บอดี้การ์ดคนใหม่
1250 Words
คำเตือน
**นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ชื่อ สกุล สถานที่ ตัวละคร เป็นเพียงเรื่องสมมุติไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงของใครทั้งสิ้น
**นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ ความรุนแรงไม่เหมาะสมสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี
**นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ สแกนหนังสือหรือกระบวนการอิเล็กทรอนิกซ์ใดๆ ของเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของนิยาย (หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย)
ตอนที่ 1
ร่างบางในชุดสีดำเปิดไหล่ขาวเนียน สวมกางเกงรัดรูป ช่วยเน้นให้เห็นถึงสัดส่วนของผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดีเดินตรงมาที่รถ ราชาวดีเป็นผู้หญิงหน้าตาดี แม้การแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก ทำเอาคนที่ยืนรออยู่แล้วอดตะลึงไม่ได้
“นาย..เพิ่งมาทำงานหรือ” หญิงสาวถามขึ้น หลังจากเดินมาถึงรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านแล้วพบว่า คนที่จะขับรถไปให้นั้นไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย แต่ไม่รอที่จะฟังคำตอบ หญิงสาวก็ก้าวขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังเรียบร้อยอย่างไม่งอแง ไม่เหมือนที่ชายหนุ่มได้เคยเห็นเมื่อตอนเช้าของวันแรกที่ได้เจอเธอสักนิด ซึ่งนั่นเป็นเพราะว่ามันเป็นข้อตกลงระหว่างราชาวดีกับผู้เป็นบิดาว่า ในเวลากลางวันถ้าเธอจะออกไปไหน เธอมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธที่จะไม่ให้มีคนตามไปด้วยได้บ้างบางคราว แต่หากเป็นเวลากลางคืน ไม่ว่าราชาวดีจะออกไปไหนก็ตาม เธอต้องให้คนของพ่อตามไปคอยดูแลด้วยทุกครั้ง ซึ่งถือเป็นกฎที่เรียกได้ว่าพบกันครึ่งทาง เพราะหากราชาวดีผิดข้อตกลงแล้วหนีไปคนเดียวในยามกลางคืน นั่นก็จะหมายความว่าเธอจะหมดสิทธิ์ออกไปไหนมาไหนในเวลากลางคืนทันที
“รออยู่ข้างนอกนี่แหละ เดี๋ยวฉันมา” หญิงสาวพูดขึ้นหลังจากที่รถจอดยังที่หมาย และหลังจากพูดจบราชาวดีก็เดินเข้าไปในผับชื่อดังทันที แต่เหมือนไม่เข้าใจคำสั่ง เพราะหลังจากที่หญิงสาวเดินออกไป ชายหนุ่มตัวโตผู้ที่เป็นคนขับรถมาส่งก็เดินตามเข้าไปในผับเช่นกัน
ภายในผับมีผู้คนมากมายกระจายกันอยู่ทั่วบริเวณทั้งด้านบนและด้านล่าง มองดูแออัดไปหมด ไฟที่หรี่ทำให้แทบจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ควันไฟจากนักสูบบุหรี่ทั้งหลายกระจายไปทั่ว ทำเอาราวกับว่าตัวของชายหนุ่มยืนอยู่ในเมืองในหมอกก็ไม่ปาน และเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มก็ทำเอาเขาแทบจะแยกแยะไม่ถูกว่าเสียงอะไรเป็นเสียงอะไร หลังจากเดินสำรวจไปจนทั่วบริเวณชั้นล่างของผับดังกล่าวแล้วไม่พบวี่แววของราชาวดี แพทริคก็ค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดเวียนไปยังด้านบนของผับ และเพียงกวาดตาไปนิดเดียว เขาก็พบร่างบางที่แม้จะใส่ชุดสีดำ แต่ตัวของเธอกลับดูโดดเด่นอยู่ท่ามกลางผู้คนบริเวณนั้น
ผมของหญิงสาวในตอนนี้เปลี่ยนสีผมเป็นสีน้ำตาลแดงไม่ใช่สีดำสนิทเหมือนเดิม แก้มของเธอในตอนนี้ไม่ได้ดูกลมราวกับขนมปังก้อนกลม ๆ ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ คิ้วของเธอบางลงได้รูป แต่ยังคงรับกับดวงตาคู่งามสีน้ำตาลคู่นั้น แววตาของเธอช่างดูเศร้าสร้อยไม่ส่องประกายระยิบระยับเปี่ยมไปด้วยความสุขเหมือนที่เขาเคยเห็น จมูกเล็ก ๆ ที่โด่งรับกับใบหน้ามีปลายเชิดรั้นนิด ๆ ริมฝีปากบางเล็กยังคงดูน่ารักเช่นเดิม การแต่งหน้าอ่อน ๆ ทำให้เธอดูเป็นสาวเต็มตัว และมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด รูปหน้าที่ตอบลงไปทำให้เมื่อยามมองจากด้านข้าง สามารถเห็นมุมของส่วนคางและส่วนคอได้อย่างชัดเจน มันช่างดูมีเสน่ห์น่าค้นหาเสียนี่กระไร ทำเอาหัวใจของคนที่ยืนมองอยู่ในขณะนี้เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ลำคอที่ยาวเรียวระหงเป็นเพราะเธอโตขึ้นหรือเธอผอมลงกันแน่ที่ทำให้ไหล่บางนั้นดูกว้างขึ้นกว่าเดิม ผิวของเธอยังคงขาวเนียนเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้โดนแดดเช่นแต่ก่อนไม่มีผิด ท่านั่งเอาขาไขว้กันนั้น ทำให้เธอดูเย้ายวนอย่างที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้สึก นี่เธอสูงขึ้นหรือเป็นเพราะเจ้ารองเท้าส้นสูงที่เธอสวมใส่กันแน่ที่ทำให้เธอดูสูงเพรียวแบบนี้ และขณะที่ชายหนุ่มกำลังดื่มด่ำไปกับภาพของ หญิงสาวตรงหน้า เขาก็สังเกตเห็นว่ามีชายอีกคนเดินเข้ามาสมทบในกลุ่มของหญิงสาวที่กำลังนั่งคุยและนั่งดื่มกันอยู่
“สวัสดีครับน้องเจสสิกา ไม่ได้เจอกันนานเลยเป็นยังไงบ้างครับนี่” เสียงชายหนุ่มคนดังกล่าวทักทายหญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มเสียงใส
“สบายดีค่ะพี่เควิน แล้วพี่เควินเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวผู้ที่ถูกทักตอบกลับมา ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะตอบคำถามหญิงสาตรงหน้าสายตาก็พลันสะดุดเข้ากับความสวยของใครคนหนึ่ง ซึ่งเธอคนนี้เขาคุ้นหน้าและรู้จักเธอเป็นอย่างดีในสื่อโซเซี่ยลต่าง ๆ ที่ประโคมข่าวของเธอ
“แล้วนี่คงจะเป็นคุณราเชลใช่มั้ยครับ แหมเห็นในหน้าสื่ออยู่บ่อย ๆ ไม่คิดว่าจะได้มาพบตัวจริงที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเควิน ไคลน์” เขาหันมาทาง หญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันกับหญิงสาวที่ชื่อเจสสิกา พร้อมยื่นมือออกมาแสดงท่าทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หญิงสาวตอบเรียบ ๆ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่ก็ยอมยื่นมือไปจับมือนั้นอย่างรู้ธรรมเนียม และเมื่อชายหนุ่มจับมือหญิงสาวได้ เขาก็ค่อย ๆ ก้มลงมาทำท่าจะจุมพิตมือเรียวงามตรงหน้านั้น
“กรุณาให้เกียรติคุณราเชลด้วย” แพทริคที่จู่ ๆ ก็โผล่เข้ามา เดินเข้ามาดึงมือทั้งคู่ออกจากกันอย่างถือวิสาสะและยืนท้าทายอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“เฮ้ย!! นี่แกเป็นใครวะ” เควินขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“ขอโทษค่ะ คุณเควิน นี่คนของราเชลเองค่ะ” ราชาวดีลุกขึ้นยืน และพูดขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า
“อ๋อ คนรับใช้สินะ ไปให้พ้นเลยไป ตรงนี้ที่ของเจ้านายเขาจะคุยกัน” พูดจบ ชายหนุ่มก็จะเข้ามาโอบหญิงสาวที่ยืนอยู่ให้นั่งลงตามเดิม
“นั่งลงดีกว่าครับคุณราเชล” แต่ก่อนที่มือของเขาจะเข้ามาโอบหญิงสาวได้ มือของชายอีกคนที่ไวกว่าก็คว้ามือนั้นเอาไว้ได้ทัน
- Writer
