ลวงรักเล่ห์วิวาห์

ตอนที่ 2 มารยาท

ปรางวลัยเดินตามสุภาเข้าไปถึงห้องโถงใหญ่ภายในตัวบ้าน แล้วมองไปยังหญิงสูงวัยอายุราวๆ หกสิบถึงเจ็ดสิบปี ที่นั่งอยู่ตรงโซฟายาวรับแขก ซึ่งกำลังมาทางเธอด้วยสายตาที่พิจารณา ทำให้ปรางวลัยรู้สึกค่อนข้างอึดอัด และมั่นใจว่าเธอคงเป็น ‘ย่าเอื้อน’ ที่สุภาบอกเอาไว้

สุภาเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกด้านขวามือ แล้วยกมือไหว้ย่าเอื้อนอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ปรางวลัยเข้ามา

“ปราง เข้ามากราบย่าเอื้อนสิลูก มาฝากเนื้อฝากตัวกับท่าน” สุภาบอกปรางวลัยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและนอบน้อมต่อหน้าย่าเอื้อน จนปรางวลัยนั้นทำตัวไม่ถูก

ปรางวลัยคิดถึงฉากในละคร ที่เวลาเข้าไปทักทายประมุขของบ้านต้องคลานเข่าไปกราบอะไรทำนองนั้น เธอจึงตัดสินใจลดตัวนั่งลง แล้วค่อยๆ คลานเข่าไปหาย่าเอื้อน แล้วกราบที่แทบเท้า เงยหน้าขึ้นมายิ้มทั้งๆ ที่ยังพนมมือเอาไว้

“สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านคุณย่า” ปรางวลัยพูดเสียงหวาน

ย่าเอื้อนสายตาอ่อนลง แล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูในความซื่อของปรางวลัย ที่ดูก็รู้ว่ากำลังพยายามทำตัวเรียบร้อยอยู่ ในขณะที่สุภานั้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็คิดว่ายังดีกว่าเดินดุ่มๆ มานั่งข้างย่าเอียดบนโซฟาแล้วยกมือไหว้ท่วมหัวอย่างคนบ้านป่าที่ไม่รู้จักมารยาท

“พูดกับย่าปกตินั่นแหละ แล้วก็ไปนั่งตรงนั้น ไม่ต้องนั่งพื้นหรอก” ย่าเอื้อนบอก ปรางวลัยยิ้มอย่างโล่งอก แล้วลุกขึ้นพรวด เดินไปนั่งเก้าอี้รับแขกอีกตัวข้างๆ สุภา จนสุภาต้องส่ายหน้า

“นี่หรือลูกของสุพจน์ ที่สุเล่าให้ป้าฟัง” ย่าเอื้อนถามสุภา

“ค่ะคุณป้า ไม่รู้ว่าจะให้มาช่วยดูแลคุณป้า หรือจะให้มาเป็นภาระก็ไม่รู้ กระโดกกระเดก เป็นม้าดีดกะโหลกเชียว นี่ขนาดยังดูเศร้าๆ ยังขนาดนี้ ไม่รู้ว่าอีกหน่อยทำใจเรื่องแม่ได้ จะขนาดไหน” สุภาพูดออกตัวแทนปรางวลัยเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไร ดีเสียอีก ป้าจะได้ไม่เหงา หลานๆ ไปเรียนเมืองนอกเมืองนากันหมด ลูกชายลูกสะใภ้ก็ทำงาน นานๆ จะมานั่งทานข้าวด้วย มีแม่ปรางมาอยู่ด้วย คงไม่เหงาปากแน่ๆ” ย่าเอื้อนพูดแล้วหันมามองปรางวลัยอย่างพิจารณา

“เรียนจบชั้นไหนแล้วล่ะ” ย่าเอื้อนถาม

“จบมอสามแล้วค่ะ” ปรางวลัยตอบอย่างภูมิใจ

“ตายจริง อายุเท่าไรแล้วล่ะ จบมอสาม” ย่าเอื้อนถาม

“อายุจะยี่สิบแล้วค่ะ” ปรางวลัยตอบอย่างฉะฉาน

“อย่างแรกเลย นอกจากเรื่องมารยาทแล้ว เรื่องการศึกษาก็ต้องมีด้วย” ย่าเอื้อนหันไปพูดกับสุภา

