รักวุ่นวายของนายบอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดส่วนตัว

ตอนที่ 3

“คุณหนูขา คุณหนู ทานอะไรสักหน่อยเถอะนะคะ คุณหนูไม่ทานอะไรแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะคุณหนู” เสียงหญิงสูงอายุผู้หนึ่งกล่าวขึ้นค่อนข้างดัง พร้อมกับก้าวเท้าเร็ว ๆ ตามร่างบางข้างหน้าแบบไม่ลดละ

“น้ำส้มก็ยังดีนะคะคุณหนูราเชล” ทั้งคู่เดินไล่ตามกันมาผ่านกลุ่มของชายร่างสูงใหญ่ที่แต่งกายด้วยชุดสีดำดูน่าเกรงขามประมาณสี่ถึงห้าคนที่เดินสวนเข้ามาในตัวบ้าน แต่หาได้มีใครสนใจชายกลุ่มนี้ไม่ เพราะภายในคฤหาสน์นี้ มีชายสวมสูทและแว่นตาดำเดินเข้าออกอยู่บ่อยครั้งจนเป็นเรื่องปกติ

ทุกคนในบ้านต่างรู้กันดีกว่า คนพวกนี้เป็นคนของนายแฟรงค์ คอลเตโล ผู้เป็นประมุขของคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ และสำหรับราชาวดีเองก็ไม่เคยสนใจกลุ่มคนพวกนี้ เพราะรู้ดีกว่าพวกเขาเป็นคนของบิดา และบางครั้งคนพวกนี้ก็จะผลัดเวรกันมาคอยตามดูแลเธอบ้างตามคำสั่งของพ่อยามที่เธอออกไปข้างนอก จนบางทีราชาวดีเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร

“ป้าเฮเลนคะ” ราชาวดีหันมาเรียกหญิงสูงวัยที่วิ่งไล่ตามเธอ ด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความพยายามอดทนอดกลั้นระงับอารมณ์อย่างเต็มที่

“หนูบอกว่าไม่ทานไงคะ”

“น้ำส้มก็ยังดี นะคะคุณหนูของป้า” หญิงมีอายุคนดังกล่าวยังคงไม่ลดละ จนราชาวดีต้องรับแก้วน้ำส้มอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นเธอจึงเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ทันทีโดยไม่ได้สังเกตว่า มีชายผู้หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เธอเดินผ่านมานั้น จ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาบางอย่าง

“ฉันบอกว่าฉันจะไปเองยังไงล่ะ” เสียงราชาวดียืนโวยวายอยู่หน้าบ้าน แต่คนของบิดาเธอก็ไม่ลดละราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเธอพูด เพราะเขายังคงเดินไปเปิดประตูรถด้านหลังเพื่อให้หญิงสาวเดินขึ้นไปนั่ง และเมื่อเห็นดังนั้น ราชาวดีก็ใช้น้ำส้มที่เธอถืออยู่ในมือสาดเข้าไปที่เบาะรถด้านหลังทันที พร้อมกับโยนแก้วเปล่าในมือตามเข้าไปด้วย

“นั่งไม่ได้แล้วเห็นมั้ย ฉันจะไปรถคันอื่น” พูดจบหญิงสาวก็เดินตรงไปที่โรงจอดรถที่อยู่ไม่ไกล โดยไม่รู้สึกผิดสักนิดว่าได้ทำอะไรไว้ และเมื่อเดินไปถึงโรงรถเธอก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถรถสปอร์ตสีขาวคู่ใจแล้วขับออก ไปอย่างรวดเร็ว

“แล้วมัวงงอะไรกันอยู่เล่า รีบตามคุณหนูราเชลไปสิ เร็ว ๆ เข้าไป๊” เสียงป้าเฮเลนตวาดขึ้นมา

