์

ปรางวลัยนั่งมองเมรุที่กำลังเผาร่างของมารดาอยู่ด้วยความสงบนิ่ง เธอเริ่มทำใจได้มากแล้วหลังจากสูญเสียมารดาไป ตอนนี้ปรางวลัยเข้าใจว่าตัวเองไม่มีญาติที่ไหนเหลืออยู่นอกจากพี่ชายขี้เมาของแม่ และพ่อเลี้ยงที่ดูไม่น่าไว้ใจ แต่ก็ไม่มีหนทางไป จึงต้องระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลา ในตอนนั้นเอง รถตู้สีขาวก็วิ่งเข้ามาจอดในบริเวณงาน คนที่ลงมาจากรถคือสุภา เธอเดินเข้ามาหาปรางวลัยแล้วบอกว่าเป็นพี่สาวของสุพจน์ บิดาที่เสียชีวิตไปแล้วของเธอ และจะรับเธอไปดูแล ปรางวลัยจำได้ว่าสุภาเคยมาเธอที่โรงเรียน ในฐานะผู้บริจาคทุนการศึกษาให้กับเธอในตอนมัธยมต้นเมื่อหลายปีก่อน ปรางวลัยจึงตกลงรับปากทันทีเพื่อไปให้พ้นจากพ่อเลี้ยง ที่ดูไม่น่าไว้วางใจ เพราะขนาดในงานศพเขาก็ยังใช้สายตาแทะโลมเธออยู่ไม่เว้น  ในเช้าวันต่อมา สุภามารอปรางวลัยที่กำลังทำบุญในตอนเช้าให้ปรุงทิพย์ในวันสุดท้ายจนเสร็จ จึงให้ปรางวลัยเก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อตามเธอกลับไป “ผมเป็นผู้ปกครองของปราง ผมไม่ให้ลูกผมไป” พ่อเลี้ยงของปรางวลัยไม่ยอม “ที่ผ่านมาเธอบงการปรุงมาตลอด กีดกันฉันกับหลาน โดยใช้ความเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของปรุงมาอ้าง แต่ตอนนี้ปรุงก็เสียไปแล้ว ถ้าคิดว่าจะใช้ฐานะพ่อเลี้ยงมาสู้กับคนที่มีสายเลือดเดียวกัน เธอคิดผิดแล้ว” สุภาบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ว่าเด็ดขาด ปรางวลัยเข้าใจแล้วว่าทำไมป้าของเธอถึงไม่เคยมาเยี่ยมเลยสักครั้ง และต้องไปหาเธอที่โรงเรียนโดยอ้างว่าเป็นคนให้ทุนโดยไม่ประสงค์ออกนามมาตลอด “ไม่รู้ล่ะ ถ้าจะเอาปรางไป ต้องจ่ายเงินมา ผมต้องเลี้ยงมันเสียค่าข้าวค่าน้ำไปตั้งเท่าไรกว่าจะโตมาได้” พ่อเลี้ยงของปรางวลัยทวงบุญคุณของเขา “ฉันจ่ายค่าเลี้ยงดูปรางมาตลอดหลายปีแล้ว อย่ามาทำเป็นทวงบุญคุณกับฉัน และอ้างบุญคุณกับปราง เพราะเธอไม่เคยมีบุญคุณอะไรกับปรางสักนิด” สุภาบอกเสียงแข็ง แล้วให้คนขับรถร่างใหญ่กันตัวพ่อเลี้ยงของปรางวลัยเอาไว้ แล้วพาตัวปรางวลัยขึ้นรถไป  “ป้าสุจะให้ปรางไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพหรือคะ” ปรางวลัยถามสุภาเสียงเบาและตื่นเต้นที่ได้นั่งรถตู้ราคาแพงเป็นครั้งแรก “เปล่าหรอก ป้าจะให้ปรางไปอยู่กับย่าเอื้อน ไปรับใช้ท่านสักระยะ พอให้ท่านคลายเหงา” สุภาบอก  “ให้ปรางไปเป็นคนใช้หรือคะ แล้วย่าเอื้อนเป็นใครคะ ดุหรือเปล่า แล้ว...” ปรางวลัยตั้งคำถามออกมามากมายจนสุภานั้นส่ายหน้าด้วยความรำคาญปนเอ็นดู  “ขนาดเจอกันวันแรกในฐานะป้าหลาน ไม่ได้มีท่าท่าจะกลัวป้าเลยนะ ถามจนป้าตอบไม่ทันแล้ว” สุภาบอก ปรางวลัยเลยก้มหน้านิ่ง เพราะกลัวถูกดุ  “ย่าเอื้อน คือภรรยาของปู่วิชัยที่เสียไปแล้ว ปู่วิชัยเป็นพี่ชายของปู่ชาญชัย พ่อของป้า ปู่แท้ๆ ของปรางนั่นแหละ” สุภาอธิบายให้ปรางวลัยเข้าใจ  “แล้วก็ให้ไปรับใช้ ไม่ได้หมายถึงไปเป็นคนรับใช้ แต่ไปช่วยดูแลท่าน เพราะท่านไม่มีลูกหลานที่เป็นผู้หญิงเลย ป้าเองก็ไม่มีเวลาดูแลปรางด้วย เลยต้องฝากปรางให้ไปอยู่กับย่าเอื้อนก่อน” สุภาอธิบายให้ปรางวลัยเข้าใจ “แล้วทำไมพึ่งมารับตัวปรางคะ” ปรางวลัยถาม อยากรู้ว่าเป็นอย่างที่เธอสงสัยแต่แรกหรือเปล่า “ที่ผ่านมาป้าขอตัวปรางมาตลอดนะ แต่ปรุงไม่ยอมให้ปรางติดต่อกับทางเราเลย มีแต่โทรมาขอเงินค่าเลี้ยงดู แล้วเอาไปให้ผัวใหม่ใช้ แล้วยังไม่ยอมให้เรียนต่ออีก ขอโทษนะที่ป้าต้องพูดตามตรง พอปรุงเสีย ป้าเลยรีบมารับตัวปราง” สุภาบอก  ปรางวลัยพยักหน้า พึ่งรู้ว่าที่ผ่านมาญาติฝ่ายพ่อก็พยายามติดต่อเธอมาตลอด แต่ว่าแม่ปิดบังเธอไว้ คงเพราะโดนพ่อเลี้ยงบังคับให้เอาตัวเธอไว้เพื่อเรียกร้องเงินค่าเลี้ยงดูนั่นเอง และให้เธอหยุดเรียนแค่มัธยมต้น เพราะบอกว่าสิ้นเปลืองค่าใช้จ่าย “แล้วไปอยู่กับย่าเอื้อน ปรางจะอยู่ได้หรือคะ ฟังแล้วเหมือนว่าเป็นผู้ดีกันทั้งนั้น ปรางไม่ใช่คนเรียบร้อยอะไร ไม่รู้จะสร้างความวุ่นวายอะไรให้บ้าง” ปรางวลัยพูดออกมาซื่อๆ อย่างเป็นกังวล  “ไม่ต้องห่วง ย่าเอื้อนจะอบรมปรางเอง” สุภาบอกแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดูกับท่าทางของปรางวลัยที่ถึงแม้จะยังเศร้ากับการจากไปของมารดาแต่ก็ยังอดตื่นเต้นกับเรื่องที่จะต้องไปอยู่กับย่าเอื้อนไม่ได้  “ปรางต้องตายแน่ๆ เลยค่ะ” ปรางวลัยพูดแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเป็นกังวล ไม่รู้ควรจะวางตัวแบบไหน จนสุภานั้นยิ้มอย่างเอ็นดูในความซื่อตรงของเธอ ********************* ปรางวลัยเดินตามสุภาเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่ที่แทบจะเรียกได้ว่าคฤหาสน์ แต่ว่าสุภาบอกว่าที่นี่คือเรือนหลังเล็กเท่านั้น  “ขนาดเรือนเล็กยังใหญ่ขนาดนี้ เรือนใหญ่จะขนาดไหนคะป้าสุ” ปรางวลัยถามอย่างตื่นเต้น แล้วมองไปรอบๆ ตัวบ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ  “บ้านในเขตโอษฐิบดินทร์ มีหลายหลัง มีเรือนใหญ่ที่อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ของลูกชายคนโตของย่าเอื้อน ส่วนเรือนหลังเล็กเป็นเรือนของย่าเอียดที่เสียไปแล้ว มีเรือนรับรองแขก แล้วก็เรือนคนใช้” สุภาอธิบายให้ปรางวลัยฟังคร่าวๆ “ทำไมย่าเอื้อนถึงต้องมาอยู่เรือนหลังเล็กกับย่าเอียดคะ หรือว่าเป็นเพราะแก่แล้วเลยโดนลูกไล่ให้มาอยู่กันตามประสาคนแก่” ปรางวลัยถามตามซื่อ “ตายจริง ถามออกมาได้นะปราง” สุภาตกใจที่ปรางวลัยถามออกมาตรงๆ เธอหยุดหันซ้ายหันขวา แล้วอธิบายให้ปรางวลัยฟังก่อนจะเข้าไปที่เรือนเล็กให้เธอเข้าใจสถานการณ์ก่อน “บ้านโอษฐิบดินทร์ คือบ้านของย่าเอื้อน ปู่วิชัยแต่งเข้ามาใช้นามสกุลโอษฐิบดินทร์ เพราะตระกูลนี้เหลือแค่ย่าเอื้อนกับย่าเอียด