“งั้นให้เรียนการศึกษานอกโรงเรียนดีไหมคะคุณป้า เรียนเสาร์อาทิตย์ สอบเทียบเอา ไม่นานก็จบ” สุภาบอกอย่างเห็นด้วย

“อืม ก็ดี จบมอปลายแล้วก็เรียนมหาวิทยาลัยเปิดต่อ อายุขนาดนี้แล้ว จะให้ไปเรียนตามปกติก็คงไม่เหมาะ” ย่าเอื้อนพูดกับสุภา ปรึกษากันอย่างเป็นการเป็นงาน

ปรางวลัยนั่งฟังทั้งสองพูดกันแล้วทำหน้ามุ่ยเพราะเธอไม่อยากเรียนต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดเพราะกลัวถูกส่งตัวกลับไปอยู่กับพ่อเลี้ยง หรือไม่ก็ญาติฝั่งแม่ที่มีแต่ลุงขี้เมาคนเดียวที่เหลืออยู่

*********************

ปรางวลัยได้พักที่ห้องนอนส่วนตัวที่อยู่ตรงข้ามกับห้องย่าเอื้อน เธอมองไปรอบห้องด้วยความตื่นเต้น ห้องนอนแค่ห้องเดียวก็กว้างเป็นสามเท่าของห้องนอนเก่าของเธอแล้ว และยังมีห้องน้ำในตัวอีก

“คุณปรางอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานอาหารเย็นนะคะ อย่าเกินหกโมงเย็นนะคะ อย่าให้คุณย่าใหญ่ต้องรอนาน” ประนอมบอกปรางวลัย

เธอเป็นคนดูแลย่าเอื้อน ถือเป็นคนรับใช้คนสนิทของย่าเอื้อน และท่าทางก็ดูใจดี ทำให้ปรางวลัยรู้สึกว่าที่นี่ให้การต้อนรับเธอมากกว่าที่คิด

“ค่ะ ป้านอม” ปรางวลัยรับคำแล้วยิ้มกว้าง

“ป้านอม ปรางลงไปเล่นน้ำในสระได้ไหมคะ” ปรางวลัยถามก่อนที่ประนอมจะเดินออกจากห้องไป

“ได้ค่ะ แต่ว่าไม่ใช่วันนี้ เอาไว้วันหลัง แล้วก็ต้องมีชุดว่ายน้ำด้วยนะคะ ใส่ชุดไปรเวทลงไปไม่ได้ เพราะจะทำให้เครื่องกรองน้ำเสียเอาได้ ซ่อมทีเป็นแสนเลยนะคะ” ประนอมอธิบายให้ปรางวลัยฟังอย่างละเอียด และแอบพูดขู่เกินจริงไปเล็กน้อย เพราะไม่อย่างนั้นก็คงแอบไปเล่นน้ำแล้วเกิดอันตรายขึ้นได้

“เสียดายจังเลย ไม่เป็นไร ปรางอาบน้ำในห้องก็ได้ค่ะ” ปรางวลัยบอกเสียงเบาอย่างเสียดาย ถึงอยากลงเล่นน้ำแค่ไหน แต่ถ้าต้องให้ใส่ชุดว่ายน้ำเธอก็ไม่เอาด้วย

“ใช้ชักโครกเป็นไหมคะ ต้องให้ป้าสอนหรือเปล่า” ประนอมถามอย่างเป็นห่วง ไม่ได้จะดูถูกเธอ

“ปรางใช้เป็นค่ะป้านอม ก็พอรู้อยู่ ไม่ได้มาจากในป่านะคะ” ปรางวลัยบอกแล้วยิ้มให้

“มีอะไรก็เรียกนะคะ” ประนอมบอก แล้วเดินออกไป

ปรางวลัยจัดของที่นำมาเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วไปอาบน้ำในห้องน้ำ ร้องเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี

บรรยากาศใหม่ๆ และชีวิตใหม่ทำให้เธอลืมความเศร้าเรื่องปรุงทิพย์ไปได้มาก และคิดว่ามันดีแล้ว เพราะแม่คงไม่อยากให้เธอต้องเศร้านานนัก

*********************

ปรางวลัยลงมาจากห้องพักในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นแบบสบายๆ เดินผ่านรูปถ่ายในตู้โชว์แล้วหยุดมองชายหนุ่มที่อยู่ในรูปอย่างสนใจ พลางคิดว่าเขาคงเป็นหลานชายที่เหลืออยู่ของย่าเอียดที่เสียไปแล้ว