“คุณหนูขา คุณหนูของป้า ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ” แม้ว่ารถสปอร์ตคันงามจะแล่นออกไปแล้ว แต่หญิงสูงอายุซึ่งเป็นคนเลี้ยงดูราชาวดีมาแต่เล็กแต่น้อยก็ยังโวยวายตามไม่เลิก

“เอาล่ะ เลิกสนใจเรื่องไร้สาระได้แล้ว ขึ้นไปข้างบนดีกว่านายรออยู่นานแล้ว” เสียงอลัน คนสนิทของนายแฟรงค์ ซึ่งเป็นผู้นำคนเหล่านี้เข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้กล่าวขึ้น เรียกความสนใจของกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้าให้กลับคืนมาที่เขา

ไม่นานนักหญิงสาวที่เพิ่งขับรถออกไปไม่ก็นานก็กลับมาที่บ้าน เพราะวันนี้ทริปล่มไม่เป็นท่า เนื่องจากเจสสิกาเพื่อนสาวปวดท้องเมนอย่างรุนแรง

สระน้ำขนาดใหญ่สีฟ้าครามของตัวคฤหาสน์ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าเล็ก ๆ ก็พบหญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นในสนามหญ้า วันนี้เธอแต่งตัวแบบสบาย ๆ สวมเสื้อตัวเล็กพอดีตัว และกางเกงขาสั้น เน้นให้เห็นถึงเรียวขางดงามไร้ที่ติราวกับหุ่นโชว์ที่เขาเห็นตามห้องเสื้อชั้นนำในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ภาพของหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มมองลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ยิ่งทำให้หัวใจของเขาพองโตมากขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกอบอุ่นที่ไหลท่วมท้นอยู่ในอกของเขาขณะนี้มันช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าในหัวใจของเขามีผีเสื้อนับร้อย ๆ ตัวกระพือปีกงามแข่งกันอยู่ข้างในก็ไม่ปาน มันช่างให้ความรู้สึกนุ่มนวล และอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้หลังจากประชุมเสร็จ แพทริคได้รับคำสั่งอย่างเป็นทางการจากแฟรงค์ คอลเตโล ว่าให้ดูแลราชาวดีอย่างใกล้ชิด กระทั่งแม้ยามกลางวันหรือในบ้าน เพราะเมื่อคืนลลิตาภรรยาของ แฟรงค์ได้อธิบายเรื่องของแพทริคให้ฟัง เพราะเขาคนเดียวที่ไม่ยอมตามใจราชาวดีและสามารถควบคุมเธอได้

ชายหนุ่มก็เดินลงมาจากชั้นสองของตัวบ้านด้วยหัวใจที่เบิกบานอย่างที่จะระงับเอาไว้ไม่อยู่ แม้จะผิดไปจากวัตถุประสงค์ที่เขาเข้ามาที่นี่ไปสักหน่อย แต่ก็คงไม่เป็นอะไร ยังมีเวลาอยู่อีกมาก และตัวเขาในตอนนี้ก็อารมณ์ดีเกินกว่าที่จะมานั่งใส่ใจเรื่องใด ๆ ทั้งนั้น

เขาก็มุ่งหน้าไปหาทันทีเดินลัดเลาะออกมาแล้วตรงไปที่สระว่ายน้ำทันที ภาพของราชาวดีที่เขาเห็นอยู่ในตอนนี้ ไม่หลงเหลือเค้าของคุณหนูขี้วีน เจ้าอารมณ์แม้แต่น้อย ดวงตาของเธอดูเศร้าสร้อย แต่ก็ให้ความรู้สึกอ่อนโยนอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดที่แพทริคยืนมองเธออยู่แบบนั้น ถึงตอนนี้ชายหนุ่มตอบไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไรกันแน่ รู้แต่ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงและเร็วขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก ราวกับว่ามันกำลังยินดีเป็นที่สุดกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอบอุ่นในตอนแรกเอ่อล้นเพิ่มมากขึ้นจนตัวเขาระงับเอาไว้แทบจะไม่อยู่ ฉับพลันสายตาของเธอก็เห็นเขาในทันใดจึงเดินมาถามแกมหาเรื่อง เพราะแค้นเรื่องเมื่อคืนที่ถูกชายหนุ่มพาตัวกลับ แล้วก็ยังโดนบิดาดุอีก