จึงต้องให้ฝ่ายชายเป็นคนแต่งเข้า เพื่อรักษาให้นามสกุลอยู่ต่อไป พอปู่วิชัยเสียไปย่าเอื้อนก็ย้ายมาอยู่กับย่าเอียดแทน เพราะทนเห็นบรรยากาศในเรือนใหญ่ไม่ได้ แต่ว่าไม่นานย่าเอียดกับปู่ชาญชัยก็เสียไปพร้อมกับลูกชายกับลูกสะใภ้ เพราะอุบัติเหตุ ทิ้งหลานชายคนเดียวเอาไว้ให้ย่าเอื้อนเลี้ยง” สุภาเล่าความหลังของย่าเอื้อนให้ปรางวลัยฟัง “แสดงว่าเรือนหลังใหญ่คือญาติของฝั่งเรา ส่วนเรือนหลังเล็กไม่ใช่ญาติเรา และตายหมดแล้วเหลือแค่หลานชายคนที่ว่า ใช่ไหมจ๊ะป้า” ปรางวลัยถามออกมา “ประมาณนั้นแหละ แต่อย่าไปพูดหรือถามอะไรให้คนได้ยินล่ะ มันเป็นเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจหลายฝ่าย และย่าเอื้อนก็รักหลานชายคนนี้มาก เรียกได้ว่ารักมากกว่าหลานในไส้ของตัวเองด้วยซ้ำ เพราะเลี้ยงมาเองกับมือ” สุภาพูดแล้วกุมขมับด้วยความเครียด ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่จะส่งปรางวลัยมาอยู่ที่นี่ เพราะเธอช่างสงสัยเหลือเกิน “ค่ะ ปรางเข้าใจแล้วค่ะ” ปรางวลัยรับปาก อย่างเข้าใจ เธอพอนึกออกแล้วว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน “งั้นก็ดี เดินตามป้ามา ไปพบคุณย่าเอื้อนกัน แล้วรักษามารยาทด้วย ทำตัวเรียบร้อย พูดให้น้อย เก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าป้าไม่เตือน” สุภาบอกปรางวลัย “ค่ะ ป้าสุ” ปรางวลัยพูดแล้วเดินตามไป พยายามทำตัวให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้เธอไม่เหลือใครแล้ว สุภาและย่าเอื้อนคือที่พึ่งสุดท้ายของเธอ ‘ไม่ต้องห่วงนะคะแม่ ปรางจะอยู่ที่นี้ เอาตัวรอดได้อย่างแน่นอน’ ปรางวลัยบอกมารดาในใจ เชื่อว่าที่ผ่านมาปรุงทิพย์รักเธอมาก ถึงจะไม่ยอมให้เธอไปอยู่กับญาติฝั่งพ่อ ถึงเหตุผลหลักจะทำเพื่อเรียกเงินค่าเลี้ยงดูตามที่พ่อเลี้ยงบอก แต่เชื่อว่ายังมีอีกเหตุผลคือปรุงทิพย์รักเธอมากนั่นเอง ปรางวลัยเดินตามสุภาไปได้ไม่กี่ก้าวก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น “นั่นมันสระว่ายน้ำนี่นา สวยจังเลยค่ะป้าสุ ปรางเคยเห็นแต่ในทีวี ไม่คิดว่าบ้านของย่าเอื้อนก็จะมีสระว่ายน้ำด้วย ปรางจะลงไปเล่นน้ำทุกวันเลยได้ไหมคะ” ปรางวลัยพูดออกมาด้วยตื่นเต้น ลืมที่พึ่งรับปากสุภาไปว่าจะทำตัวเรียบร้อยจนหมด “ปราง มานี่ก่อน ไปไหว้ย่าเอื้อนก่อน” สุภาเรียกปรางวลัยที่กำลังตื่นเต้นกับสระว่ายน้ำอยู่ด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ เธอพึ่งรับปากว่าจะทำตัวดีไม่ทันไรก็ดีแตกเสียแล้ว แต่ก็เข้าใจว่าปรางวลัยไม่เคยเจอความเจริญมาก่อน “อุ๊ย ขอโทษค่ะ ปรางลืมตัว” ปรางวลัยพูด แล้วยิ้มแห้งๆ ออกมาที่ลืมตัวไป เพราะความตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่รอบๆ ตัวจนลืมรักษาอาการ และลืมแม้กระทั่งความเศร้าที่เพิ่งสูญเสียมารดาไปด้วยซ้ำ *********************