เธอยิ้มให้รูปถ่ายของเขา ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหาร แล้วไปนั่งตรงที่นั่งที่ประนอมจัดเอาไว้ให้ เธอลดยิ้มลงเมื่อเห็นย่าเอื้อนมองชุดที่เธอสวมใส่อย่างไม่ชอบใจนัก

“ปรางไม่มีชุดอื่นแล้วหรือลูก” ย่าเอื้อนถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่ว่าทำให้ปรางวลัยรู้สึกยำเกรงไม่น้อย

“ไม่มีแล้วค่ะ ชุดของปรางมีแต่แบบนี้” ปรางวลัยบอกแล้วยิ้มเจื่อนๆ

“แม่นอม พรุ่งนี้ให้กุ้งพาปรางไปซื้อเสื้อผ้านะ เอามาหลายๆ ชุดเลย แล้วก็ของใช้ส่วนตัว อยากได้อะไรก็ซื้อมาให้หมด” ย่าเอื้อนพูดกับประนอมแล้วหันมาบอกปรางวลัย

“เอ่อ ปรางไม่มีเงินค่ะ” ปรางวลัยบอกเสียงเบา ก้มหน้าลง

“ย่าออกให้ทั้งหมด” ย่าเอื้อนบอก แล้วยิ้มให้กับท่าทางดีใจของปรางวลัยที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มด้วยความดีใจ

“ทานข้าวได้แล้ว” ย่าเอื้อนบอกแล้วมองดูปรางวลัยที่มองดูอาหารตรงหน้าอย่างชั่งใจ

ปรางวลัยเห็นว่ามีช้อนกลาง เธอจึงพยายามที่จะใช้ช้อนกลางในการตักอาหาร แม้จะเกือบเผลอใช้ช้อนของตัวเองตักอาหารไปหลายรอบก็ตาม แต่ก็ยังชักมือกลับทันแล้วใช้ช้อนกลางตักอย่างตั้งใจ

ย่าเอื้อนกับประนอมมองอย่างพอใจ ที่ปรางวลัยนั้นพยายามทำตัวเรียบร้อย คิดว่าเธอคงรู้มารยาทในสังคมพอสมควร แต่ไม่ได้นำมาใช้ในชีวิตจริง เลยทำให้เธอวางตัวดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไรนัก

“ฝึกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเอง ย่าคิดว่าปรางก็พอมีพื้นฐานอยู่บ้าง อย่างนี้ย่ากับแม่นอมคงไม่ต้องเหนื่อยกับปรางมาก” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มให้ปรางวลัย

ปรางวลัยยิ้มแล้วกลืนอาหารให้หมดก่อนจะบอกย่าเอื้อนโดยไม่ถ่อมตัว

“ก็แน่สิคะ ปรางดูละครเยอะ พอรู้อยู่ว่าต้องทำยังไงบ้าง ปรางสอนไม่ยากหรอกค่ะ” ปรางวลัยบอกแล้วยิ้มกว้าง

ย่าเอื้อนกับประนอมส่ายหน้าเบาๆ แล้วยิ้มให้แก่กัน เพราะปรางวลัยนั้นดูจะรู้มารยาทอยู่บ้างก็จริง แต่ว่าไม่มีความอ่อนหวานเรียบร้อยเอาเสียเลย เป็นคนตรงๆ พูดอย่างที่คิดมากไป คงเป็นเพราะขาดการอบรมมาประมาณหนึ่ง

“อย่างแรกเลย ปรางคงต้องเรียนรู้มารยาทในการพูดจากับผู้ใหญ่ก่อน” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“ค่ะ” ปรางวลัยรับคำเสียงอ่อย เธอไม่รู้ว่าทำอะไรผิดหรือพูดอะไรผิดไป อาจจะเป็นสังคมที่แตกต่างกัน การพูดอย่างเป็นกันเองกับผู้ใหญ่อย่างที่เธอเคยทำ มันอาจกลายเป็นการลามปามหรือว่าตีเสมอกับผู้ใหญ่ก็เป็นได้

“ดูทำหน้าเข้า คุณย่าใหญ่ยังไม่ได้ดุเลย” ประนอมพูดอย่างเอ็นดู ปรางวลัยยิ้มบางๆ เพราะว่าถึงย่าเอื้อนไม่ดุ แต่น้ำเสียงน่าเกรงขามนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกว่า ต่อไปนี้น่าจะโดนอบรมหนักพอสมควร

*********************