“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้..ไม่ทราบจะแอบดูฉันว่ายน้ำหรือไง” เสียงหญิงคนหนึ่งทักขึ้น

“ผมแค่มาดูว่าคุณราเชลจะออกไปไหนอีกหรือเปล่า เพราะนายท่านสั่งให้ผมมาคอยดูแลคุณ” แพทริคกล่าวตอบ

“นายเนี่ยนะที่จะมาคอยดูแลฉัน ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก และก็ไม่อยากได้นายมาคอยดูแล ไปตามคนอื่นมาแทนไป๊” เสียงใสดังขึ้นแสดงถึงความโมโหเป็นที่สุด ขัดกับท่าทางอ่อนหวานที่เขาเพิ่งได้เห็นเมื่อครู่ยิ่งนัก

“เป็นคำสั่งของนายท่านผมไม่กล้าขัดหรอกครับ” แพทริคยังคงตอบกลับไปเรียบ ๆ เช่นเดิม

“ฉันจะไปถามคุณพ่อ” ราชาวดีเดินเข้ามาจ้องหน้าหาเรื่องแพทริคอยู่สักครู่ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าจากไป

“มันหมายความว่ายังไงคะคุณพ่อ คุณพ่อก็รู้ว่าราเชลไม่ชอบขี้หน้านายนั่น แล้วคุณพ่อจะให้นายนั่นมาคอยตามราเชลเนี่ยนะคะ” เสียงใสโวยวายใส่ผู้เป็นบิดา

“แล้วทำไมเราถึงไม่ชอบหน้านายแพทริคเค้าล่ะ” ผู้เป็นบิดาถามเสียงเรียบ ตายังคงจดจ้องอยู่ที่หนังสือพิมพ์ตรงหน้า

“เพราะว่านายนั่นไม่เชื่อฟังราเชล อวดดี ยอกย้อน แล้วก็ขัดคำสั่งด้วย” ราชาวดีกล่าวตอบอย่างโมโหเป็นที่สุด

“หนูก็เลยอยากจะได้คนที่หงอ เชื่อฟังคำสั่งงั้นสิ ไม่ว่าอะไรดีไม่ดีก็ต้องเชื่อเรางั้นสิ” ผู้เป็นพ่อย้อนถามเสียงเข้ม

“พ่อตัดสินใจไปแล้ว เอาตามนี้แหละ ถ้าหนูทำตัวดีขึ้นเมื่อไหร่ พ่อจะค่อยพิจารณาใหม่อีกที” พูดจบก็ค่อย ๆ พับแมคบุคตรงหน้าเก็บอย่างหมดอารมณ์ที่จะทำงานอีกต่อไป

“คุณพ่อ!!!” ราชาวดีโวยวายอย่างขัดใจ

“แล้วนี่อะไร งานการไม่ไปทำเหรอไงวันนี้” ผู้เป็นบิดาถามขึ้น หลังจากมองการแต่งตัวของบุตรสาวตัวเอง

“หนูไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้นแหละค่ะวันนี้” เมื่อเห็นเห็นว่าในห้องมีชายตัวต้นเหตุที่ทำให้อารมณ์ของเธอขุ่นมัวเดินเข้ามาสมทบ หญิงสาวจึงเดินพุ่งไปเอาไหล่ตัวเองกระแทกไหล่ของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างหงุดหงิดและหาเรื่อง แม้จะพยายามอย่างแรงที่จะกระแทกเขา แต่ก็ทำได้แค่เพียงทำให้เขาเซไปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ราชาวดีที่อารมณ์เสียสุดขีดก็เดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป